Έἶ­πε Γέρων: «Πα­λαιά ὑ­πῆρ­χαν πολ­λοί ἐ­νά­ρε­τοι πα­τέ­ρες πού σή­με­ρα ἔ­χουν ἐ­κλε­ί­ψει. Σήμερα ἔρ­χον­ται νέ­οι ἄν­θρω­ποι τῆς σύγ­χρο­νης ἐ­πο­χῆς καί νο­μί­ζουν ὅ­τι ἔ­τσι ἦταν τό Ἅ­γιον Ὄ­ρος, ὅ­πως τό βρί­σκουν. Δέν βλέ­πουν καί πα­ρα­δε­ίγ­μα­τα ἀ­πό μᾶς το­ύς πα­λαι­ο­ύς· ἐ­κεῖ­νο πού βρί­σκει κα­νείς ἀ­κο­λου­θά­ει. Ὅ­μως τό Ἅ­γιον Ὄ­ρος δέν ἦ­ταν ἔ­τσι πα­λαιά. »Τώρα εἶ­ναι ἡ ἐ­πο­χή νά…

Εἶ­πε Γέρων: «Πα­λαιά, ὅ­ταν ἔμ­παι­νες στήν Ἐκ­κλη­σί­α καί ἔ­βλε­πες το­ύς πα­τέ­ρες νά στέ­κων­ται ὄρ­θιοι στά στα­σί­δια, σέ ἔ­πια­νε δέ­ος. Ὑ­πῆρ­χαν πραγ­μα­τι­κοί μο­να­χοί τό­τε. Τώρα ἀ­γα­ποῦ­με τήν κα­λο­πέ­ρα­ση». * Εἶ­πε Γέρων: «Σήμερα τά πε­ρισ­σό­τε­ρα Μο­να­στή­ρια ἄ­φη­σαν τίς πα­λαι­ές συ­νή­θει­ες. Ὅ­ταν π.χ. γι­νό­ταν ἡ ζύ­μη γιά τό ψω­μί, μό­λις τε­λε­ί­ω­νε ὁ Ὄρ­θρος, ὁ τυ­πι­κά­ρης ἔ­παιρ­νε τό φα­νά­ρι,…

  Εἶ­πε Γέρων: «Πα­λαιά στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος εἶ­χε πολ­λή ἡ­συ­χί­α. Τώρα ἄλ­λα­ξαν τά πράγ­μα­τα. Φέραμε πολ­λές ἀ­νέ­σεις, γεν­νή­τρι­ες, μη­χα­νές κ.ἄ., καί χά­θη­κε ἡ ἡ­συ­χί­α. Τά νέ­α κα­λο­γέ­ρια δέν ἀν­τέ­χουν. Οἱ Γε­ρον­τά­δες γιά νά τά οἰ­κο­νο­μή­σουν κά­νουν κά­ποι­ες συγ­κα­τα­βά­σεις. Δέν το­ύς κα­τα­κρί­νω, τί νά κά­νου­με, ἀλ­λά σι­γά σι­γά ἄλ­λα­ξε ἡ κα­τά­στα­ση. Δέν θά το­ύς δι­ορ­θώ­σω ἐ­γώ,…

  https://apantaortodoxias.blogspot.com/2024/05/blog-post_753.html

Δι­ή­γη­ση Γέ­ρον­τος: «Ἦρ­θα στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος τό 1959. Τό­τε οἱ πα­τέ­ρες ζοῦ­σαν ἁ­πλά, εἶ­χαν στε­ρή­σεις. Δέν ὑ­πῆρ­χαν οἱ ση­με­ρι­νές ἀ­νέ­σεις. Τά Κελ­λιά τους ἦ­ταν ἁ­πλά. Τίποτε τό ἀ­να­παυ­τι­κό δέν ὑ­πῆρ­χε. Ὅ­λοι ἦ­ταν κα­λοί, εἶ­χαν μέ­ρι­μνα γιά τήν σω­τη­ρί­α τους. Ὅ­που πή­γαι­νες ἄ­κου­γες ἕ­να πνευ­μα­τι­κό λό­γο. Τό­τε ὑ­πῆρ­χε ἕ­να πνεῦ­μα δι­α­φο­ρε­τι­κό. Οἱ μο­να­χοί δέν ἔ­βγαι­ναν ἔ­ξω…

