Ὁ τίτλος τῆς ἀποψινῆς μας ὁμιλίας εἶναι παρμένος ἀπό τόν δεύτερο τόμο τῶν Λόγων τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, μέ τίτλο Πνευματική Ἀφύπνιση (σσ. 20 κ.ἑ.), πού ἐξέδωσε τό 1999 τό γυναικεῖο μοναστήρι τῆς Σουρωτῆς, ὅπου καί ὁ τάφος τοῦ Ἁγίου.
Παραδείγματα ἀδιαφορίας θά μποροῦσε νά δώσει κάποιος πολλά καί σίγουρα ὅλοι μας γνωρίζουμε. Ὁ ἅγιος Παΐσιος ἀναφέρει ὅτι φιλόλογος ἀπό τή Χαλκιδική δέν ἤξερε τί εἶναι τό Ἅγιον Ὄρος! Φίλος γιατρός χειρουργός ἐπαρχιακοῦ νοσοκομείου μοῦ ἔλεγε ὅτι ἡ πλειοψηφία τῶν εἰδικευομένων πού πέρασαν ἀπό ἐκεῖ δέν εἶχαν κανένα ἐνδιαφέρον νά μάθουν χειρουργική. «Ὅλη μέρα μέ ἕνα καφέ στό χέρι», μοῦ ἔλεγε ὁ γιατρός, φανερά ἀπαισιόδοξος γιά τό ποῦ πάει αὐτός ὁ τόπος.
Ἄς καταπιαστοῦμε λοιπόν μέ τό θέμα μας, μέ τή γενιά τῆς ἀδιαφορίας, ἤ -ἄν θέλετε- μέ τήν κοινωνία τῆς ἀδιαφορίας.
Προσεγγίζοντας πνευματικά τό θέμα θά μπορούσαμε νά μιλήσουμε γιά τήν ἀδιαφορία ὡς ἀ-κηδία (α στερητικό καί κῆδος, ἐξ οὗ καί κηδεία, πού σημαίνει κυριολεκτικῶς φροντίδα).
Ἀκηδία, ὡς γνωστόν, σύμφωνα μέ τίς ἀναλύσεις πού κάνουν οἱ ἅγιοί μας, σημαίνει πρῶτα-πρῶτα ἀδιαφορία γιά τή σωτηρία μας.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης ἀφιερώνει τόν 8ο λόγο τῆς Κλίμακός του στήν ἀκηδία, ἡ ὁποία ναρκώνει τήν ψυχή καί τήν ὁδηγεῖ σιγά-σιγά στόν πνευματικό θάνατο.
Ὑπάρχει ὅμως καί ἡ καλή ἀδιαφορία, ὅπως τήν ὀνομάζει πάλι ὁ ἅγιος Παΐσιος, ἀλλ᾽ αὐτή εἶναι κάτι ἄλλο, εἶναι τό νά μήν παίρνει ἕνας εὐαίσθητος ἄνθρωπος «τοῖς μετρητοῖς» τά πάντα μέ ἀποτέλεσμα νά φθείρεται ἐσωτερικά.
Θά προσπαθήσω νά σᾶς δείξω ὅτι ἡ δημιουργία τῆς «γενιᾶς τῆς ἀδιαφορίας» δέν συνέβη τυχαῖα, ὡς ἕνα ἀτύχημα, κάτι πού δέν πῆγε καλά, ἀλλά ἀποτελεῖ μέρος μιᾶς γενικότερης στόχευσης γιά διάλυση καί ξεχαρβάλωμα τῶν πάντων, ὥστε μετά νά ἔλθει ἡ λύση: ἡ τάξη ἀπό τό χάος (Ordo ad chaos), ὅπως λένε οἱ ἰλλουμινάτι, πού παίζουν κεντρικό ρόλο στή λεγομένη Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Γιά νά καταλάβουμε ὅσα σήμερα συμβαίνουν στήν πατρίδα μας καί στόν κόσμο, στήν ἐκπαίδευση, στήν κοινωνία, παντοῦ, πρέπει νά ἔχουμε ἕνα κλειδί γιά τήν κατανόηση αὐτή. Ἔτσι θά μποροῦμε νά συνδέουμε καί πράγματα φαινομενικῶς ἀσύνδετα μεταξύ τους καί νά βρίσκουμε τό κρυμμένο νόημα πολλῶν ἀπό τά σημερινά δρώμενα.
