Κέντρο τῆς ἐνοριακῆς κοινότητας καί ζωῆς πρέπει νά εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία.

Κεντρική πράξη, ἡ Θεία Εὐχαριστία.

Κεντρική ἐνασχόληση, ἡ διαμονή στόν ναό, ἡ Θεία Λατρεία καί πρό πάντων ἡ καθημερινή, εἰ δυνατόν, Θεία Λειτουργία.

Στά μοναστηριακά κοινόβια, σκῆτες, κελλία, καλύβες κ.λπ. ἡ συμμετοχή στήν Θεία Εὐχαριστία εἶναι τακτικότατη. Ἀποτελεῖ καί αὐτό μία ἐπιπλέον ἀπόδειξη τῆς αὐθεντικῆς χριστιανικῆς ζωῆς, πού βιώνεται ἐκεῖ κατά τό πρωτοχριστιανικό πρότυπο. Εἶναι γνωστό ὅτι οἱ ἐνορῖτες τῆς πρώτης χριστιανικῆς Ἐνορίας τῶν Ἰεροσολύμων κοινωνοῦσαν καθημερινά: «ἦσαν προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων καί τῇ κοινωνίᾳ καί τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου καί ταῖς προσευχαῖς»³⁷.

Οἱ χριστιανοί ζοῦμε ἀπό τώρα στά ἔσχατα.

Δέν ζοῦμε «διχαζόμενοι ἀνάμεσα σὲ αὐτὸν καὶ τὸν ἄλλον κόσμο, ἀλλὰ (πιστεύουμε) ὅπως “οἱ Βυζαντινοὶ, οἱ ὁποῖοι πίστευαν πὼς ὁ ἕνας καὶ μοναδικὸς κόσμος ποὺ δημιουργήθηκε ἀπ’ τὸν Θεὸ θὰ σωθεῖ διὰ τοῦ Χριστοῦ”³⁸.Δὲν ζοῦμε ἀναγκαστικά, ἀναμένοντας τὸ τέλος καὶ παρηγορούμενοι ἀπὸ τὴν ἐλπίδα, ἀλλὰ ζοῦμε ἐπειδὴ μετέχουμε ἤδη στὸ τέλος, δηλαδὴ… μεταλαμβάνοντας τοῦ ἁγίου Σώματος καὶ Αἵματος.

Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σῦρος γράφει ὅτι “γι’ αὐτὸ μεταλαμβάνουμε τοῦ ἁγίου Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ: ἐπειδὴ ἀπεκδεχόμαστε (περιμένουμε καὶ ποθοῦμε) τὴν Ἀνάσταση ἀπὸ τοὺς νεκρούς, ὅπως ἔχει πεῖ [Ἐκεῖνος], ὅτι ‘αὐτὸς ποὺ τρώει τὴν σάρκα Μου καὶ πίνει τὸ αἷμα Μου, ἔχει [ἤδη, τώρα] αἰώνια ζωή, κι ἐγὼ θὰ τὸν ἀναστήσω [στὴν ἴδια ζωὴ, τὴν τελείως καθαρὴ ἀπὸ ἁμαρτία] στὴν ἔσχατη μέρα”»³⁹. 

 Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο:«Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου) πού ἤδη κυκλοφορεῖ

 37Πρ. 2, 42.