  Ο γε­ρω Ἀ­θα­νά­σιος, ἀ­πό τό Κελ­λί τοῦ Ἁ­γί­ου Κλή­μεν­τος, γνώ­ρι­σε πα­λαι­ά στά Καυ­σο­κα­λύ­βια ἀ­σκη­τές πού περ­νοῦ­σαν ὅ­λη τήν ἑ­βδο­μά­δα μέ ἐ­νά­τη, χω­ρίς λά­δι· μό­νον τό Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο κα­τέ­λυ­αν. * Ο γε­ρω Ἀ­λέ­ξαν­δρος, πα­λαι­ός προ­ϊ­στά­με­νος τῆς Λα­ύ­ρας, ὅ­ταν εἶ­χε γε­ρά­σει πλέ­ον, κα­θό­ταν μί­α μέ­ρα στήν εἴ­σο­δο. Βλέ­πει, λοι­πόν ἕ­να κα­λο­γέ­ρι νά ἔ­χη μα­ζε­μέ­να τά μα­νί­κια μέ­χρι…

  Εἶ­πε Γέρων: «Πα­λαιά εἶ­χε πο­λύ κό­πο ἡ κα­λο­γε­ρι­κή ζωή, ἰ­δί­ως ἐ­δῶ στά Κα­του­νά­κια. Ὅ­λα τά πράγ­μα­τα τά φέρ­να­με στήν πλά­τη. Νε­ρό δέν εἴ­χα­με. Μα­ζε­ύ­α­με τό βρό­χι­νο στήν στέρ­να. Γιά νά ἐ­ξα­σφα­λί­σου­με τό ψω­μί μας πα­λαιά, ἔ­πρε­πε νά πα­ραγ­γε­ί­λου­με τό σι­τά­ρι στο­ύς ἐμ­πό­ρους, νά τό πᾶ­με στό μύ­λο στήν Ἁ­γί­α Ἄν­να, νά τό ἀ­λέ­σου­με καί…

  Εἶ­πε Γέρων Κα­ρυ­ώ­της: «Σήμερα στό Ἅ­γιον Ὄ­ρος ἔ­χει κό­σμο, δρό­μους, σύγ­χρο­να πράγ­μα­τα πού δέν ὑ­πῆρ­χαν πα­λαιά. Μο­νο­πά­τια καί καλ­ντε­ρί­μια εἶ­χε καί οἱ κα­λό­γε­ροι, ὅ­που πή­γαι­ναν, μέ τά πό­δια βά­δι­ζαν. Οἱ ἐρ­γο­χει­ρά­δες κου­βα­λοῦ­σαν τό ἐρ­γό­χει­ρό τους στήν πλά­τη, γιά νά τό φέρ­νουν στίς Κα­ρυ­ές νά τό που­λή­σουν. Σπά­νια νά εἶ­χε κα­νε­ίς ζῶο.   »Ἐ­πι­κρα­τοῦ­σε ἡ­συ­χί­α…

Εἶ­πε Γέρων: «Στοῦ Γρη­γο­ρί­ου οἱ πα­λαι­οί πα­τέ­ρες εἶ­χαν πο­λλή ἀ­γά­πη γιά τήν Μο­νή καί τά τῆς Μο­νῆς, νά μή ζη­μι­ω­θῆ ἐξ αἰ­τί­ας τους ἡ Μο­νή καί ὁ Ἅ­γι­ός μας. Εἶ­χαν πο­λλή φι­λο­πο­νί­α. Ἀ­σκοῦν­ταν στή νη­στε­ί­α. Εἶ­χαν πο­λλή προ­θυ­μί­α γιά τήν ἀ­κο­λου­θί­α. Ἀ­πό τήν ἀρχή ἦ­ταν στήν Ἐκ­κλη­σί­α. Ἡ ἀ­κο­λου­θί­α ἦ­ταν ἡ ζωή τους καί πα­ρα­κο­λου­θοῦ­σαν…

  Γέροντας Κε­ρα­σι­ώ­της ὑ­δρο­φο­ρεῖ μέ τήν στά­μνα του.   Εἶ­πε Γέ­ρων: «Τά Πα­λαι­ά γε­ρον­τά­κια πού βρῆ­κα στόν Ἅ­γιο Παῦ­λο, δέν ἦ­ταν σπου­δαγ­μέ­νοι θε­ο­λό­γοι μέ πτυ­χί­α. Ὅ­μως ἐν­τύ­πω­ση μοῦ ἔ­κα­νε ἡ ὑπα­κο­ή τους καί τό αἴ­σθη­μα τῆς κοι­νο­βια­κῆς ζω­ῆς. Τό­τε κοι­νω­νού­σα­με κά­θε 15–20 μέ­ρες. Οἱ πα­λαι­οί ἔτσι μά­θα­νε καί ἔ­τσι μᾶς πα­ρα­δώ­σα­νε. Ὅ­ταν ἐ­φαρ­μό­στη­κε τό “τυ­πι­κό”…