Πρέπει λοιπόν νά ξέρουμε ὅτι μαίνεται ἕνας πόλεμος καί ἀόρατος (πνευματικός) καί ὁρατός (σέ ἐπίπεδο πολιτικῶν, οἰκονομικῶν καί κοινωνικῶν μέτρων, ἀλλαγῶν, ἀνατροπῶν, ἀλλά καί στρατιωτικῶν ἐπεμβάσεων) μέ στρατηγικό στόχο τήν ἔλευση τῆς διαβόητης Νέας Τάξεως Πραγμάτων τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς, μέσῳ τοῦ ὁδοστρωτήρα τῆς Παγκοσμιοποίησης. Ὁ τελικός στόχος εἶναι ἕνας κόσμος μέ ἕναν παγκόσμιο κυβερνήτη, τό παλαιό δηλαδή σχέδιο τῶν μυστικῶν ἑταιριῶν, τύπου μασονίας, θεοσοφίας, ἰλλουμινάτων (πεφωτισμένων) κ.ἄ. Θυμηθεῖτε τίς ἀναφορές τῶν παγκοσμιοποιητῶν τύπου Σόρος ἤ Μπίλ Γκέητς ἤ τοῦ δικοῦ μας Γιωργάκη Παπανδρέου γιά τήν ἀνάγκη «παγκόσμιας διακυβέρνησης» (=κυβέρνησης), γιά νά λύσει τά παγκόσμια προβλήματα.
Πῶς προωθοῦν τόν στόχο (τακτική)
Ἄς ἔλθουμε λοιπόν νά δοῦμε πῶς κάποιοι ἐργάσθηκαν καί ἐργάζονται συστηματικά γιά τή δημιουργία τῆς «γενιᾶς τῆς ἀδιαφορίας».
Πῶς διαλύουν τή νεολαία κυρίως, ἀλλά καί ὅλη τήν κοινωνία.
1. Ναρκωτικά
Τά ναρκωτικά σκοτώνουν τή νεολαία μας. Δέν θά ἐπιμείνουμε σ᾽ αὐτό τό θέμα, γιατί εἶναι τόσο γνωστό, ὥστε δέν χρειάζεται ξεχωριστή ἀνάλυση.
2. Διαφθορά
Σημαντικό ἐργαλεῖο γιά τή διάλυση εἶναι ἡ ἐξώθηση τῶν νέων μας στή διαφθορά, τόσο μέ τήν στενή ὅσο καί μέ τήν εὐρεία ἔννοια τοῦ ὅρου.
Πῶς θά γίνει αὐτό; Μέσῳ τῆς πολυπολιτισμικότητας, πολυφυλετικότητας καί πολυθρησκευτικότητας.
Ὅλη αὐτή ἡ κοινωνική παθολογία, πού εἶναι βαθύτατα πνευματική, μᾶς ὁδηγεῖ στό φαινόμενο τοῦ κυρίαρχου σύγχρονου μηδενισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπίσης εἶναι κλειδί κατανοήσεως τῆς καταστάσεως, ὅπως διαμορφώνεται στόν κόσμο μας. Εἶναι αὐτό πού λέγει ὁ Θεόδωρος Ζιάκας στό βιβλίο του «Ὁ σύγχρονος μηδενισμός» «Ναί σέ ὅλα μέσα στό τίποτα».
Τό φαινόμενο τοῦ μηδενισμοῦ ἀναλύει θαυμάσια καί ὀρθοδοξότατα στό ὁμώνυμο βιβλίο του (ἐκδ. Μυριόβιβλος) ὁ μακαριστός π. Σεραφείμ Ρόουζ.
Δέν εἶναι τυχαῖο τό μήνυμα πού περνάει «φέιγ βολάν» τῆς Antifa (τῶν λεγομένων ἀναρχοαυτόνομων) στήν Ἀθήνα: «6 χρόνια μετά… γονεῖς, Ὑποκλιθεῖτε στό μεγαλεῖο τῶν παιδιῶν σας…» (Ἀπό τό περιοδ. Ἄρδην τ. 100, σ. 18). Γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία «οἱ νεώτεροι κάνουν κουμάντο στούς μεγαλύτερους» (Καραμπελιάς, ἔνθ᾽ ἀνωτ.).
