Μετά τις ευχές (του γάμου) λαμβάνει ο λειτουργός τα στεφάνια από το ιερό Ευαγγέλιο. Και ευλογεί αυτά. Με αυτά στεφανώνει τους νεονύμφους στο όνομα της Παναγίας Τριάδος. Αφού δε αποθέσει αυτά στα κεφάλια τους, εύχεται ο λειτουργός: «Κύριος ο Θεός ημών δόξη και τιμή στεφάνωσον αυτούς». Ο παράνυμφος αλλάζει τα στεφάνια σταυροειδώς.
Ο παράνυμφος ονομάζεται και ανάδοχος. Και όπως ο ανάδοχος αναλαμβάνει κατά το Βάπτισμα την υποχρέωση να καθοδηγεί το παιδί στην οδό της αρετής, έτσι και εδώ ο ανάδοχος αναλαμβάνει την υποχρέωση και την ευθύνη να συντελεί στην ομόνοια και την αγάπη και τη σωφροσύνη των νεονύμφων.
Έτσι εξηγείται πως σε πολλά μέρη της Ελλάδας ο παράνυμφος είναι σεβαστό πρόσωπο. Η γνώμη του για τα σπουδαιότερα γεγονότα της οικογένειας είναι απαραίτητη. Δυστυχώς, στις μεγαλουπόλεις κύρως, δεν βάζουν αναδόχους σοβαρούς και ηθικούς και πιστούς ανθρώπους. Αλλά θέλουν και επιζητούν μεγαλοσχήμονες, οι οποίοι, όχι μόνο δεν μπορούν να είναι συμπαραστάτες της νέας οικογένειας, καθοδηγοί της σωφροσύνης, ομόνοιας και αγάπης, αλλά αντίθετα. Είναι πολλές φορές πρόσωπα διαβεβλημένα. Και επόμενο είναι, δυστυχώς με την οικειότητα που δημιουργείται με το νέο ανδρόγυνο, να παρεκτρέπονται και να προξενούν σκάνδαλα τεράστια στην οικογένεια και την κοινωνία. Γι’ αυτό απαιτείται οι ανάδοχοι να είναι ευσεβείς, σοβαροί, συνετοί και πιστοί άνθρωποι.
Πηγή: «Το Μυστήριο του Στεφανώματος», Αρχιμ. Καλλιστράτου Λυράκη (+), Αθήνα 2005
http://makkavaios.blogspot.gr/2015/01/blog-post_42.html#more