Ο γερω-Μακάριος εγεννήθη στο Άργος το έτος 1892. Εκάρη μοναχός στην Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, αλλά έπειτα ο πειρασμός κατάφερε να τον βγάλη από την μετάνοιά του στον κόσμο και νυμφεύθηκε. Απέκτησε μάλιστα και ένα παιδάκι. Ζούσε λοιπόν εν λήθη των υποσχέσεων του, ώσπου μία μέρα ο Θεός του έδειξε σημείο και συγκλονίστηκε:   Παίζοντας…

  Στο Σιμωνοπετρίτικο κάθισμα «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος» ζούσαν παλαιά δυο αυτάδελφοι, ο παπα-Νικηφόρος και ο π. Αρσένιος, καταγό­μενοι από την Γαλάτιστα Χαλκιδικής. Τότε οι καθισματάρηδες έδιναν ένα σεβαστό ποσό στο Μονα­στήρι και έπαιρναν το Κάθισμα. Η Μονή είχε εσαεί την υποχρέωση να τους δίνη κατόπιν συμφωνητι­κού που υπέγραφαν αμφότεροι, παξιμάδι, λάδι, ζωστικά και παπούτσια….

Ο γερο-Γερόντιος Καψαλιώτης.Hταν πολύ αγωνιστής και νήστευε πολύ. Μερικές μέρες δεν έτρωγε τίποτε. Περνούσε μόνο με αντίδωρο. Στην εκκλησία είχε μία φανέλα μάλλινη στο πάτωμα, όπου έκανε τις μετάνοιες του. Δεν τις άφηνε μέχρι τα τελευταία που κατέπεσε και δεν μπορούσε να σταθή στα πόδια του. Κάποτε κρύφτηκε μια οχιά κάτω από την φανέλα του…

  τπδ’   «Μα­κρυά ἀ­πό ἀρ­χαι­ο­λο­γί­ες οἱ μο­να­χοί καί νά προ­σέ­ξουν μέ το­ύς τσι­μεν­τό­λι­θους (τά κτι­σί­μα­τα) νά μή γί­νουν καί αὐ­τοί τσι­μεν­τό­λι­θοι». (Ἀ­φή­σουν τά κα­λο­γε­ρι­κά καί σκλη­ρύ­νη καί πα­γώ­ση ἡ καρ­διά τους).   τπε’   «Σέ ἕ­να Μο­να­στή­ρι μέ πε­νῆν­τα μο­να­χο­ύς, πολ­λές φο­ρές οἱ πε­νῆν­τα μα­ζί δέν μπο­ροῦν νά βο­η­θή­σουν πνευ­μα­τι­κά τό Μο­να­στή­ρι ὅ­σο ὁ…

  το­ζ’   «Πρέ­πει νά εἴ­μα­στε ἀ­γω­νι­στές καί ὄ­χι μό­νο θαυ­μα­στές. Δέν ὠ­φε­λεῖ νά θαυ­μά­ζου­με μό­νο το­ύς Ἁ­γί­ους∙ χρει­ά­ζε­ται νά μποῦ­με στό στά­διο, νά ἀ­να­σκουμ­πω­θοῦ­με καί νά πα­λα­ί­ψου­με. Πολ­λοί συ­νη­θί­ζουν νά κά­θων­ται ἀ­να­παυ­τι­κά στίς πο­λυ­θρό­νες, νά τρῶ­νε πα­σα­τέμ­πο καί νά χει­ρο­κρο­τοῦν, χω­ρίς νά ἀ­γω­νί­ζων­ται. Ἔ­τσι ὅ­μως δέν γί­νε­ται προ­κο­πή».   το­η’   «Χρει­ά­ζε­ται προ­σο­χή, για­τί…

