Όταν αποβιβάστηκε ο Άγιος Νεκτάριος στην Αίγινα, του είπαν τα περί του δαιμονισμένου νέου και εκείνος ζήτησε να τον πάνε κοντά του. Ο δαιμονισμένος εξακολουθούσε να φωνάζει: «Έρχεται ο δεσπότης. Έρχεται να σώσει τον τόπο. Θα φτιάξει εκκλησία, θα φτιάξει το πιο μεγάλο μοναστήρι».

Ο Άγιος βλέποντας τον άρχισε να προσεύχεται και άγγιξε με την άκρη της αρχιερατικής του ράβδου, το στόμα του παιδιού λέγοντας: «Το πνεύμα του Πύθωνος, το πονηρόν και ακάθαρτον, σε επιτάσσω εν ονόματι του Χριστού του Εσταυρωμένου, να εξέλθεις από τον νέον τούτον».

Και το θαύμα εγένετο… το δαιμονισμένο παιδί έγινε αμέσως καλά! Την επομένη ημέρα έγινε και δεύτερο θαύμα! Έχοντας μάθει οι κάτοικοι της Αίγινας για την λύτρωση του δαιμονισμένου παιδιού πήγαν πολλοί εξ αυτών να συναντήσουν τον Άγιο -καθώς εκείνος μετέβαινε στον τόπο της μονής- και να πάρουν την ευλογία του.

Ανάμεσα στο πλήθος ήταν και μια άρρωστη γυναίκα που πλησίασε τον Άγιο Νεκτάριο και λέγοντας: «Δεσπότη μου, άγιε γέροντα» φίλησε το ράσο του. Αμέσως, και με την ευλογία του Αγίου, η γυναίκα θεραπεύτηκε! Η πρώτη αυτή επίσκεψη του Αγίου στο νησί της Αίγινας ήταν σύντομη… μην ξεχνάμε πως τα καθήκοντα του ως διευθυντής της Ριζαρείου απαιτούσαν πολύ μεγάλο μέρος από τον χρόνο του. Λίγο πριν επιβιβαστεί, λοιπόν, στο πλοίο για την επιστροφή στην Αθήνα, μια αντιπροσωπεία των κατοίκων τον πλησίασε και τον παρακάλεσε να προσευχηθεί για το καλό όλου του νησιού, μιας και εδώ και τριάμισι χρόνια το νησί αντιμετώπιζε μεγάλο πρόβλημα ανομβρίας. Επειδή όμως έπρεπε να φύγει υποσχέθηκε στους κατοίκους ότι θα επέστρεφε την επομένη Κυριακή.

Και όντως έτσι έγινε. Ο Άγιος ήρθε ξανά στο νησί, την ημέρα που είπε, και τέλεσε Λειτουργία στον Μητροπολιτικό Ναό της Αίγινας. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι παρευρέθησαν στην Λειτουργία εκείνη. Μετά το πέρας της και με παραίνεση του Αγίου, γονάτισαν όλοι και προσευχήθηκαν στον Θεό να ρίξει βροχή στο ξεραμένο από την ανομβρία νησί τους. Το απόγευμα που ο Άγιος επιβιβάστηκε στο πλοίο για την επιστροφή, ήδη τα πρώτα σύννεφα είχαν μαζευτεί στον ουρανό και οι πρώτες βροντές άρχισαν να πέφτουν. Καθώς άφηνε το πλοίο πίσω του το λιμάνι, ξέσπασε καταρρακτώδης βροχή!

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι αντιπροσωπεία του νησιού επισκέφθηκε τον Άγιο στην Ριζάρειο μετά από ημέρες για να τον παρακαλέσει να προσευχηθεί ώστε να σταματήσει η βροχή που έπεφτε συνεχώς! Τότε ο σοφός Άγιος Νεκτάριος τους απάντησε ότι ο Θεός θα ρίξει τόση βροχή όση ακριβώς έχει ανάγκη η γη τους.

Μόλις ο Άγιος άφησε την τελευταία του πνοή στον 2ο θάλαμο, του 2ου ορόφου, του Αρεταίειου, η μοναχή Ευφημία (μία από τις δύο μοναχές που στάθηκαν στο πλευρό του καθ’ όλη την διάρκεια της νοσηλείας του) μαζί με κάποιες νοσοκόμες άρχισαν να ετοιμάζουν το ιερό του σκήνωμα για τα περαιτέρω. Κάποια από τις νοσοκόμες ή η μοναχή Ευφημία, άφησε πρόχειρα την φανέλα που φορούσε ο Άγιος, στο διπλανό κρεββάτι. Στο κρεββάτι αυτό νοσηλευόταν ένας άρρωστος που είχε αναπηρία στα κάτω άκρα. Αμέσως μόλις τον ακούμπησε η φανέλα του Αγίου, ο ασθενής σηκώθηκε και άρχισε να περπατάει!!! Μία από αυτές τις νοσοκόμες ήταν και η Στάσα Καλοκάγαθου της οποίας ο σύζυγος έπασχε από ανίατη ασθένεια. Η Στάσα, λοιπόν, σκούπισε μ’ ένα βαμβάκι λίγο μύρο από το μέτωπο του Αγίου και επάλειψε με αυτό τον ασθενή άντρα της, ο οποίος θεραπεύτηκε αμέσως και παρευρέθηκε στην νεκρώσιμη ακολουθία του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα. Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι γάζες που αφαίρεσαν από το ιερό σκήνωμα ευωδίαζαν και γι’ αυτό τον λόγο οι νοσοκόμες δεν τις έριξαν στον κλίβανο (ως είθισται) αλλά τις έθαψαν.

Όπως είναι γνωστό ο Άγιος Νεκτάριος εκοιμήθη σε ένα θάλαμο του νοσοκομείου Αρεταίειου στην Αθήνα. Το Ιερό του σκήνωμα μεταφέρθηκε στην Αίγινα και κατόπιν, από το λιμάνι, στα χέρια πιστών, μεταφέρθηκε στην μονή της Αγίας Τριάδος. Όταν η ιερά πομπή έφτασε στην Μονή, όπου θα γινόταν η ταφή του, ο ιερομόναχος Σάββας επιχείρησε να του φορέσει το πετραχήλι και το ωμοφόριο. Τότε ο Άγιος, έσκυψε το κεφάλι, όπως έκανε πάντα όταν ήταν εν ζωή!!!