Ο π. Γαβριήλ όμως συγκέντρωνε όλα αυτά τα χαρίσματα το Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό και υποκρινόταν τον σαλό, για να αποκρύψει την αφθονία της θείας χάριτος και να ταπεινώσει τον εαυτό του.
Με τις φαινομενικά όμως παράλογες πράξεις του είχε κι ένα ακόμη σκοπό: να αφυπνίσει τις κοιμισμένες συνειδήσεις των ανθρώπων, ώστε να έρθουν αντιμέτωποι με τα κρυμμένα τους πάθη.
Πολλές φορές όταν μιλούσε αυστηρά ή έβαζε τις φωνές σε κάποιον, αυτοστιγμεί γλύκαινε, γινόταν απαλός και εξηγούσε:
— Κάθε συμβουλή έρχεται από τον Θεό. Μη νομίσετε πως είναι από μένα.
Κι όταν αντιλαμβανόταν πως οι συνομιλητές του δεν άντεχαν άλλο την αυστηρότητα του, έκλαιγε κι έλεγε:
— Εγώ θέλω να μεγαλώσετε γρήγορα, παιδιά μου! Όσο περισσότερο θυμώνω μαζί σας, τόσο πιο πολύ σας αγαπώ.
Σήμερα ο άνθρωπος υπερηφανεύεται για τα επιτεύγματα του νου του. Και όσο περισσότερο πλουτίζει τις γνώσεις του, τόσο πιο πολύ συρρικνώνεται η πνευματική του όραση.«Τό μωρόν το« Θεού, σοφώτερον των ανθρώπων», διδάσκει ο απόστολος Παύλος. Και αλλού: «Μηδείς εαυτόν έξαπατάτω. Ει τις δοκεί σοφός είναι εν υμίν εν τω αίώνι τούτω, μωρός γενέσθω, ίνα γένηται σοφός. Ή γάρ σοφία του κόσμου τούτου μωρία παρά τω Θεώ εστί». Και ο π. Γαβριήλ συχνά έλεγε:
— Πρέπει πρώτα να γίνεις μωρός, για να γίνεις ύστερα σοφός.
Η συμπεριφορά των διά Χριστόν σαλών αγίων πατέρων δεν είναι καταληπτή σχεδόν από κανέναν. Αντιθέτως, γίνονται αντικείμενα χλεύης και εμπαιγμού, και συνεπώς αιτία για να αμαρτάνουν εκείνοι που τους εξευτελίζουν. Αλλά ο π. Γαβριήλ έλεγε ότι Θεός δεν θα καταλογίσει ευθύνες γι’ αυτές τις αμαρτίες στους αγίους.
Στη ζωή του αγίου Ανδρέα του σαλού, επί παραδείγματι, διαβάζουμε πως οι δαίμονες κόμπαζαν για τις προσβολές και τους εξευτελισμούς που δεχόταν ο άγιος: «Χαιρόμαστε που κερδίσαμε την ψυχή αυτών που τον χτυπούν και τον βασανίζουν, κάνοντας το θέλημα μας». Και ακούγοντας αυτά τα λόγια, ο άγιος Ανδρέας τους απαντούσε: «Μην ξεγελιέστε, γιατί εγώ ικετεύω τον Κύριο να μην τους καταλογίσει τις αμαρτίες που διαπράττουν εις βάρος μου».
Όταν εκείνη τη σκοτεινή για τη Γεωργία εποχή ο π. Γαβριήλ υποκρινόταν τον σαλό, γινόταν πραγματικός διδάσκαλος της αλήθειας. Με «χρυσή» κορόνα στο κεφάλι και με μπαλωμένα ρούχα περπατούσε στη μεγάλη κεντρική λεωφόρο Ρουσταβέλι και κήρυττε:
— Η πίστη των χριστιανών καταδιώκεται. Τα ιερά χλευάζονται. Και στο ναό Μετέχι γίνονται συναυλίες. Προσέξτε μην προκαλέσετε την κατάρα του Θεού.
Πάντοτε, μέχρι ν’ αφήσει το κελί του και ν’ αρχίσει στους δρόμους τα παράξενα κηρύγματα του, ζητούσε να του φέρουν κρασί ή άλλο ποτό. Με την παράξενη συμπεριφορά του, ο άγιος έκρυβε τη μεγάλη χάρη που του είχε δώσει ο Θεός. Ορισμένες φορές έλεγε:
— Ένας μόνο, ο Θεός, ξέρει ποιος είναι ο Γαβριήλ. Εκατό χρόνια να με κοιτάζετε, πάλι δεν θα καταλάβετε ποιος είμαι εγώ. Ο Γαβριήλ δεν χρειάζεται προσευχές. Ο Γαβριήλ λέει και γίνεται.
Τα προφητικά του λόγια φαίνονταν αρχικά τόσο ακατανόητα και δυσερμήνευτα, που μόνο όταν πραγματοποιούνταν καταλαβαίναμε όλοι τη σημασία τους. Μια φορά μου είπε σαν αστείο:
— Ν’ ανέβω στο Αραράτ, και από εκεί να πάρω φόρα και να χτυπήσω κατευθείαν τον Βαζγκέν.
Σε τρεις μέρες μάθαμε ότι ο Πατριάρχης Αρμενίας πέθανε!
Στο Σβετιτσχοβέλι κήρυττε για τον Χριστό και διηγούνταν τις σκηνές από το Ευαγγέλιο με τέτοια γλαφυρότητα και σοβαρότητα σαν να ήταν αυτόπτης μάρτυρας.
— Ο Χριστός καθόταν στον Ζακχαίο «ηναχίθ»… και μόλις αντιλαμβανόταν ότι κανείς δεν καταλάβαινε, φώναζε:
Μακάρι να ζούσα εκείνα τα χρόνια, όταν ο Κύριος περπατούσε ανάμεσα στον κόσμο. Αλλά θα Τον κοιτούσα από σαράντα μέτρα μακριά. Πώς θα ήταν δυνατό σε μένα να ήμουν πιο κοντά Του!
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ (1929-1995) Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