Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ[:Ματθ.2,1-12]

 
Ερμηνεία Ιερού Χρυσοστόμου στα εδάφια 11- 15 
 
του δευτέρου κεφαλαίου 
 
του «κατά Ματθαίον» ευαγγελίου 
 
[Μέρος τέταρτο: Η ΦΥΓΗ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ] 
 
«Καὶ ἐλθόντες εἰς τὴν οἰκίαν εἶδον τὸ παιδίον μετὰ Μαρίας τῆς μητρὸς αὐτοῦ, καὶ πεσόντες προσεκύνησαν αὐτῷ, καὶ ἀνοίξαντες τοὺς θησαυροὺς αὐτῶν προσήνεγκαν αὐτῷ δῶρα, χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν(:κι όταν ήλθαν στο σπίτι, είδαν το παιδί με τη μητέρα Του Μαρία, και αφού έπεσαν στη γη, Το προσκύνησαν και ανοίγοντας τα θησαυροφυλάκιά τους Του πρόσφεραν δώρα: χρυσάφι και, απ’ τα πολύτιμα αρώματα της Αραβίας, λιβάνι και σμύρνα)»[Ματθ.2,11]. 
 
Πώς λοιπόν διηγείται ο Λουκάς ότι το Θείο Βρέφος ήταν ανακείμενο στη φάτνη; Μόλις γέννησε, το τοποθέτησε αμέσως εκεί. Δεν ήταν δυνατόν να βρουν σπίτι, επειδή είχαν μαζευτεί πολλοί εξαιτίας της απογραφής. Αυτό υπογραμμίζει και ο Λουκάς όταν λέει ότι «καὶ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι(:και γέννησε τον πρώτο και μονογενή υιό της, και τον περιτύλιξε με σπάργανα και τον έβαλε μέσα στη φάτνη, διότι δεν υπήρχε γι’ αυτούς τόπος στο πανδοχείο που στάθμευσαν για να περάσουν τη νύχτα, λόγω της συρροής πολλών ξένων που ήλθαν να απογραφούν)»[Λουκάς 2,7]. Έπειτα Τον σήκωσε και Τον κράτησε στα γόνατά της. Η άφιξη στη Βηθλεέμ σήμαινε και το τέλος της εγκυμοσύνης. Αντιλαμβανόμαστε κατά αυτόν τον τρόπο τη θεία οικονομία στο σύνολό της˙ τι έγινε δηλαδή και ότι δεν έγινε απλώς και τυχαίως, αλλά εκπληρώνονταν όλα σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού και με ακολουθία προφητειών. 

 
Τι ήταν όμως εκείνο, το οποίο τους έκανε να προσκυνήσουν; Ούτε η Παρθένος ήταν από ανώτερη τάξη, ούτε ο οίκος της περιφανής, ούτε κάτι άλλο από όσα έβλεπαν ήταν ικανό να προκαλέσει την έκπληξη και να προσελκύσει. Και αυτοί όχι μόνο προσκυνούν, αλλά και όταν άνοιξαν τα θησαυροφυλάκιά τους, προσφέρουν δώρα όχι όπως κάνουμε σε άνθρωπο, αλλά όπως σε Θεό. Σύμβολό Του το λιβάνι και η σμύρνα. Τι ήταν λοιπόν αυτό το οποίο τους έπεισε να ξεκινήσουν από την πατρίδα τους και να κάνουν τόσο δρόμο; Ήταν το άστρο και ο φωτισμός το οποίο έστειλε ο Θεός στο πνεύμα τους και τους οδήγησε όλο και περισσότερο στην τελειότερη γνώση. Εάν δεν ήταν αυτό, δεν θα έδειχναν βέβαια τόσο σεβασμό και τιμή σε πράγματα τα οποία φαίνονταν ασήμαντα. Γι’ αυτό κανένα από τα αισθητά δεν ήταν μεγάλο εκεί˙ η φάτνη, η καλύβα, η φτωχή μητέρα. Έτσι βλέπουμε καθαρά την αντίδραση των μάγων και αντιλαμβανόμαστε ότι δεν Τον πλησίαζαν ως απλό άνθρωπο αλλά ως Θεό και ευεργέτη. Γι’ αυτό κανένα από τα εξωτερικά που έβλεπαν δεν τους σκανδάλιζε. Αλλά Τον προσκυνούσαν και Του πρόσφεραν δώρα απαλλαγμένα από την ιουδαϊκή προσήλωση στα υλικά. Γι’ αυτό δεν θυσίαζαν πρόβατα και μόσχους. Τα δώρα τους είχαν την σφραγίδα του εκκλησιαστικού πνεύματος˙ Του πρόσφεραν επίγνωση, υπακοή, αγάπη. 
 
«Καὶ χρηματισθέντες κατ᾿ ὄναρ μὴ ἀνακάμψαι πρὸς Ἡρῴδην, δι᾿ ἄλλης ὁδοῦ ἀνεχώρησαν εἰς τὴν χώραν αὐτῶν(:επειδή όμως ο Θεός τούς έδωσε στο όνειρό τους την οδηγία να μην ξαναγυρίσουν στον Ηρώδη, αναχώρησαν από άλλο δρόμο για την πατρίδα τους)»[Ματθ.2,12], πρόσεξε και από το σημείο αυτό την πίστη τους˙ δεν σκανδαλίσθηκαν, αλλά είναι πειθήνιοι και γεμάτοι ευγνωμοσύνη. Δεν ταράσσονται, ούτε κάνουν μέσα τους τη σκέψη: «εάν είναι μέγα αυτό το παιδί και έχει κάποια δύναμη, τι χρειάζονται η φυγή και η μυστική αναχώρηση; Και γιατί ενώ ήρθαμε φανερά και με θάρρος και σταθήκαμε μπροστά σε τόσο λαό και στη μανία του βασιλέως, μας εξέβαλε ο άγγελος από την πόλη ως δραπέτες και φυγάδες;». Τίποτα από αυτά ούτε εξέφρασαν, ούτε αναλογίστηκαν. Αυτή είναι η μεγαλύτερη απόδειξη πίστης˙ να μη ζητάς το νόημα της διαταγής, αλλά να πείθεσαι μόνο σε αυτή. 
 