Αὐτό εἶναι τό φυσικό ἐπακόλουθο «μιᾶς γενικευμένης καί μεθοδικῆς καταστροφῆς ἀξιῶν καί προτύπων σέ μιά κοινωνία παιδοκεντρική, πού ἀνέτρεφε τούς νέους της ὡς περιούσια γενιά χωρίς ὑποχρεώσεις ἀλλά μόνο μέ δικαιώματα» (Καραμπελιάς, ἔνθ᾽ ἀνωτ.)
Ἔτσι κέντρο τοῦ σχολείου καί τῆς μαθησιακῆς διαδικασίας θεωρεῖται ὁ μαθητής (μαθητοκεντρικό σχολεῖο). Δόγμα τῶν «μοντέρνων» δασκάλων εἶναι: «Ἔχουμε νά μάθουμε ἀπό τούς μαθητές ὅσα καί ἐκεῖνοι ἀπό ἐμᾶς» (Πολονύ, σ. 216).
6. Ἄνθρωποι χωρίς σθένος
Ἡ «νέα ἐκπαίδευση» στοχεύει στή «διαμόρφωση εὐπροσάρμοστων στίς ἀνάγκες τῆς ἀγορᾶς χαρακτήρων» (βλ. σπουδαῖο βιβλίο Δάφνης Βαρβιτσιώτη, Νέα Ἐποχή. Ἐξέλιξη ἤ χειραγώγηση;, ἐκδ. Σταμούλη, Ἀθήνα 2004, σ. 300). Θέλουν νά διαμορφώσουν ἀνθρώπους «προσαρμοστικούς», «εὐέλικτους» καί «ἀντικαταστάσιμους». Ἔτσι θά ἔχουμε τόν «εὐπροσάρμοστο» ἐνήλικο, ὁ ὁποῖος μέσῳ καί τῆς «διά βίου μάθησης» θά «προσαρμόζεται» συνεχῶς καί δέν θά ἀντιδρᾶ σέ ἐπώδυνα ἐργασιακά μέτρα, στέρηση δημοκρατικῶν ἐλευθεριῶν, ἀτομικῶν δικαιωμάτων κ.ο.κ.
Ἡ «νέα ἐκπαίδευση» θέλει νά φτιάξει ἀνθρώπους χωρίς σθένος (πολλῷ μᾶλλον χωρίς πνευματικό σθένος), χωρίς ἀνδρισμό, χωρίς «τσαγανό», γιά νά δέχονται ἀδιαμαρτύρητα τή στέρηση τῶν ἐλευθεριῶν καί ἐν τέλει τῆς ἐλευθερίας τους.
Καθώς ἡ διαφήμιση παίζει τεράστιο ρόλο στήν ἀφομοίωση τῶν ἐπιθυμητῶν κοινωνικῶν προτύπων, δεῖτε τό προβαλλόμενο πρότυπο τοῦ νέου ἄνδρα σήμερα. Ἐκφράζεται ἀπό τό pyjama boy. Πρόκειται γιά ἕνα νέο ἀγόρι μέ ἀπροσδιόριστα μεταξύ ἀρσενικοῦ καί θηλυκοῦ χαρακτηριστικά, πού καθισμένο μέ πυτζάμες στόν καναπέ κρατᾶ μιά κούπα καφέ. Εἶναι ἡ προσωποποίηση τῆς νωθρότητας καί τῆς παθητικότητας.
7. Προώθηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας
Ἀλλά, ἄς περάσουμε καί στήν ὁμοφυλοφιλική «ἀτζέντα», ἡ ὁποία ἔχει μιά ἀπό τίς πρῶτες θέσεις στίς προτεραιότητες τίς ἀμερικανικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, ὅπως ἐδήλωσε τό 2014 ὁ ἴδιος ὁ Ἀμερικανός Ἀντιπρόεδρος Τζό Μπάιντεν, ἑβραϊκῆς καταγωγῆς.
Τά παιδιά πρέπει νά υἱοθετήσουν τή διαστροφική ἄποψη ὅτι τό φύλο ἐπιλέγεται (ἐννοεῖται μετά τή γέννηση).
