– Από πού ο θεάνθρωπος έλαβε αφορμή για να διδάξει το “όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι“; Ποιός μπορεί να κατορθώσει κάτι τέτοιο;
– Πώς ο απόστολος Πέτρος (κατ’ ουσίαν) προέτρεψε τον Ιησούν Χριστόν να πέσει στο αμάρτημα της φιλαυτίας;
– Τί ονόμασε ως άρνηση του εαυτού μας ο Κύριος;
– Από πού γεννάται και τί είναι φιλαυτία;
– Μα ο Θεός δεν εφύτευσε την αγάπη στον άνθρωπο ως αναγκαία προς διατήρησή του; Πότε λοιπόν η αγάπη στον εαυτό μας είναι ωφέλιμη και σωτήρια και πότε βλαβερή και ολέθρια;
– Μπορεί κάποιος φίλαυτος να γίνει αληθινός μαθητής του Ιησού Χριστού;
– Η φιλαυτία γίνεται αίτιον πάσης αμαρτίας και εμπόδιο πάσης αρετής.
– Γιατί οι άνθρωποι προκρίνουν την ηδονή της σαρκός έναντι των εντολών και προσταγμάτων του Θεού;
– Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν μεγάλα σφάλματά τους, όταν την ίδια στιγμή διακρίνουν με ευκολία μικρά σφάλματα των άλλων;
– Γιατί όλοι νομίζουμε ότι είμαστε ανώτεροι των άλλων;
– Μπορεί ο άνθρωπος να σωθεί, εάν δεν εκβάλει από την καρδιά του την φιλαυτία;
– Πώς άραγε είναι δυνατόν να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από ένα τέτοιο πάθος εσωτερικό και ισχυρό;
– Κανένας νόμος δεν προστάζει να μην αγαπάμε τον εαυτό μας, υπό δύο όμως όρους. Ποιοί είναι αυτοί;

Διαβάστε την ομιλία από το “Κυριακοδρόμιο των τεσσάρων Ευαγγελιστών”, του Νικηφόρου Θεοτόκη (τόμ. 2ος, σελ. 287 – Έκδοσις 1840), πατώντας εδώ