«Ἀναχωρησάντων δὲ αὐτῶν ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ᾿ ὄναρ τῷ Ἰωσὴφ λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι· μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό(:Όταν λοιπόν αναχώρησαν οι μάγοι, ιδού ένας άγγελος Κυρίου φάνηκε στον Ιωσήφ σε όνειρο και του είπε: ‘’Σήκω, πάρε το παιδί και τη μητέρα Του και φύγε στην Αίγυπτο, και μείνε εκεί μέχρι να σου πω. Φύγε, διότι ο Ηρώδης σκοπεύει να ψάξει το παιδί για να το σκοτώσει’’)»[Ματθ.2,13]. Αξίζει εδώ να διατυπωθεί και η απορία για τους μάγους και για το παιδί· διότι εάν εκείνοι δεν ταράχτηκαν, αλλά δέχτηκαν τα πάντα με πίστη, αξίζει να ερευνήσουμε εμείς γιατί δεν σώζονται και το παιδί και εκείνοι χωρίς να φύγουν, αλλά εκείνοι αναχωρούν στην Περσία και Εκείνο φυγαδεύεται με τη μητέρα Του στην Αίγυπτο; 
 
Τι έπρεπε αλήθεια να γίνει; Να πέσει στα χέρια του Ηρώδη και παρόλα αυτά να μην φονευτεί; Δεν θα γινόταν πιστευτό ότι έλαβε σάρκα, θα υπήρχε δυσπιστία εμπρός στο μέγεθος της οικονομίας· διότι εάν μερικοί τόλμησαν να πουν ότι ήταν μύθος η πρόσληψη της σάρκας [υποστηρίχτηκε από κάποιους αιρετικούς ότι ο Θεός δεν έλαβε πραγματικό αλλά φαινομενικό σώμα. Οι δεχόμενοι την άποψη αυτή αρνούνταν την Ενσάρκωση του Θεού Λόγου στον Χριστό. Η αιρετική αυτή διδασκαλία των πρώτων χριστιανικών χρόνων λέγεται δοκητισμός και οι οπαδοί της δοκήτες, διότι θεωρούσαν ότι το σώμα του Χριστού υπήρχε κατά δόκησιν και όχι πραγματικά], παρόλον ότι έγιναν αυτά και πολλά οικονομήθηκαν, όπως αρμόζει στους ανθρώπους, σκεφτείτε σε ποια μεγάλη ασέβεια θα εξέπιπταν, εάν τα έπραττε όλα όπως αρμόζει στον Θεό και ανάλογα με την δύναμή Του; 
 
Ταχέως στέλνει πίσω τους μάγους, για να τους κάνει διδασκάλους στην Περσική χώρα και για να θεραπεύσει τη μανία του τυράννου. Για να μάθει ότι επιχειρεί τα ακατόρθωτα, να πνίξει τον θυμό του και να σταματήσει τη μάταιη προσπάθεια· διότι δεν είναι άξιο της δυνάμεώς Του να νικά μόνο φανερά τους εχθρούς Του, αλλά και εύκολα να τους εξαπατά. Ομοίως εξαπάτησε και τους Αιγυπτίους προς χάρη των Ιουδαίων, και ενώ μπορούσε να μεταφέρει φανερά τον πλούτο τους στα χέρια των Εβραίων, ορίζει να γίνει τούτο κρυφά και με απάτη, και αυτό Τον κάνει φανερό στους αντιπάλους Του, καθόλου λιγότερο από ό,τι τα άλλα σημεία. 
 
Οι Αισκαλωνίτες[:Ασκάλων ήταν ακμαιότατη παραλιακή πόλη των Φιλισταίων μεταξύ Γάζης και Αζώτου, κέντρο λατρείας της Συριακής θεάς Αταργάτιος. Αρχικά διατέθηκε εχθρικά ενάντια του χριστιανισμού. Κατά της πόλεως αυτής πάντοτε εχθρικά διακειμένης κατά των Ιουδαίων, προφήτευσαν οι προφήτες Ιερεμίας: «Ἀπώσατο Κύριος θυσιαστήριον αὐτοῦ, ἀπετίναξεν ἁγίασμα αὐτοῦ, συνέτριψεν ἐν χειρὶ ἐχθροῦ τεῖχος βάρεων αὐτῆς· φωνὴν ἔδωκαν ἐν οἴκῳ Κυρίου ὡς ἐν ἡμέρᾳ ἑορτῆς(:Αηδίασε και απώθησε ο Κύριος το θυσιαστήριό Του. Απετίναξε τον άγιο ναό Του, συνέτριψε με τα χέρια των εχθρών Του το τείχος μαζί με τας επάλξεις αυτού. Κραυγές ακούστηκαν στον ναό του Κυρίου, όπως κατά τις ημέρες των εορτών, όχι όμως γιορτινές)»[Ιερεμίας,2,7]· Αμώς: «καὶ ἐξολοθρεύσω κατοικοῦντας ἐξ Ἀζώτου, καὶ ἐξαρθήσεται φυλὴ ἐξ Ἀσκάλωνος, καὶ ἐπάξω τὴν χεῖρά μου ἐπὶ Ἀκκάρων, καὶ ἀπολοῦνται οἱ κατάλοιποι τῶν ἀλλοφύλων, λέγει Κύριος (: “Θα εξολοθρεύσω τους κατοίκους της Αζώτου, θα ξεπαστρευτεί η φυλή της Ασκάλωνος, θα επιφέρω τιμωρό τη χείρα μου εναντίον της Ακκαρών και θα εξολοθρευθούν οι υπόλοιποι εκ των Φιλισταίων”, λέγει ο Κύριος)»[Αμώς 1,8]· Σοφονίας: «Διότι Γάζα διηρπασμένη ἔσται, καὶ Ἀσκάλων εἰς ἀφανισμόν, καὶ Ἄζωτος μεσημβρίας ἐκριφήσεται, καὶ Ἀκκαρὼν ἐκριζωθήσεται οὐαὶ οἱ κατοικοῦντες τὸ σχοίνισμα τῆς θαλάσσης, πάροικοι Κρητῶν· λόγος Κυρίου ἐφ᾿ ὑμᾶς, Χαναὰν γῆ ἀλλοφύλων, καὶ ἀπολῶ ὑμᾶς ἐκ κατοικίας καὶ ἔσται Κρήτη νομὴ ποιμνίων καὶ μάνδρα προβάτων καὶ ἔσται τὸ σχοίνισμα τῆς θαλάσσης τοῖς καταλοίποις οἴκου Ἰούδα· ἐπ᾿ αὐτοὺς νεμήσονται ἐν τοῖς οἴκοις Ἀσκάλωνος, δείλης καταλύσουσιν ἀπὸ προσώπου υἱῶν Ἰούδα, ὅτι ἐπέσκεπται αὐτοὺς Κύριος ὁ Θεὸς αὐτῶν, καὶ ἀποστρέψει τὴν αἰχμαλωσίαν αὐτῶν (:Διότι η Γάζα θα διαρπαγεί από τους εχθρούς, η Ασκάλων θα παραδοθεί σε πλήρη καταστροφή, η Άζωτος σε πλήρη μεσημβρία θα ριφθεί κάτω στο χώμα και η Ακκαρών θα ξεριζωθεί. Αλίμονο στους κατοίκους στο παράλιο τμήμα της θαλάσσης, οι απόγονοι αυτοί των αποίκων της Κρήτης, οι Φιλισταίοι. Ο λόγος Κυρίου στρέφεται και εναντίον σας, Χαναναίοι, χώρα των Φιλισταίων. Θα καταστρέψω και σας και τις κατοικίες σας. Η χώρα σας, η οποία κατέχεται από τους Κρήτες, ως εάν είναι η Κρήτη, θα γίνει βοσκότοπος και μάνδρα προβάτων. Η κοντά στη θάλασσα περιοχή θα περιέλθει στους απομείναντες Ιουδαίους. Οι Ιουδαίοι θα βοσκήσουν τα πρόβατά τους εκεί, όπου άλλοτε υπήρχαν οι οικίες της Ασκάλωνος. Κατά το δειλινό, κατά το διάστημα δηλαδή της ημέρας, θα διαλυθούν οι Φιλισταίοι ενώπιον των Ιουδαίων, διότι ο Κύριος και Θεός τους είχε επισκεφτεί τους Ιουδαίους και θα επαναφέρει αυτούς από τη γη της αιχμαλωσίας τους)»[ Σοφωνίας 2, 4-7] και Ζαχαρίας: «ὄψεται Ἀσκάλων καὶ φοβηθήσεται, καὶ Γάζα καὶ ὀδυνηθήσεται σφόδρα, καὶ Ἀκκάρων, ὅτι ᾐσχύνθη ἐπὶ τῷ παραπτώματι αὐτῆς· καὶ ἀπολεῖται βασιλεὺς ἐκ Γάζης, καὶ Ἀσκάλων οὐ μὴ κατοικηθῇ(:Η Ασκάλων θα δει αυτά και θα καταληφτεί από φόβο. Η Γάζα θα συγκλονιστεί ψυχικώς πάρα πολύ και η Ακάρων θα καταντροπιαστεί έπειτα από την πτώση και συντριβή αυτήν. Ο βασιλεύς της Γάζας θα εξολοθρευτεί και η Ασκαλών δεν θα κατοικηθεί πλέον)»[Ζαχ. 9,5] λοιπόν και όλοι οι άλλοι, όταν πήραν την κιβωτό της Διαθήκης, και αφού δέχθηκαν επίθεση, παρακινούσαν τους δικούς τους να μην πολεμούν και να μην τους αντιμετωπίζουν, μαζί με τα άλλα θαύματα ανέφεραν και αυτό και έλεγαν : «καὶ ἵνα τί βαρύνετε τὰς καρδίας ὑμῶν, ὡς ἐβάρυνεν Αἴγυπτος καὶ Φαραὼ τὴν καρδίαν αὐτῶν; οὐχὶ ὅτε ἐνέπαιξεν αὐτοῖς, ἐξαπέστειλαν αὐτούς, καὶ ἀπῆλθον; (:και γιατί σκληρύνετε τις καρδιές σας και δεν θέλετε να αποστείλετε πίσω την Κιβωτό; Σκληρύνετε, λοιπόν, τις καρδιές σας, όπως άλλοτε οι Αιγύπτιοι και ο Φαραώ και δεν άφησαν ελεύθερους τους Ισραηλίτες; Γιατί δεν θυμάστε ότι οι Αιγύπτιοι και ο Φαραώ, αφού ο Θεός τούς τιμώρησε με σκληρές πληγές, αναγκάστηκαν να αφήσουν τους Ισραηλίτες να απέλθουν ελεύθεροι;)»[Α΄ Βασ. 6,6], επειδή νόμιζαν ότι δεν ήταν μικρότερο από τα άλλα σημεία, τα οποία έγιναν φανερά, για να αποδείξει τη δύναμη και μεγαλοσύνη Του. 
 