Θυμηθεῖτε τίς «παρελάσεις ὁμοφυλοφιλικῆς ὑπερηφάνειας» πού προωθοῦνται παγκοσμίως μέ σπόνσορες τίς κορυφαῖες πρεσβεῖες τῶν χωρῶν τοῦ δυτικοῦ κόσμου, μέ πρῶτες-πρῶτες τίς Η.Π.Α.
Στό πλαίσιο τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, αὐτοῦ τοῦ νέου φασισμοῦ, δέν θά πρέπει κανείς νά εἶναι «ὁμοφοβικός». «Ὁμοφοβία», σύμφωνα μέ τούς νεοταξίτες ἰνστρούχτορες εἶναι μιά νοσηρή, μιά ψυχοπαθολογική συμπεριφορά ἀρνητισμοῦ καί δυσανεξίας ἀπέναντι στή «διαφορετική» σεξουαλική ἐπιλογή.
Ὁπότε τά πράγματα ἀντιστρέφονται. Δέν εἶναι οἱ ὁμοφυλόφιλοι, πού θά πρέπει νά αἰσθάνονται ἄσχημα καί ἐνδεχομένως νά κρύβουν τήν παρέκκλισή τους, ἀλλά καλλιεργοῦνται αἰσθήματα ἐνοχῆς στούς φυσιολογικούς ἀνθρώπους, γιατί δῆθεν καταπιέζονται οἱ ὁμοφυλόφιλοι, καί ἐν τέλει καλλιεργοῦνται στούς φυσιολογικούς αἰσθήματα ἐνοχῆς, ἐπειδή δέν εἶναι καί αὐτοί ὁμοφυλόφιλοι!
Τό προβαλλόμενο πρότυπο ἀνθρώπου εἶναι ὁ ἀμφισεξουαλισμός (ὁ ἀνδρόγυνος ἄνθρωπος). Θυμηθεῖτε τήν Κοντσίτα, πού τῆς δώσανε προπέρυσι [2014] τό βραβεῖο τραγουδιοῦ στή Γιουροβίζιον. Σημειωτέον ὅτι στόν ἑβραϊκό μυστικισμό, τήν καμπάλα, τό θέμα τοῦ ἑρμαφρόδιτου ἤ ἀνδρόγυνου ἀνθρώπου (σέ ἕνα πρόσωπο) εἶναι μεγάλης σημασίας.
8. «Καταπολέμηση τοῦ ρατσισμοῦ»
Ὁ κατάλογος τῶν κατασκευασμένων ἀπό τή Νέα Τάξη «φοβιῶν» εἶναι ἀρκετά πλούσιος. Ὅμως οἱ πιό ἐπικίνδυνες «φοβίες» ἀπέναντι στό «διαφορετικό» εἶναι -κατ᾽ αὐτούς- ἡ ὁμοφοβία, ἡ ἰσλαμοφοβία καί ἡ φοβία ἀπέναντι στό ἐθνικά διαφορετικό, ἡ ὁποία, αὐτή ἡ τελευταία, βαφτίζεται «ρατσισμός».
Ἡ νοσηρή φαντασία τῶν προωθητῶν τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί κάθε ἄλλης ἀν–ωμαλίας (α στερητικό καί ὁμαλός) ἔφθασε στό σημεῖο νά ὀργανώσουν τό 2014, ἐπίσημα καί μέ κάλυψη τῆς διεύθυνσης πρωτοβάθμιας ἐκπαίδευσης στήν Ἀθήνα, ἡμερίδα γιά παιδιά Δημοτικοῦ, γιά νά ἐνημερωθοῦν ὥστε νά μή γίνουν ὁμοφοβικά!
Ὅ,τι ἰσχύει γιά τήν «καταπολέμηση τῆς ὁμοφοβίας», ἰσχύει καί γιά τήν «καταπολέμηση τοῦ ρατσισμοῦ».
Ἐν τέλει, ὅποιος ἀγαπᾶ τά πολυτίμητα τζιβαϊρικά (στρατηγός Μακρυγιάννης) τῆς παραδόσεώς του, θά πρέπει νά αἰσθάνεται ἔνοχος, γιατί αὐτό εἶναι «ρατσισμός»!