τμζ’ «Ἡ ὑ­πα­κοή εἶ­ναι δρό­μος ἀ­σφα­λής πού ὁ­δη­γεῖ στήν ἐ­λευ­θε­ρί­α καί στήν τα­πε­ί­νω­ση». τμη’ «Νά δι­και­ο­λο­γοῦ­με πάν­τα το­ύς ἄλ­λους κά­νον­τας κα­λο­ύς λο­γι­σμο­ύς καί νά κα­τη­γο­ροῦ­με μό­νο τόν ἑ­αυ­τό μας». τμθ’ «Ὅ­ταν ἔ­χου­με πει­ρα­σμο­ύς, νά το­ύς δε­χώ­μα­στε μέ χα­ρά, δι­ό­τι μέ αὐ­το­ύς μᾶς ἐ­πι­σκέ­πτε­ται ἡ χά­ρις τοῦ Θε­οῦ. Ὅ­σοι πει­ρα­σμοί καί νά μᾶς ἔλ­θουν, ἐ­άν ἐμεῖς…

  τζ’   «Ὅ­λες οἱ ἀ­σκή­σεις νά συ­νο­δε­ύ­ων­ται ἀ­πό πνευ­μα­τι­κή–ἐ­σω­τε­ρι­κή ἐρ­γα­σί­α καί νά γί­νων­ται γιά τήν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ».   τη’   «Οὔ­τε καί ὅ­ταν ἔ­χη δί­και­ο ὁ μο­να­χός δέν κά­νει νά δι­και­ο­λο­γῆται, για­τί μέ τήν δι­και­ο­λο­γί­α ἡ ψυ­χή τοῦ ἀν­θρώ­που γί­νε­ται κα­τα­φύ­γιο τῶν δαι­μό­νων».   τθ’   «Οἱ πα­λαι­οί Πα­τέ­ρες, βλέ­πεις, ἀ­γω­νί­ζον­ταν πο­λύ καί…

  τι­η’   «Πα­ρα­κα­λεῖ κα­νείς τόν Θε­ό νά τοῦ ἀ­νο­ί­ξη τά μά­τια νά βλέ­πη (πνευ­μα­τι­κά), καί μό­λις ἀρ­χί­σει λί­γο νά βλέ­πη ἀ­πό τό ἕ­να μά­τι, ἀρ­χί­ζει νά ἐ­ξου­θε­νώ­νη τούς ἄλ­λους πού δέν βλέ­πουν. Δέν ξέ­ρει τί νά κά­νη ὁ Θε­ός. Ἂν δέν βλέ­πη, δέν ὑ­πο­μέ­νει, ἂν βλέ­πη λί­γο βα­σα­νί­ζει τούς ἄλ­λους».   τι­θ’   «Πα­λαι­ό­τε­ρα…

  τα’   Κάποιον μο­να­χό πού ἤ­θε­λε νά τη­ρῆ ἀ­λου­σί­α ὁ Γέροντας τοῦ εἶ­πε: «Οἱ πα­τέ­ρες πού τη­ροῦ­σαν ἀλου­σί­α ἦ­ταν μό­νοι τους στήν ἔ­ρη­μο, νή­στευ­αν καί δέν μύ­ρι­ζαν. Ἐ­σύ δέν εἶ­σαι μό­νος σου καί τρῶς. Τί χρω­στᾶν οἱ ἄν­θρω­ποι νά μυ­ρί­ζουν τίς ξυ­νί­λες σου;».   τβ’   Ἔ­λε­γε γιά τίς συ­νο­δεῖ­ες πού ἐ­πάν­δρω­σαν τά Ἰ­δι­όρ­ρυθ­μα:…

  σς’   «Τό Κοι­νό­βιο πο­λύ βο­η­θᾶ νά δοῦ­με τόν ἑ­αυ­τό μας. Κά­θε ἀ­δελ­φός εἶ­ναι καί ἕ­νας κα­θρέ­φτης γιά μᾶς. Βλέ­πεις τίς ἀ­ρε­τές του (σ᾿ ὅ­λα τά παι­διά του ὁ Θε­ός ἔ­χει δώ­σει καί κά­ποι­α ἀ­ρε­τή, ὅ­λα τά ἔ­χει ντύ­σει μέ κά­ποι­α ἀ­ρε­τή), καί προ­σπα­θεῖς νά τόν μι­μη­θῆς. Βλέ­πεις πά­λι τά ἐ­λατ­τώ­μα­τά του, κοι­τά­ζεις τόν…