Αυτό λοιπόν που έγινε εδώ ήταν ικανό να προκαλέσει έκπληξη στον τύραννο. Αναλογίσου τι ήταν φυσικό να πάθει ο Ηρώδης, ποια ασφυξία να αισθανθεί, όταν εξαπατήθηκε από τους μάγους και γελοιοποιήθηκε. Δεν έγινε βέβαια καλύτερος. Αυτό όμως δεν ήταν έγκλημα Εκείνου, ο οποίος οικονόμησε αυτά, αλλά αποτέλεσμα της δικής του υπερβολικής μανίας. Δεν υποχωρούσε σε εκείνους, οι οποίοι μπορούσαν να τον παρηγορήσουν και να τον ελευθερώσουν από την κακία, αλλά προχωρούσε περισσότερο, για να δεχθεί ακόμη μεγαλύτερη τιμωρία για την ανοησία του αυτή. 
 
«Και γιατί», ρωτούν ίσως κάποιοι, «στέλνει το παιδί στην Αίγυπτο»; Με ακρίβεια αναφέρει την αιτία ο ευαγγελιστής: «Ὄρθρου ἀπεῤῥίφησαν, ἀπεῤῥίφη βασιλεὺς Ἰσραήλ· ὅτι νήπιος Ἰσραήλ, καὶ ἐγὼ ἠγάπησα αὐτὸν καὶ ἐξ Αἰγύπτου μετεκάλεσα τὰ τέκνα αὐτοῦ (:Ωσάν στον όρθρο, όταν ακόμη κοιμόντουσαν, απορρίφτηκαν αιφνιδίως οι Ισραηλίτες. Απορρίφτηκε από αυτούς ο βασιλεύς του Ισραήλ· επειδή ο ισραηλιτικός λαός διερχόταν ακόμα την νηπιακή του ηλικία, Εγώ Τον αγάπησα και Τον κάλεσα από την Αίγυπτο, Αυτόν και τους απογόνους Του)»[Ωσ. 11,1]. Συγχρόνως απευθύνει στην οικουμένη προμηνύματα αγαθών ελπίδων. Η Βαβυλώνα και Αίγυπτος περισσότερο από κάθε άλλο μέρος της γης κατακαίονταν από το πυρ της ασέβειας. Δείχνει λοιπόν από την αρχή ότι θα διορθώσει και τα δύο και θα τα κάνει καλύτερα, και δημιουργούν με αυτά την πίστη να προσδοκούμε το καλό για όλη την οικουμένη, στη μια απέστειλε τους μάγους, στην άλλη πήγε ο ίδιος με τη μητέρα του. 
 
Εκτός των όσων είπαμε και κάτι άλλο διδασκόμαστε, το οποίο δεν συντελεί λίγο στην πνευματική κατάρτισή μας. Ότι εξαρχής πρέπει να περιμένουμε πειρασμούς και επιβουλές. Βλέπεις ότι αυτό γίνεται από τα σπάργανα. Ευθύς ως γεννήθηκε, μαίνεται ο τύραννος, ακολουθεί η φυγή και η εγκατάσταση στη χώρα εξορίας και εξορίζεται η αθώα μητέρα σε χώρα βαρβαρική. 
 