Εἶναι ἐκφραστικό ἕνα σκίτσο: Ἴσως τό ἔχετε δεῖ. Ἕνα μαυράκι λέγει σ᾽ ἕνα συνομήλικό του λευκό παιδάκι «Εἶμαι περήφανος πού εἶμαι μαῦρος». Ὁ ἄλλος ἀπαντᾶ: «Αὐτό εἶναι ὑπέροχο».
Καί ἀπό κάτω: Λέγει ὁ μικρός λευκός: «Καί ἐγώ εἶμαι περήφανος γιά τήν καταγωγή μου» Καί τό μαυράκι τόν «καρφώνει»: «Εἶσαι ρατσιστής»!
Ἡ Νέα Τάξη μέ τήν ἐπικόλληση ἐτικέτας -«ρετσινιᾶς», σάν κι αὐτή τοῦ «ρατσιστῆ», ἐπιδιώκει νά ἀπομονώσει ὅσους γίνονται ἐνοχλητικοί.
9. Ἐθνομηδενισμός
Καί ἔτσι ἤρθαμε καί στόν ἐθνομηδενισμό, ἕνα ρεῦμα κυρίαρχο, δυστυχῶς, στούς χώρους τῆς «διανόησης», πού δηλητηριάζει κυρίως τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας, ὅταν διοχετεύεται ὡς μήνυμα ἀπό τά σχολικά ἐγχειρίδια, τά ὁποῖα τότε γίνονται πραγματικά φονικά ἐγχειρίδια (μαχαίρια), πού σφάζουν.
Μάλιστα ἡ ἀλληλοϋποστηριζόμενη κάστα τῶν ἐθνομηδενιστῶν- ἀποδομητῶν ἔχει πιάσει στήν πατρίδα μας ἀλλά καί γενικότερα στόν δυτικό κόσμο ὅλα τά «πόστα», στά Πανεπιστήμια κυρίως καί στά «Πανεπιστημιακά Ἰνστιτοῦτα Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς», τά ὁποῖα ἡ Πολονύ χαρακτηρίζει «γκουλάγκ τῆς γνώσης» (Πολονύ, σ. 229).
Ξέρετε τά σταλινικά γκουλάγκ, γιά τά ὁποῖα ἔγραψε ὁ νομπελίστας Ἀλέξανδρος Σολζενίτσυν.
Ὁ στόχος τους εἶναι νά ξαναγράψουν τήν Ἱστορία μέ τρόπο πού συμφέρει στά ἀφεντικά τους. Βαρειά ἡ ἔκφραση ἀλλά ἀληθινή. Οἱ ντιρεκτίβες ἔρχονται ἀπ᾽ ἔξω ἀλλά καί οἱ δικοί μας πολλές φορές ἀποδεικνύονται βασιλικότεροι τοῦ βασιλέως.
Τό μίσος τους -πραγματικό μίσος- γιά τήν Ἱστορία, τίς ρίζες, τό παρελθόν βρίσκει πρόσφορο ἔδαφος νά ἀναπτυχθεῖ τροφοδοτούμενο ἀπό τόν μεγάλο θαυμασμό πού τρέφει τό πνεῦμα τοῦ Διαφωτισμοῦ (Μοντερνισμοῦ ἤ Νεωτερικότητας) γιά τό καινούργιο καί τήν ἀποστροφή του πρός τό παλιό. Ἡ «πρόοδος» εἶναι ἡ ἀγαπημένη «θεά» τοῦ Μοντερνισμοῦ, καθώς ὅ,τι νεώτερο θεωρεῖται καλύτερο, ἀποτελεσματικότερο κ.ο.κ. σέ σχέση μέ τό παλαιότερο.
Σᾶς θυμίζω καί τό σύνθημα «Νά τελειώνουμε μέ τό παλιό». Κεντρικό πολιτικό σύνθημα καί τῶν τελευταίων μηνῶν ἀπό τά κόμματα τοῦ λεγομένου συνταγματικοῦ τόξου.
10. Στόχος ἡ κατάργηση νοῦ καί λογικῆς
Στή μάχη γιά νά δημιουργηθεῖ ὁ «νέος ἄνθρωπος», ὁ ἄνθρωπος πού θά ἔχει ἀπενεργοποιημένη τή σκέψη καί τήν κρίση (αὐτό κάνουν καί οἱ νέες αἱρέσεις ἤ σέκτες), ἐκτός ἀπό τήν Ἱστορία βομβαρδίζεται καί ἡ λογική (τό ἔλλογο στοιχεῖο στόν ἄνθρωπο).
