Θυμᾶμαι, και στο Σινά τα Βεδουϊνάκια που δεν ἤξεραν τίποτε ἀπό το Εὐαγγέλιο, ἂν τους ἔδινες κάτι, ἀκόμα και πολύ λίγο να ἦταν, θα το μοιράζονταν μεταξύ τους και θὰ ἔπαιρναν ὅλα ἀπό λίγο. Και ἂν για το τελευταῖο δεν ἔμενε τίποτε, θα τοῦ ἔδιναν τα ἄλλα ἀπό το δικό τους.

Ὅλα αὐτά να τα παίρνετε σαν παράδειγμα και να ἐξετάζετε τον ἑαυτό σας, για να βλέπετε ποῦ βρίσκεσθε. Ἂν ἐργάζεται ἔτσι κανείς, ὠφελεῖται ὄχι μόνον ἀπό τους Ἁγίους καὶ ἀπό τους ἀγωνιστές, ἀλλά ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους. Σκέφτεται: «Αὐτὸ το φιλότιμο το ἔχω ἐγώ; Πῶς θα κριθῶ;» Γιατί ὁ καθένας μας μόνος του θὰ κριθῆ ἀπό τον καλύτερό του.
Ἀξία ἔχει νὰ δίνουμε ἀπὸ το ὑστέρημά μας, εἴτε πρόκειται για κάτι πνευματικό εἴτε για κάτι ὑλικό. Ἔχω, ἂς ὑποθέσουμε, τρία μαξιλάρια. Ἂν δώσω τὸ ἕνα πού μοῦ περισσεύει, δεν ἔχει ἀξία. Ἐνῶ, ἂν δώσω αὐτό που χρησιμοποιῶ γιὰ προσκέφαλο, αὐτό ἔχει ἀξία, γιατί ἔχει θυσία. Γι’ αὐτό καὶ ὁ Χριστός εἶπε γιὰ την χήρα: «Ἡ χήρα ἡ πτωχή αὔτη πλεῖον πάντων ἔβαλεν…»