Ακούγοντας αυτά όταν αξιωθείς να αναλάβεις πνευματική διακονία και δεις να σε βρίσκουν συμφορές αθεράπευτες και να υπομένεις μύριους κινδύνους, πρόσεξε να μην ταραχθείς. Και κυρίως να μην πεις: «Τι σημαίνει αυτό; Και όμως έπρεπε να στεφανωθώ και να ανακηρυχθώ νικητής, να αποκτήσω όνομα και δόξα εφόσον έπραξα την εντολή του Κυρίου». Αντίθετα να δεχθείς τα πάντα με γενναιότητα, γνωρίζοντας ότι ακριβώς αυτή είναι η ακολουθία της πνευματικής ζωής˙ έχει παντού πειρασμούς συνδεδεμένους μαζί με αυτήν. Κοίταξε πως δεν συμβαίνει αυτό στο παιδί μόνον και στη μητέρα Του αλλά και στους βαρβάρους εκείνους που ήρθαν από την Ανατολή να προσκυνήσουν το θείο βρέφος. Και εκείνοι κρυφά ως φυγάδες, αναχωρούν. Και εκείνη πάλι η οποία ουδέποτε δεν διασκέλισε το κατώφλι του σπιτιού της, λαμβάνει εντολή να υπομείνει τόσο δρόμο, γεμάτο ταλαιπωρίες, εξαιτίας του θαυμαστού παιδιού της και των πνευματικών ωδινών. 
 
Πρόσεξε και εδώ το παράδοξο. Η Παλαιστίνη καταδιώκει και η Αίγυπτος υποδέχεται και σώζει τον καταδιωκόμενο· διότι δεν γίνονταν μόνο στα τέκνα του Ιακώβ προεικονίσεις αλλά και στον ίδιο τον Χριστό και προμήνυαν όσα θα εξελίσσονταν αργότερα. Όπως έγινε στην περίπτωση του όνου και της πώλου κατά την είσοδο του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ, λίγο πριν το Πάθος[βλ. Ματθ. 21,1-7: «Καὶ ὅτε ἤγγισαν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ ἦλθον εἰς Βηθσφαγῆ πρὸς τὸ ὄρος τῶν ἐλαιῶν, τότε ὁ Ἰησοῦς ἀπέστειλε δύο μαθητὰς λέγων αὐτοῖς· πορεύθητε εἰς τὴν κώμην τὴν ἀπέναντι ὑμῶν, καὶ εὐθέως εὑρήσετε ὄνον δεδεμένην καὶ πῶλον μετ᾿ αὐτῆς· λύσαντες ἀγάγετέ μοι. καὶ ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ τι, ἐρεῖτε ὅτι ὁ Κύριος αὐτῶν χρείαν ἔχει· εὐθέως δὲ ἀποστέλλει αὐτούς. τοῦτο δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· εἴπατε τῇ θυγατρὶ Σιών, ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεταί σοι πραΰς καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὄνον καὶ πῶλον υἱὸν ὑποζυγίου. πορευθέντες δὲ οἱ μαθηταὶ καὶ ποιήσαντες καθὼς προσέταξεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς, ἤγαγον τὴν ὄνον καὶ τὸν πῶλον, καὶ ἐπέθηκαν ἐπάνω αὐτῶν τὰ ἱμάτια αὐτῶν, καὶ ἐπεκάθισεν ἐπάνω αὐτῶν(:Κι όταν πλησίασαν στα Ιεροσόλυμα και ήλθαν στη Βηθσφαγή, κοντά στο όρος των ελαιών, τότε ο Ιησούς απέστειλε δύο μαθητές και τους είπε: “Πηγαίνετε στο χωριό που βλέπετε απέναντί σας, κι αμέσως θα βρείτε ένα θηλυκό γαϊδούρι δεμένο κι ένα πουλάρι μαζί του. Λύστε το και φέρτε μου και τα δύο εδώ. Κι αν σας πει κανείς τίποτε, θα πείτε ότι ο Κύριος τα χρειάζεται κι αμέσως θα σας τα στείλει πίσω”. Κι αυτό όλο έγινε για να πραγματοποιηθεί εκείνο που προφήτευσε ο προφήτης λέγοντας: “Πείτε στη θυγατέρα Σιών, δηλαδή την Ιερουσαλήμ: “ιδού ο βασιλιάς σου, ο Μεσσίας, έρχεται σε σένα πράος και καθισμένος πάνω σε γαϊδούρι και σε πουλάρι, γέννημα ζώου που μπήκε σε ζυγό””.Κι αφού πήγαν οι μαθητές κι έκαναν όπως τους διέταξε ο Ιησούς, έφεραν το γαϊδούρι και το πουλάρι, κι επειδή δεν ήξεραν σε ποιο από τα δύο θα καθίσει ο διδάσκαλος, έβαλαν τα εξωτερικά τους ενδύματα πάνω σ’ αυτά, και ο Ιησούς κάθισε πάνω στα ενδύματα που είχαν τεθεί στο πουλάρι)»]. 
 
Παρουσιάστηκε λοιπόν άγγελος και δεν απευθύνθηκε στη Μαρία, αλλά στον Ιωσήφ. Και του λέει: «ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ(:Σήκω, πάρε το παιδί και τη μητέρα Του)». Δεν λέει εδώ «τη γυναίκα σου» αλλά «τη μητέρα Του». Αφού γεννήθηκε το παιδί και είχε διαλυθεί η υποψία και είχε βεβαιωθεί ο Ιωσήφ, μιλάει απροκάλυπτα ο άγγελος˙ και δεν μιλάει ούτε για παιδί δικό του, ούτε για γυναίκα του. Αλλά του λέει: «παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καὶ ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι(:πάρε το παιδί και τη μητέρα Του και φύγε στην Αίγυπτο, και μείνε εκεί μέχρι να σου πω)». Συμπληρώνει και την αιτία της φυγής: «μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό(: Φύγε, διότι ο Ηρώδης σκοπεύει να ψάξει το παιδί για να το σκοτώσει)», λέγει. 
 
Δεν σκανδαλίστηκε ο Ιωσήφ, όταν άκουσε αυτά, ούτε είπε «το πράγμα είναι αίνιγμα και δεν το καταλαβαίνω, άγγελε του Θεού˙ δεν έλεγες προηγουμένως ότι “τέξεται δὲ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν· αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν (:Θα γεννήσει γιο, και εσύ, που από τον νόμο της Παλαιάς Διαθήκης αναγνωρίζεσαι ως προστάτης και πατέρας Του, θα Του δώσεις το όνομα «Ιησούς», το οποίο σημαίνει «σωτήρας». Και θα Του δώσεις αυτό το όνομα, διότι αυτός θα σώσει από τις αμαρτίες του τον νέο Ισραήλ, ο οποίος θα Τον πιστέψει ως σωτήρα και θα γίνει με την πίστη αυτή ο πραγματικός λαός Του’’)»”[Ματθ. 1,21]. Τώρα ούτε τον εαυτό Του δεν σώζει, αλλά είναι ανάγκη να φύγουμε, να αποδημήσουμε και να ζήσουμε αλλού πολύ καιρό. Τα πράγματα είναι αντίθετα προς τις υποσχέσεις». Δεν λέει τίποτε από αυτά. Πίστευε στον Θεό. Ούτε για τον χρόνο της επιστροφής δείχνει περιέργεια, μολονότι ο άγγελος μίλησε αόριστα γι’ αυτόν: «ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἂν εἴπω σοι(:μείνε εκεί μέχρι να σου πω)». Ούτε και σε αυτό έδειξε απροθυμία. Υπακούει, τον πιστεύει και υπομένει με χαρά όλους τους πειρασμούς. 
 