Ἔτσι προωθοῦνται στήν ἐκπαίδευση ἡ «πλάγια σκέψη», ἡ «σκέψη χαμηλῶν πιθανοτήτων» (ἔχουν καί ἐπιστημονικοφανῆ ὀνόματα), ἡ συναισθηματική νοημοσύνη (πού εἶναι πολύ τῆς μόδας), ἡ ἐκπαίδευση στόν «Νοῦ τῆς Νύκτας» κ.ἄ. (βλ. Δάφνης Βαρβιτσιώτη, «Νέα Ἐποχή. Ἐξέλιξη ἤ Χειραγώγηση;», ἔνθ᾽ ἀνωτ., σσ. 297, 301, 252 κ.ἄ.
Οἱ ἐπιχειρήσεις αὐτές «κατεδάφισης» τῆς λογικῆς καί τῆς Ἱστορίας συνδυάζονται μέ τήν ἐπιχείρηση ἐναντίον τῆς γλώσσας, πού ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν γλωσσική ἀνεπάρκεια τῶν μαθητῶν, πού καί αὐτό δέν εἶναι «ἀτύχημα», ἀλλά ἔγκλημα ἐκ προμελέτης.
Γιά τό θλιβερό ἐπίπεδο τῆς γλώσσας τῶν νέων παιδιῶν σήμερα στήν Ἑλλάδα καί στή Δύση εὐθύνονται ἐκτός τῶν ἄλλων καί δύο συνειδητές ἐπιλογές τοῦ νέου σχολείου, πού εἶναι: α) Ἡ προτεραιότητα στήν προφορική καί ὄχι στή γραπτή γλῶσσα καί β) Τό γεγονός ὅτι δέν γίνεται συστηματική διδασκαλία τῆς Γραμματικῆς καί τοῦ Συντακτικοῦ.
11. Ὕπουλη εἰσαγωγή τῆς γιόγκα στά σχολεῖα
Γιά νά ἀπενεργοποιηθεῖ καί καταργηθεῖ ἡ προσωπική κρίση καί σκέψη (δῶρο τοῦ Θεοῦ καί αὐτή) χρησιμοποιεῖται καί ὁ διαλογισμός (meditation), πού εἶναι ἀναπόσπαστα συνδεδεμένος μέ τήν ἰνδουιστική γιόγκα (yoga).
Γιά νά μήν ὑπάρξουν ὅμως ἀνιδράσεις, εἰσάγεται ὕπουλα μέ τή μορφή τεχνικῶν χαλάρωσης γιά τήν μείωση καί ἀποβολή -ὅπως λένε- τοῦ ἄγχους τῶν μαθητῶν καί «γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς μαθητικῆς παραβατικότητας καί ἐπιθετικότητας». Δηλαδή, ἀφοῦ πρῶτα ἔκαναν παιδιά θηρία καί ἐπαναστάτες – μηδενιστές, μετά πᾶνε νά διορθώσουν τάχα τό πρόβλημα, πού οἱ ἴδιοι δημιούργησαν. Ἀλλά τό «φάρμακο», πού προτείνουν γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς ἀρρώστιας, μπορεῖ νά θεραπεύσει π.χ. τήν πνευματική γρίππη ἀλλά προξενεῖ πνευματικό καρκίνο, διότι καρκίνος εἶναι ἡ κατάργηση τοῦ νοῦ, τοῦ ἐλ-λόγου στοιχείου τῆς ψυχῆς καί τῆς κριτικῆς ἱκανότητος.
Οἱ τεχνικές τῆς γιόγκα καί τοῦ διαλογισμοῦ (meditation) δέν εἶναι τεχνικές διεύρυνσης τοῦ νοῦ, ὅπως διαφημίζονται, ἀλλά τεχνικές ἐπικοινωνίας μέ τά πεπτωκότα πνεύματα (δαίμονες) καί τεχνικές κατάργησης τοῦ νοῦ. Ἔτσι κατασκευάζονται ἄνθρωποι ρομπότ μέ ὑποταγμένες συνειδήσεις. Αὐτό κυρίως γίνεται στίς λεγόμενες σέκτες, δηλ. στίς σύγχρονες αἱρέσεις.