  ρπβ’   «Ὁ μο­να­χός νά δέ­χε­ται ἁ­πλά ἀ­πό ὅ­λους πα­ρα­τη­ρή­σεις καί νά ἀ­φή­νη ὅ­λους μέ­σα στό Μο­να­στή­ρι νά γί­νουν οἱ τε­χνί­τες τοῦ νέ­ου του ἀν­θρώ­που. Νά ἔχη τό νοῦ του συ­νέ­χεια στόν Χρι­στό».   ρπγ’   «Δι­α­φέ­ρει πο­λύ ὁ κό­σμος ἀ­πό τόν μο­να­χι­σμό. Οἱ κο­σμι­κοί εἶ­ναι ὁ­μό­φω­νοι, ὄ­χι ὅ­μως καί ὁ­μό­τρο­ποι. Μέ­σα στό ἴ­διο…

  ρο­ε’   «Πα­λαι­ό­τε­ρα σ᾿ ἕ­να Μο­να­στή­ρι ἰ­δι­όρ­ρυθ­μο, ὁ οἰ­κο­νό­μος τοῦ Μο­να­στη­ριοῦ φε­ρό­ταν αὐ­στη­ρά στούς μο­να­χούς μέ τσιγ­γου­νιά. Τέ­τοι­α ἦ­ταν ἡ τσιγ­γου­νιά του πού τόν φώ­να­ζαν “σπάγ­γο”. Ὅ­ταν ἐ­κοι­μή­θη “ὁ σπάγ­γος”, οἱ μο­να­χοί ἔ­ψα­χναν νά βροῦν χρυ­σό στά μπα­οῦ­λα του, ἀλ­λά δέν βρῆ­καν τί­πο­τε. Στήν κη­δεί­α του οἱ βορ­δο­νά­ρη­δες πού με­τέ­φε­ραν τά ξύ­λα ἀπ᾿ τό…

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἀπὸ τὴν ἀσκητικὴ καὶ ἡσυχαστικὴ ἁγιορείτικη παράδοση», Ἅγιον Ὅρος, 2011. Κάποτε πῆγε στὸν Γερω-Χαράλαμπο ἕνας μοναχὸς νέος γιὰ νὰ ἀγοράση κομποσχοίνια. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἀντιμετώπιζε ὁ νέος μοναχὸς ἕναν μεγάλο πειρασμὸ καὶ ἦταν πολὺ στενοχωρημένος. Ὅταν ἔφτασε λοιπὸν στὸν Γερω-Χαράλαμπο καὶ τοῦ ζήτησε κομποσχοίνια ἐκεῖνος, ἀντὶ νὰ τὸν στείλη μέσα στὸ καλύβι…

  ρξζ’   «Τό­σος ἀ­γώ­νας, τό­ση προ­σπά­θεια νά ξε­κολ­λή­ση ἡ ψυ­χή ἀ­πό τόν κό­σμο, καί με­τά ἔ­χει νο­σταλ­γί­α γιά τόν κό­σμο. Ἀ­κό­μη καί νά μή σκέ­φτε­ται νά πά­η στόν κό­σμο, ὅ­μως σκέ­φτε­ται τόν κό­σμο. Ὁ νοῦς τό­τε εἶ­ναι σάν ἕ­να ἀ­ε­ρο­πλά­νο ἀ­προ­σγεί­ω­το. Τά κα­τά­φε­ρε ὁ δι­ά­βο­λος. Σπα­τα­λᾶ ὁ μο­να­χός τήν ζω­ή του στό Μο­να­στή­ρι καί…

  ρμε’   «Οἱ νέ­οι σή­με­ρα εἶ­ναι σάν και­νούρ­γι­ες μη­χα­νές μέ πα­γω­μέ­να λά­δια».   ρμς’   Ὁ Γέροντας εἶ­πε σέ Ἁ­γι­ο­ρεί­τη μο­να­χό: «Μακρυά ἀ­πό αὐ­το­κί­νη­το, ρά­διο καί τη­λέ­φω­νο».   ρμζ’   Εἶ­πε ὁ Γέ­ρον­τας γιά δύο ἁ­πλά γε­ρον­τά­κια πού δέν ζοῦ­σαν πο­λύ ἀ­σκη­τι­κά, ἀλ­λά δέν εἶ­χαν ἀν­θρώ­πι­νες πα­ρη­γο­ρι­ές καί ἐ­πι­κοι­νω­νί­α μέ τούς κο­σμι­κούς: «Αὐ­τοί εἶ­ναι…