Διότι συνδύασε με τα οδυνηρά αυτά ο φιλάνθρωπος Θεός και ευχάριστα ˙ δεν δίδει ούτε τους κινδύνους, ούτε τα ευχάριστα, κατά συνέχεια, αλλά και με αυτά και με εκείνα υφαίνει τον βίο των δικαίων. Το ίδιο έκανε και εδώ. Όταν πρόσεξε ο Ιωσήφ την εγκυμοσύνη της Παρθένου, ταράχτηκε και βρέθηκε σε έσχατη αμηχανία. Υποπτεύθηκε την κόρη για μοιχεία. Ήλθε όμως ευθύς ο άγγελος ο οποίος διέλυσε την υποψία και εξεδίωξε τον φόβο. Όταν είδε το παιδί το οποίο γεννήθηκε, δοκίμασε την μεγαλύτερη χαρά. Τη χαρά όμως αυτήν διαδέχτηκε κίνδυνος και μάλιστα όχι μικρός˙ η πόλις ήταν ταραγμένη, ο βασιλιάς μαινόμενος αναζητούσε το νεογέννητο. Την ταραχή όμως αυτήν διαδέχεται άλλη χαρά, το αστέρι και η προσκύνηση των μάγων. Και άλλη μια φορά μετά την ευχαρίστηση αυτή ακολουθεί φόβος και κίνδυνος: «Μέλλει γὰρ Ἡρῴδης ζητεῖν τὸ παιδίον (: Φύγε, διότι ο Ηρώδης σκοπεύει να ψάξει το παιδί)», λέει, «τοῦ ἀπολέσαι αὐτό (:για να το σκοτώσει)» ˙ και είναι ανάγκη να φύγει και κατά το ανθρώπινο να μετοικήσει. 
 
Δεν έπρεπε να θαυματουργήσει από τότε. Εάν έκανε θαύματα από μικρή ηλικία, δεν θα θεωρούνταν άνθρωπος. Γι’ αυτό δεν δημιουργείται αμέσως τέλειος ναός, αλλά προηγείται η κυοφορία, το διάστημα των εννέα μηνών, οι ωδίνες, ο τοκετός, ο θηλασμός, η πολυχρόνια ησυχία εν αναμονή της ανδρικής ηλικίας. Για να γίνει με όλα αυτά εύκολα δεκτό το μυστήριο της θείας οικονομίας. «Για ποιον λοιπόν έγιναν αυτά τα θαυματουργικά σημεία εξ αρχής;» αναρωτιέται ίσως κάποιος. Για την μητέρα, για τον Ιωσήφ, για τον Συμεών, ο οποίος επρόκειτο να πεθάνει, για τους ποιμένες, για τους μάγους, για τους Ιουδαίους. Εάν ήθελαν να προσέξουν σε αυτά, δεν θα αποκόμιζαν μικρή ωφέλεια για τη μελλοντική ζωή. Εάν οι προφήτες δεν κάνουν λόγο για τους μάγους, μην ταραχθείς. Δεν μίλησαν βέβαια για όλα, ούτε για όλα κράτησαν σιγή. Όπως το να δεις να έρχονται τα πράγματα χωρίς να έχεις ακούσει τίποτα γι’ αυτά, σου προκαλεί μεγάλη έκπληξη και ταραχή, όμοια και η ενημέρωση για όλα θα έκανε τον ακροατή να κοιμάται και δεν θα άφηνε τίποτα στους ευαγγελιστές. 
 
Και εάν αμφιβάλλουν οι Ιουδαίοι για την προφητεία λέγοντας ότι γι’ αυτούς τους ίδιους [όταν επρόκειτο να φύγουν από την Αίγυπτο και να πάνε στη γη της επαγγελίας] ελέχθη ο λόγος «ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου(:Από την Αίγυπτο κάλεσα τον υιό μου να επιστρέψει στον τόπο της γεννήσεώς Του’’)», θα τους απαντήσουμε ότι αυτός είναι ο νόμος της προφητείας ˙πολλές από τις προφητείες πολλάκις διατυπώνονται για άλλα πράγματα και εκπληρώνονται για άλλα. 
 
Για παράδειγμα η προφητεία για τον Συμεών[:δευτερότοκος υιός του Ιακώβ και της Λείας· έλαβε μέρος μαζί με τον Λευί στην άγρια σφαγή των Σιχεμιτών, οι οποίοι είχαν ατιμάσει την αδερφή τους Δείνα(Γέν. κεφ.34). Τις συνέπειες της πράξεώς τους, βλέπε στη Γέν.45. 5-7. Ο Ιακώβ αποδοκίμασε την σφαγή, αλλά από τους Ιουδαίους επαινέθηκε ο πατριωτικο-θρησκευτικός ζήλος του Συμεών] και τον Λευί :« ἐπικατάρατος ὁ θυμὸς αὐτῶν, ὅτι αὐθάδης, καὶ ἡ μῆνις αὐτῶν, ὅτι ἐσκληρύνθη· διαμεριῶ αὐτοὺς ἐν Ἰακὼβ καὶ διασπερῶ αὐτοὺς ἐν Ἰσραήλ(:Καταραμένος ας είναι ο θυμός τους, διότι και η οργή τους ήταν παράνομη, ήταν σκληρή. Εξαιτίας αυτού θα διασκορπίσω τους απογόνους τους μεταξύ των άλλων υιών του Ιακώβ, θα διασπαρούν εν μέσω του ισραηλιτικού λαού)»[Γέν.49,7]. Αυτό όμως εκπληρώθηκε στους απογόνους τους. 
 
Το ίδιο ισχύει και για ό,τι είπε ο Νώε για τον Χαναάν: «Ἐπικατάρατος Χὰμ παῖς, οἰκέτης ἔσται τοῖς ἀδελφοῖς αὐτοῦ(: ας είναι καταραμένος ο γιος του Χαμ, ο Χαναάν, θα είναι δούλος στα αδέλφια του)»[Γέν.9,25][:Ο Χαναάν ήταν υιός του Χαμ, υιού του Νώε. Από τον Χαναάν προέρχονται οι Χαναναίοι, οι προ- Ισραηλίτες κάτοικοι της Παλαιστίνης: «Υἱοὶ δὲ Χάμ· Χοὺς καὶ Μερσαΐν, Φοὺδ καὶ Χαναάν (:Υιοί και απόγονοι του Χαμ είναι οι Χους, Μεσραΐν, Φουδ και Χαναάν)»(Γέν. 10,6)]: εκπληρώθηκε στους Γαβαωνίτες, τους απογόνους του Χαναάν. 
 