Ὁ στόχος αὐτῶν πού κατασκευάζουν τή «γενιά τῆς ἀδιαφορίας» εἶναι νά πιάσουν τό παιδί ἀπό τήν πιό τρυφερή ἡλικία, ἤδη ἀπό τόν βρεφονηπιακό σταθμό. Στόχος τους εἶναι τό ἀποκρυφιστικό σχολεῖο.
Πρέπει νά εἴμαστε «πονηρεμένοι» ἀπέναντι στίς προσπάθειες πού κάνει ὁ Big Brother νά μᾶς ἁρπάξει τά παιδιά.
Ὅλοι οἱ ὁλοκληρωτισμοί (ἤδη ἀπό τήν «Πολιτεία» τοῦ Πλάτωνος) ἤθελαν νά ἔχει τό κράτος καί ὄχι οἱ γονεῖς τόν πρῶτο καί τελευταῖο λόγο στήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν.
Τό «ὁλοήμερο σχολεῖο» θά μποροῦσε νά μήν εἶναι τόσο ἀθῶο.
Κοντά σέ ὅσα προανεφέρθησαν θά πρέπει νά συνυπολογίσουμε μιά σειρά ἀπό νοσηρές τάσεις καί συμπεριφορές μέσα στήν κοινωνία, οἱ ὁποῖες διευκολύνουν τήν πύκνωση τῶν τάξεων τῆς «γενιᾶς τῆς ἀδιαφορίας».
Τέτοιες εἶναι:
12. Εὐδαιμονισμός – ἡδονισμός.
13. Λατρεία τοῦ Ἐγώ.
«Ἀγάπα τόν ἑαυτό σου» ἤ «Νά ἀγαπιέστε» εἶναι τό μήνυμα πού περνᾶ. Λέγοντας «νά ἀγαπιέστε», δέν ἐννοοῦν νά ἀγαπᾶ ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ἀλλά νά ἀγαπᾶ ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό του! Εὔστοχα παρατηρήθηκε ὅτι ἔχουμε ἤδη ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν ἐποχή τοῦ μοντερνισμοῦ καί μεταμοντερνισμοῦ καί βρισκόμαστε στήν ἐποχή τοῦ ναρκισσισμοῦ.
14. Φυγοπονία.
Ὁ πολιτισμός μας εἶναι ὁ «πολιτισμός» τῆς ἐλάχιστης δυνατῆς προσπάθειας γιά τό μέγιστο θετικό ἀποτέλεσμα.
Ὅλα θέλουμε νά γίνονται εὔκολα, γρήγορα, χωρίς κόπο.
Θυμᾶστε τήν παλιά διαφήμιση «Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε»;
Αὐτά εἶναι στόν ἀντίποδα τοῦ Ὀρθοδόξου πνεύματος, πού ἐκφράζεται μέ τό «δῶσε αἷμα καί λάβε πνεῦμα».
Ἀλλά καί οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι ἔχουν πεῖ ὅτι «Τά καλά κόποις κτῶνται».
Ἄλλα μηνύματα, πού συντελοῦν στό νά παραχθεῖ ὡς ἀποτέλεσμα ἡ γενιά τῆς ἀδιαφορίας, ἡ κουτσουρεμένη πνευματικά, πού -ἄν δέν βοηθηθεῖ- πηγαίνει εὔκολα ἀπό τήν ἀδιαφορία καί τό «μπούχτισμα» ἀπό κάθε τι καί γιά κάθε τι, στόν μηδενισμό τῆς καταστροφῆς, ὡς ἀποτέλεσμα τοῦ μίσους γιά ὅλους καί γιά ὅλα:
Δεῖτε τό διαφορετικό χωρίς προκατάληψη, ἀκόμη κι ἄν αὐτό εἶναι ὁ διάβολος. Ἔτσι ἔχουμε τό «sympathy for the devil» ἤ: Ὁ ἑωσφόρος εἶναι ὁ «ἀδικημένος θεός» (Εἶναι κι αὐτό ἕνα εἶδος διαφορετικότητας) ἤ: Ἐξοικειωθεῖτε μέ τήν «ἄλλη πλευρά» (π.χ. «Ὑπερπροσωπική Ψυχολογία» τοῦ Abraam Maslow) ἤ: Ἐξοικειωθεῖτε μέ τήν «θεά» Κάλι τοῦ Ἰνδουισμοῦ κ.ἄ..
