Ὁ χριστιανός πού εἰλικρινά μετανοεῖ, νιώθει χαρά καί ὄχι καταπίεση καί δέν θέλει σέ κανέναν ἄλλον ἀνθρωπον νά ἐπιβάλλει ὁποιαδήποτε δική του πεποίθηση, εἴτε κοσμική, εἴτε θρησκευτική. Κι ἀκοῦτε τί ὡραῖα τά λέει πάλι ὁ ἅγιος Πορφύριος. Δέν εἶναι ἀρκετό νά εἶναι οἱ γονεῖς εὐσεβεῖς, πρέπει νά μήν καταπιέζουν τά παιδιά γιά νά τά κάνουν καλά μέ τήν βία.Εἶναι δυνατόν νά διώξουμε τά παιδιά ἀπό τόν Χριστόν, ὅταν ἀκολουθοῦμε τά τῆς θρησκείας μέ ἐγωισμόν. Τά παιδιά δέ θέλουν καταπίεση. Μή τά ἐξαναγκάζετε νά σᾶς ἀκολουθήσουν στήν Ἐκκλησία. Μπορεῖτε νά πεῖτε: Ὅποιος θέλει μπορεῖ νά ἔλθει τώρα μαζί μου ἤ ἀργότερα. Ἀφῆστε νά μιλήσει στίς ψυχές τους ὁ Θεός. Ἡ αἰτία πού μερικῶν εὐσεβῶν γονέων τά παιδιά, ὅταν μεγαλώσουν, γίνονται ἀτίθασα καί ἀφήνουν καί τήν Ἐκκλησία καί ὅλα καί τρέχουν ἀλλοῦ νά ἱκανοποιηθοῦν εἶναι αὐτή ἡ καταπίεση πού τούς ἀσκοῦν οἱ τάχα ‘καλοί’ γονεῖς, οἱ τάχα ‘εὐσεβεῖς’ γονεῖς, πού εἶχαν τήν φροντίδα νά κάνουν τά παιδιά τους καλούς χριστιανούς. Μ’ αὐτήν τήν ἀγάπη τους τήν ἀνθρώπινη, τά καταπίεσαν καί τελικά τί ἔγινε; Τό ἀντίθετο. Ἐνῶ ὅταν ἀναπτύσσονται μέσα στήν ἐλευθερία, βλέποντας συγχρόνως τό καλό παράδειγμα τῶν μεγάλων, χαιρόμαστε νά τά βλέπουμε»[63].