Το ίδιο γίνεται και στον Ιακώβ. Οι υποσχέσεις του Ισαάκ προς τον Ιακώβ, οι οποίες έλεγαν «δῴη σοι ὁ Θεὸς ἀπὸ τῆς δρόσου τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἀπὸ τῆς πιότητος τῆς γῆς καὶ πλῆθος σίτου καὶ οἴνου καὶ δουλευσάτωσάν σοι ἔθνη, καὶ προσκυνησάτωσάν σοι ἄρχοντες· καὶ γίνου κύριος τοῦ ἀδελφοῦ σου, καὶ προσκυνήσουσί σε οἱ υἱοὶ τοῦ πατρός σου. ὁ καταρώμενός σε ἐπικατάρατος, ὁ δὲ εὐλογῶν σε εὐλογημένος (:Εύχομαι, παιδί μου, να σου δώσει ο Θεός βροχή από τον ουρανό και ευφορία της γης, ώστε να έχεις πλούσια την συγκομιδή του σίτου και του οίνου. Λαοί να σε υπηρετήσουν και άρχοντες να σε προσκυνήσουν· να γίνεις κύριος του αδελφού σου, και θα σε προσκυνήσουν οι απόγονοι του πατρός σου. Εκείνος που θα σε καταραστεί να είναι καταραμένος και εκείνος που θα σε ευλογεί, να είναι ευλογημένος από τον Θεό)» [Γέν. 27,25-29], δεν ολοκληρώθηκαν σε αυτόν, αλλά στους απογόνους του. Πώς θα ολοκληρωνόταν σε αυτόν, ο οποίος φοβόταν και έτρεμε τον αδερφό του τον Ησαύ και τον προσκυνούσε αμέτρητες φορές; 
 
Το ίδιο λοιπόν μπορεί να πει κανείς και εδώ. Ποιος θα μπορούσε να ονομαστεί γνησιότερος υιός του Θεού από τον ίδιο τον Χριστό; Εκείνος ο οποίος απονέμει προσκύνηση στον μόσχο, ο οποίος υπηρετεί τον Βεελφεγώρ και θυσιάζει τους υιούς του στα δαιμόνια, δηλαδή ο ισραηλιτικός λαός που θεωρεί τάχα ότι σε εκείνον αναφέρεται η προφητεία ««ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου» ή ο κατά φύση Υιός ο οποίος τιμά τον Γεννήτορά Του; Ώστε εάν δεν ερχόταν ο Χριστός, η προφητεία δεν θα λάμβανε την προσήκουσα εκπλήρωση. 
 
Πρόσεξε ότι και ο ευαγγελιστής κάνει γι’ αυτό υπαινιγμό ˙«ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τὸν υἱόν μου(:για να επαληθευθεί ακριβώς εκείνο που είπε ο Κύριος μέσω του προφήτη: ‘’Από την Αίγυπτο κάλεσα τον υιό μου να επιστρέψει στον τόπο της γεννήσεώς Του’’)», δείχνει με αυτόν τον τρόπο ότι δεν θα εκπληρωνόταν εάν δεν ερχόταν Εκείνος. Και δεν προσδίδει αυτό τυχαία λάμψη στην Παρθένο και δόξα. Ό,τι θεωρούσε ο λαός καύχημα μπορούσε να το έχει και εκείνη. Μεγαλοφρονούσαν επειδή έφυγαν από την Αίγυπτο και γι’ αυτό καυχώνταν. Αυτό υπονοώντας ο προφήτης έλεγε : «οὐ τὸν Ἰσραὴλ ἀνήγαγον ἐκ γῆς Αἰγύπτου καὶ τοὺς ἀλλοφύλους ἐκ Καππαδοκίας καὶ τοὺς Σύρους ἐκ βόθρου; (:Δεν είμαι εγώ Εκείνος, ο οποίος σας ανεβίβασα ελευθέρους από τη χώρα της Αιγύπτου; Δεν είμαι εγώ Αυτός, που ανέσυρα τους Φιλισταίους από την Καππαδοκία και τους Σύρους από βόθρο;)»[Αμώς 9,7]. Αποδίδει και στην Παρθένο το πλεονέκτημα αυτό. Ή μάλλον ο λαός και ο πατριάρχης Ιακώβ αφού πήγαν στην Αίγυπτο και επέστρεψαν από αυτήν, εκπλήρωσαν τον τύπο αυτής της επιστροφής. Και εκείνοι πήγαιναν στην Αίγυπτο για να αποφύγουν τον θάνατο από πείνα και ο Ιωσήφ με την Παρθένο και το θείο βρέφος θάνατο εξ επιβουλής. Εκείνοι όμως με την κάθοδό τους στην Αίγυπτο, σώθηκαν από την πείνα˙ενώ ο Χριστός μεταβαίνοντας εκεί, αγίασε όλη τη χώρα. 
 
Πρόσεξε πώς γίνεται μεταξύ των ταπεινών και η αποκάλυψη της θεότητας. Όταν ο άγγελος είπε στον Ιωσήφ «φύγε στην Αίγυπτο», δεν υποσχέθηκε ότι θα τους συνοδεύσει, ούτε όταν πήγαιναν, ούτε όταν επέστρεφαν. Αυτό ήταν ο υπαινιγμός ότι θα είχαν μέγα Συνοδοιπόρο το νεογέννητο παιδί. Αυτός έφερε γενική αλλαγή σε όλα και έκανε τους εχθρούς να βοηθήσουν πολύ την οικονομία αυτή. Και βλέπουμε τους βαρβάρους μάγους να εγκαταλείπουν την προγονική δεισιδαιμονία τους και να έρχονται να προσκυνήσουν. Υπηρετεί και ο Αύγουστος τη γέννηση στη Βηθλεέμ με το πρόσταγμα της απογραφής. Η Αίγυπτος Τον δέχεται όταν φεύγει κυνηγημένος από την επιβουλή και Τον σώζει. Βρίσκει με αυτόν τον τρόπο αφορμή για να μην Του είναι ξένη, ώστε όταν θα ακούσει να Τον κηρύττουν οι απόστολοι, να έχει ως καύχημα ότι αυτήν Τον δέχθηκε πρώτη. 
 
Το πλεονέκτημα αυτό βέβαια ανήκε μονάχα στην Παλαιστίνη˙ έγινε όμως η Αίγυπτος θερμότερη. Και όταν έρθεις στην έρημο της Αιγύπτου, θα βρεις αυτήν καλύτερα από κάθε παράδεισο, γεμάτη από αμέτρητους χορούς αγγέλων[:εδώ ο άγιος εννοεί τους μοναχούς] με αμέτρητα σχήματα και από λαό μαρτύρων και από κυψέλες παρθένων. Κάθε δύναμη του διαβόλου έχει καταλυθεί, ενώ κυριαρχεί ολόλαμπρη η βασιλεία του Χριστού. Και την μητέρα των σοφών, των ποιητών, των μάγων, αυτή, η οποία βρήκε κάθε είδος μαγείας και το έδωσε στους άλλους, αυτή θα την δεις τώρα να περιφρονεί όλους αυτούς, και να θεωρεί καλλωπίσματα της τους αλιείς, να περιφέρει παντού τον τελώνη και τον σκηνοποιό και να προβάλει τον σταυρό. Και τα αγαθά αυτά δεν υπάρχουν μόνο στις πόλεις· περισσότερο στις ερήμους. Σε όλα τα μέρη της χώρας εκείνης, μπορείς να δεις το στρατόπεδο του Χριστού, το κοπάδι το βασιλικό, την πολιτεία των ουράνιων δυνάμεων. 
 
Και αυτά επιδιώκονται όχι μόνο από τους άνδρες, αλλά και από τις γυναίκες. Και εκείνες δεν επιδίδονται λιγότερο από τους άνδρες στην πνευματική ζωή. Δεν λαμβάνουν βεβαίως την ασπίδα, ούτε ιππεύουν, όπως ορίζουν οι μεγάλοι νομοθέτες και φιλόσοφοι των Ελλήνων[ο Πλάτων π.χ. στο μεγάλο σύγγραμμα της πρεσβυτικής του ηλικίας, τους «Νόμους», θεσπίζει μεταξύ άλλων οι γυναίκες να λαμβάνουν εκπαίδευση πολεμική, για να μπορούν τουλάχιστον να υπερασπιστούν τα παιδιά τους όταν κινδυνεύουν(«Νόμοι» 794,d)]. Αποδέχονται άλλο βαρύτερο αγώνα. Είναι ο κοινός σε αυτές και στους άνδρες πόλεμος προς τον διάβολο και τις παγίδες του. Και σε κανένα σημείο στις συγκρούσεις του είδους αυτού δεν εμποδίζει η φυσική τους ασθένεια· διότι δεν κρίνονται από τη δύναμη του σώματος αλλά από την διάθεση της ψυχής οι αγώνες αυτοί. Υπάρχουν γυναίκες οι οποίες αγωνίστηκαν με περισσότερη δύναμη από τους άνδρες και έστησαν λαμπρότερα τρόπαια. Δεν είναι τόσο λαμπρός ο ουρανός με την ποικιλία των αστρικών χορών, όπως η έρημος της Αιγύπτου, η οποία πανταχόθεν μας παρουσιάζει τα σκηνώματα των μοναχών. 
 
Εάν γνωρίζει κανείς την παλαιά εκείνη Αίγυπτο, την θεομάχο μαινόμενη, η οποία ήταν δούλη των αιλουροειδών που τα λάτρευε ως θεούς κάποτε[αναφέρει εδώ ο Ι. Χρυσόστομος μερικά στοιχεία της προγονικής θρησκείας των Αιγυπτίων με διάθεση ειρωνική], η οποία φοβόταν και έτρεμε ακόμη και τα κρεμμύδια, αυτός θα κατανοήσει καλώς τη δύναμη του Χριστού. Ή μάλλον δεν έχουμε ανάγκη των παλαιών διηγήσεων˙ μένουν ακόμη ως λείψανα της παλαιάς και ανόητης μανίας. Όλοι όμως αυτοί, οι οποίοι είχαν περιπέσει κατά το παρελθόν σε τόση μανία, φιλοσοφούν τώρα για τον ουρανό και για την πέραν του ουρανού πραγματικότητα, περιφρονούν τα προγονικά έθιμα, οικτίρουν τους προγόνους τους και δεν δίνουν στους φιλοσόφους καμία σημασία. Διδάχθηκαν από τα ίδια τα πράγματα, ότι οι δοξασίες τους ήταν επινοήσεις μεθυσμένων γριών, ενώ η αληθινή φιλοσοφία, η αξία των ουρανών είναι αυτή, την οποία κήρυξαν οι αλιείς. Γι’ αυτό εκτός της αυστηρότητας στα δόγματα, ενδιαφέρονται πολύ για την πρακτική ζωή. Αφού απέθεσαν τα υπάρχοντα τους και νεκρώθηκαν για τον κόσμο, προχωρούν ακόμα περισσότερο, χρησιμοποιώντας την σωματική τους εργασία, για τη διατροφή των πεινασμένων. Ούτε επειδή νηστεύουν και αγρυπνούν, έχουν την αξίωση να ησυχάζουν την ημέρα, αλλά καταναλώνουν τις νύχτες σε ιερούς ύμνους και ολονυχτίες και τις ημέρες σε προσευχές και χειρονακτική εργασία, μιμούμενοι τον αποστολικό ζήλο. «Διότι εάν σε Εκείνος, στον Οποίο είχε στρέψει τα βλέμματα η οικουμένη για τη διατροφή των όσων πεινούν, ήρθε σε εργαστήριο, άσκησε τέχνη, και δεν κοιμάται ούτε κατά τη νύχτα, είναι», λένε οι μοναχοί αυτοί, «πολύ δικαιότερο να καταναλίσκουμε εμείς τη σχολή και ησυχία μας στην πνευματική εργασία, εμείς οι οποίοι ζούμε στην έρημο και η ταραχή των πόλεων καθόλου δεν μας εμποδίζει». 
 
Να αισθανθούμε ντροπή όλοι, και οι πλούσιοι και οι φτωχοί, όταν εκείνοι, μην έχοντας τίποτα εκτός από το σώμα και τα χέρια τους, βιάζονται και φιλονικούν για να εξοικονομήσουν τα απαραίτητα για τους φτωχούς, ενώ εμείς, με όλη την αφθονία των αγαθών την οποία έχουμε, δεν διαθέτουμε για τον σκοπό αυτό ούτε τα άχρηστα σε εμάς. Πώς θα απολογηθούμε και πώς θα δεχθούμε τη συγχώρεση; 
 
Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτοί κατά την παλαιά εποχή ήταν και φιλοχρήματοι και κοιλιόδουλοι εκτός των άλλων κακών· διότι εκεί ήταν οι λέβητες για τα κρέατα που θυμούνται οι Ιουδαίοι, εκεί η τυραννική κυριαρχία της κοιλιάς[βλ. Έξ.16,3:«Διεγόγγυζε πᾶσα συναγωγὴ υἱῶν Ἰσραὴλ ἐπὶ Μωυσῆν καὶ Ἀαρών, καὶ εἶπαν πρὸς αὐτοὺς οἱ υἱοὶ Ἰσραήλ· ὄφελον ἀπεθάνομεν πληγέντες ὑπὸ Κυρίου ἐν γῇ Αἰγύπτῳ, ὅταν ἐκαθίσαμεν ἐπὶ τῶν λεβήτων τῶν κρεῶν καὶ ἠσθίομεν ἄρτους εἰς πλησμονήν· ὅτι ἐξηγάγετε ἡμᾶς εἰς τὴν ἔρημον ταύτην ἀποκτεῖναι πᾶσαν τὴν συναγωγὴν ταύτην ἐν λιμῷ (:γόγγυζε όλο το πλήθος των Ισραηλιτών κατά του Μωυσή και του Ααρών και είπαν προς αυτούς: “Καλύτερα να είχαμε πεθάνει στην Αίγυπτο χτυπημένοι με μία από τις πληγές, που είχε στείλει εκεί ο Κύριος στην Αίγυπτο, όπου επιτέλους καθόμασταν κοντά στα καζάνια τα γεμάτα κρέας και χορταίναμε ψωμί και φαγητό, παρά που μας βγάλατε στην έρημο αυτήν να μας θανατώσετε όλους με την πείνα”)»]. Μεταβλήθηκαν όμως όταν το θέλησαν και αφού δέχθηκαν τη φωτιά του Χριστού, μεταφέρθηκαν όλοι μαζί στον ουρανό και ενώ ήταν θερμότεροι από τους άλλους και περισσότερο επιρρεπείς στον θυμό και τη σωματική ηδονή, μιμούνται τις ασώματες δυνάμεις στη μετριοπάθεια και την λοιπή πνευματική αταραξία. Αν έχει κάποιος επισκεφτεί τη χώρα, εννοεί αυτά που λέω. 
 
Αν όμως κάποιος δεν έχει πατήσει ποτέ το πόδι του σε εκείνες τις σκηνές, ας φέρει στον νου του εκείνο, που είναι ακόμα στα στόματα όλων, αυτόν που μας έδωσε η Αίγυπτος αμέσως μετά τους αποστόλους, τον μακάριο μέγα Αντώνιο. Ας συλλογιστεί ότι και αυτός έζησε στη χώρα που έζησε και ο Φαραώ. Σε τίποτα όμως δεν ζημιώθηκε αλλά και τον Θεό αξιώθηκε να αντίκρισε και παρουσίασε τέτοιο βίο, όπως απαιτούν οι νόμοι του Χριστού. Θα το μάθει κανείς αυτό με ακρίβεια αν αναγνώσει το βιβλίο που περιέχει την ιστορία της ζωής εκείνου[βίο του μεγάλου Αντωνίου, του καθηγητή της ερήμου, έχει ως γνωστό συγγράψει ο μέγας Αθανάσιος, που έγινε μέγας βιογράφος εξίσου μεγάλου βιογραφημένου], στον οποίο θα συναντήσει και πολλές εκδηλώσεις του προφητικού χαρίσματος. Προφήτευσε για τους προσβληθέντες από την αρειανή νόσο, και μίλησε για τη βλάβη που αυτοί θα προκαλούσαν, αφού ο Θεός τους υπέδειξε τότε και προδιέγραψε μπροστά στα μάτια τους όλα τα μελλοντικά. Αποτελεί και αυτό μια απόδειξη εκτός των άλλων, ότι καμία από τις αιρέσεις δεν διαθέτει τέτοια προσωπικότητα. Αλλά για να μην τα πληροφορηθείτε όλα από εμένα, εγκύψτε στα λεγόμενα του βιβλίου και θα τα μάθατε όλα με ακρίβεια και πολύ πνευματική κατάρτιση θα αντλήσετε από εκεί. 
 
Σε αυτό και σας προτρέπω. Όχι για να αναγνώσουμε μόνον τα γραφόμενα,αλλά και για να μιμηθούμε και να μην προβάλλουμε ως δικαιολογία ούτε την πατρίδα, ούτε την ανατροφή, ούτε την κακία των προγόνων. Αν θέλουμε να προσέξουμε τον εαυτό μας, τίποτα από αυτά δεν θα μας εμποδίσει· διότι και ο Αβραάμ είχε πατέρα ειδωλολάτρη, δεν συνέχισε όμως την παρανομία του. Και ο Εζεκίας επίσης τον Άχαζ, αλλά όμως και αυτός έγινε φίλος του Θεού. Και ο Ιωσήφ στο κέντρο της Αιγύπτου τότε κέρδισε το στεφάνι της σωφροσύνης, καθώς επίσης και οι τρεις παίδες στην καρδιά της Βαβυλώνας και στο κέντρο του ανακτόρου, ενώ ήταν μπροστά στρωμένη συβαριτική τράπεζα [Σύβαρη, πόλη της μεγάλης Ελλάδος, φημισμένη για τον πλούτο και την τρυφή μέσα στην οποία ζούσαν οι κάτοικοι της. Συβαριτισμός ονομάζεται αντίστοιχα η νοοτροπία που αποδέχεται τον συβαριτικό τρόπο ζωής] έδειξαν το άκρον άωτον της πνευματικότητας. Επίσης ο Μωυσής μέσα στην Αίγυπτο και ο Παύλος ενώπιον όλης της οικουμένης. Και για κανένα από αυτούς δεν βρέθηκε εμπόδιο στον δρόμο της αρετής. 
 
Αυτά ας έχουμε και εμείς στον νου μας και ας απομακρύνουμε τις περιττές αυτές προφάσεις και δικαιολογίες και ας αναλάβουμε τους ιδρώτες της αρετής. Έτσι θα προσελκύσουμε και τον Θεό σε μεγαλύτερη αγάπη προς εμάς, θα Τον πείσουμε να βοηθήσει τους αγώνες μας και θα απολαύσουμε μεγαλύτερα αγαθά. Είθε να τα επιτύχουμε όλοι εμείς, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα και η δύναμη στους αιώνες των αιώνων. Αμήν. 
 
 
 
ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ, 
 
επιμέλεια κειμένου: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος 
 
 
 
ΠΗΓΕΣ: 
 
· http://khazarzar.skeptik.net/pgm/PG_Migne/John%20Chrysostom_PG%2047-64/In%20Mathaeum.pdf 
 
· Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου Άπαντα τα έργα, πατερικές εκδόσεις «Γρηγόριος Παλαμάς», ΕΠΕ, εκδ. οίκος «Το Βυζάντιον», ομιλία Η΄, τόμ. 9, σελ. 258-281, Θεσσαλονίκη 1978. 
 
· Βιβλιοθήκη των Ελλήνων, Άπαντα των αγίων Πατέρων, Ιωάννου Χρυσοστόμου έργα, τόμος 63, σελ. 171 – 186. 
 
· Π. Τρεμπέλα, Η Καινή Διαθήκη με σύντομη ερμηνεία (απόδοση στην κοινή νεοελληνική), εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Ο Σωτήρ», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2014. 
 
· Η Καινή Διαθήκη, Κείμενον και ερμηνευτική απόδοσις υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τριακοστή τρίτη, Αθήνα 2009. 
 
· Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους εβδομήκοντα, Κείμενον και σύντομος απόδοσις του νοήματος υπό Ιωάννου Κολιτσάρα, εκδόσεις αδελφότητος θεολόγων «Η Ζωή», έκδοση τέταρτη, Αθήνα 2005.