16. Πνεῦμα κακῶς ἐννοούμενης ἀνοχῆς.
Ὅλα τά παραπάνω ἄς συνδυαστοῦν καί μέ τό κυρίαρχο στίς ἡμέρες μας, πνεῦμα τῆς κακῶς ἐννοούμενης ἀνοχῆς, ὡς συνέπεια ἀποδοχῆς τῆς «διαφορετικότητας». Αὐτό τό πνεῦμα συνδέεται ὡς αἰτία ἤ ἀποτέλεσμα μέ μιά ἐλαστική συνείδηση τοῦ «ἔλα μωρέ τώρα, τί σέ πειράζει; Μή γίνεσαι ὑπερβολικός», καί: «ἐγώ θά βγάλω τό φίδι ἀπό τήν τρύπα;»
17. Ἡ πολιτικοποίηση – κομματικοποίηση τῶν μαθητῶν.
Ρόλο στή μεγάλη ζημιά, πού ἔγινε, ἔχει παίξει καί ἡ πολιτικοποίηση – κομματικοποίηση τῶν μαθητῶν, στήν ὁποία ὠθήθηκαν μετά τή μεταπολίτευση τοῦ 1974. Ὅμως τά τελευταῖα χρόνια καί τό ὑγιές ἐνδιαφέρον γιά τά κοινά ἔχει χαθεῖ, ἀφοῦ ἔδωσε τή θέση του στόν ἀμοραλισμό καί τή διαφθορά καί ἀπό ἐκεῖ στόν μηδενισμό τῆς καταστροφῆς, ὅπως ἤδη ἀναφέραμε («Ἑλλάδα, ψόφα, γιά νά ζήσουμε ἐμεῖς»!)
18. Ρόλος τῆς «Νέας Ἀριστερᾶς»
Σ᾽ αὐτή τήν καταστροφική πορεία κατεδάφισης μετά τόν Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο τεράστιο ρόλο διεδραμάτισε ἡ λεγομένη Σχολή τῆς Φραγκφούρτης, ἡ λεγομένη «Νέα Ἀριστερά» (Ἔριχ Φρόμ, Μαρκοῦζε, Ἀντόρνο κ.ἄ., ὅλοι «κατά σύμπτωσιν» ἑβραϊκῆς καταγωγῆς)
• Τά Ἀποτελέσματα
Τά ἀποτελέσματα ὅλης αὐτῆς τῆς συνδυασμένης ἐπιχείρησης κατεδάφισης ἤδη φάνηκαν, νομίζω.
Καί τώρα λοιπόν τί κάνουμε;
Ἀναφέρω πολύ σύντομα μερικά κατά τή γνώμη μου σημαντικά:
δ. Νά δημιουργήσουμε πάλι τήν αἴσθηση ὅτι ἀνήκουμε σ᾽ ἕναν κόσμο, ὅπου μοιραζόμαστε τίς ἴδιες ἀξίες καί τήν ἴδια κληρονομιά. Σήμερα «αὐτό πού ἑνώνει τόν πληθυσμό εἶναι μία ἀνοχή ἀνάμικτη μέ ἀδιαφορία καί στηριγμένη στό σύμβολο τῆς πίστεως τῆς ἐποχῆς μας: “Εἶναι ἐπιλογή μου”». (Πολονύ, σ. 115).
στ. Νά δοθεῖ τό βάρος τῆς ἀγωγῆς στήν Οἰκογένεια καί στήν Ἐκκλησία (ἀφοῦ τό σχολεῖο εἶναι τό κύριο μέσο τῆς πνευματικῆς γενοκτονίας τῶν παιδιῶν μας).
ζ. Νά δουλέψει κυρίως τό Παράδειγμα.
η. Περισσότερο νά μιλοῦμε στόν Θεό γιά τά παιδιά καί ὄχι στά παιδιά γιά τόν Θεό καί μάλιστα χωρίς παράδειγμα.
Καί γιά νά κλείσουμε, ὅπως ἀρχίσαμε, μέ τόν ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη.