Κάθε φορά που πήγαινα στην γυναικεία Μονή, η Χριστοδούλη πίσω από την πύλη περίμενε κάποιον να βρει να αγγαρεύση είτε γιά λίγο ψωμί είτε γιά διάφορα τρόφιμα. Έβαζα κακό λογισμό: «Μά πέντε βήματα είναι ο φούρνος καί το μαγαζί καί περιμένει εμένα να της ψωνίσω;». Κάθε φορά έδινε καί φιλοδώρημα. Προσπαθούσα να τό αποφύγω. Λίγες φορές τό πέτυχα. Επιμένοντας πώς είναι ευλογία της Παναγίας, μέ έκαμπτε να το πάρω.

Σάν κοιμήθηκε λύθηκε η απορία μου, γιατί η Χριστοδούλη μ’ έστελνε σέ θελήματα. Μίλησε ο πατήρ Παύλος Νικηταράς καί ελάλησε τα εξής:

– Ή γερόντισσα Χριστοδούλη είσήλθε στο μοναστήρι της Παναγίας πριν από εξήντα χρόνια καί σήμερα εξέρχεται γιά πρώτη καί τελευταία φορά, βασταζομένη υπό τεσσάρων, γιά τό κοιμητήριο της Μονής.

Εξήκοντα χρόνια στο μοναστήρι, δίπλα στο σπίτι της, καί ποτέ δέν εξήλθε τής πύλης! Δοξασμένος ο Θεός.

 Υπάρχουν καί σήμερα καλογριές σαν του παλιού καιρού.’Άν βάλουμε κανόνα στον εαυτό μας, καί τον πιο σκληρό, καί τον κρατήσουμε μυστικά καί από τους Αγγέλους, ο Κύριος θά βοηθήση να τον εκτελέσουμε μέχρι το τέλος. Οταν τον έβαζε η απαλή κόρη, άραγε να μή σκέφθηκε πώς κάποτε θά αρρωστήσουν οι γείτονες γονείς της και θά πρέπει να τούς παρασταθή, ή ακόμα καί οι στενοί της συγγενείς; Θά γιορτάση τό μοναστήρι τον Θεολόγο καί τον Οσιο – δεν θά δημιουργηθή μέσα της ο πόθος να προσκύνηση; Αν αρρωστήση βαριά, δεν θά πρέπει να ταξιδέψη εκτός νησιού γιά γιατρούς καί θεραπείες; Ολα τα νίκησε ο κανόνας της άσκησης, καί θεία καί ανθρώπινα καί ανάγκες, καί έμεινε έγκλειστος, του Θεού συνεργούντος, εξήντα χρόνια!