  Ο πα­πα Νι­κό­δη­μος ὁ Πνευ­μα­τι­κός ἀ­πό τό Ἰ­βη­ρί­τι­κο Κελ­λί τῆς Κοι­μή­σε­ως τῆς Πα­να­γί­ας κον­τά στίς Κα­ρυ­ές, τό λε­γό­με­νο τοῦ Καν­τέ­ση, ἐ­ξω­μο­λο­γοῦ­σε πολ­λο­ύς μο­να­χο­ύς καί λα­ϊ­κο­ύς, ἀπό τά παι­διά τῆς Ἀ­θω­νι­ά­δος μέ­χρι προ­χω­ρη­μέ­νους Ἀ­σκη­τές. Σ᾿ ὅ­λη τήν πε­ρι­ο­χή τῶν Κα­ρυ­ῶν αὐ­τός κατ᾿ ἐ­ξο­χήν εἶ­χε τό ὄ­νο­μα τοῦ Πνευ­μα­τι­κοῦ. Ἀ­νέ­παυ­ε πολ­λές ψυ­χές. Ἦ­ταν ἁ­πλός, τα­πει­νός, εἰ­ρη­νι­κός,…

  ρκζ’   «Ὅ­ταν κα­νείς προ­κό­βη πνευ­μα­τι­κά, μέ­σα του ἔχει μία χα­ρά, μία εἰ­ρή­νη, μία εὐ­χα­ρί­στη­ση».   ρκη’   «Γιά νά βο­η­θή­σου­με σω­στά τούς ἀν­θρώ­πους νά γί­νουν πνευ­μα­τι­κοί ἄν­θρω­ποι, δέν πρέ­πει νά τούς ἀδι­κοῦ­με. Τούς ἀ­δι­κοῦ­με, ὅ­ταν θέ­λου­με νά τούς κά­νου­με σάν τόν ἑ­αυ­τό μας· ὅ­ταν τούς δί­νου­με νά φᾶ­νε αὐ­τό πού τρῶ­με κι ἐ­μεῖς….

  ρι­η’   «Σή­με­ρα ἔρ­χον­ται πολ­λοί νέ­οι μέ ἐν­δι­α­φέ­ρον­τα. Δέν εἶ­ναι πε­ρί­ερ­γοι, ζη­τοῦν νά βροῦν πα­ρά­δειγ­μα, καί ἐ­μεῖς πρέ­πει νά εἴ­μα­στε ὅ­πως θέ­λει ὁ Θε­ός γιά νά ὠ­φε­λοῦν­ται οἱ ἄλ­λοι πού μᾶς πλη­σιά­ζουν, δι­ό­τι ἀλ­λοι­ῶς θά δώ­σου­με λό­γο καί γι᾿ αὐ­τούς πού μᾶς πλη­σιά­ζουν καί βλά­πτον­ται ἤ δέν ὠ­φε­λοῦν­ται».   ρι­θ’   «Ἕ­νας φοι­τη­τής πῆ­γε…

  Ϟ­ζ’   «Ὑ­πα­κο­ή στόν Γέ­ρον­τα εἶ­ναι, ἄς ὑ­πο­θέ­σου­με, σάν ἕ­να βό­τα­νο πού χρει­ά­ζε­ται, ὅ­ταν εἶ­σαι κρυ­ω­μέ­νος. Ρω­τᾶς τόν Γέ­ρον­τα, σοῦ τό δεί­χνει καί τό παίρ­νεις. Τε­λει­ώ­νει ἡ ὑ­πό­θε­ση. Ἐ­νῶ ὅ­ταν εἶ­σαι μό­νος σου, δο­κι­μά­ζεις ὅ­λα τά βό­τα­να, μέ­χρι νά βρῆς τό κα­τάλ­λη­λο· καί ἴ­σως μέ­χρι νά τό βρῆς θά ᾿χεις πά­θει με­γα­λύ­τε­ρη ζη­μιά ἀ­πό…

  Ο γερο-Κώστας, όταν πρωτοσυνάντησε στην Καψάλα τον γερο-Δαμασκηνό Αγιοβασιλειάτη, τον απεκάλεσε με το όνομά του, χωρίς να τον γνωρίζη. Μίλησαν και του είπε εμπιστευτικά ο γερο-Κώστας ότι είναι αγενεαλόγητος Μικρασιάτης, θεολόγος και αδόκιμος συγγραφεύς. Τον ρώτησε για κάτι που τον απασχολούσε, και ο γερο-Κώστας του είπε: «Εκεί βρίσκεσαι ακόμα, γερο-Δαμασκηνέ; Όποιος δεν πολεμείται από…