«Πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε” τούτο γαρ θέλημα Θεού εν Χριστώ Ιησού εις υμάς» (Α’ Θεσ. 5,17-18).
Τα όσα αγαπητέ αναγνώστη ή αναγνώστρια θα διαβάσεις ή καλύτερα θα μελετήσεις είναι καρποί βιωματικής κατά Θεόν εργασίας πιστής και απλής ψυχής, καθοδηγούμενης από έμπειρο πνευματικό οδηγό. Καίτοι είχε πολλές δυσκολίες, εργασίας, οικογενείας, πτωχείας και εχθρικό κομμουνιστικό περιβάλλον (έζησε στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας), εν τούτοις την φώτισε, σόφισε και χαρίτωσε η χάρις του Αγίου Πνεύματος και απέβη σκεύος εκλεκτόν και όργανον εύχρηστον προς σωτηρίαν ψυχών. Όντως μεγάλα τα της πίστεως, υπακοής και αγάπης κατορθώματα. Τα αδύνατα από τους ανθρώπους είναι δυνατά από τον Θεόν.
Μεταφέρουμε ολίγα μόνον από το πνευματικό της ημερολόγιο του έτους 1971 προς στηριγμό όλων μας, Θεού δε βοηθούντος θα κυκλοφορήσουν προσεχώς τα χαριτωμένα πρόχειρα αυτά σημειώματα της ευλογημένης αυτής ψυχής και στα Ελληνικά από τις εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη». Εύχεσθε.
Πριν από τα σημειώματα του πνευματικού ημερολογίου παραθέτουμε μέρος από ερωταποκρίσεις στις οποίες άπαντά η ηλικιωμένη εργάτρια της νοεράς προσευχής, δανεισμένα από την έκδοση του βιβλίου της στα Ρουμανικά.
«Ή είσοδος του νου στην καρδιά μπορεί να δυσκολευτεί ή ακόμη και να εμποδιστεί εντελώς για ένα χρονικό διάστημα οπό τον Θεό εξαιτίας κάποιων συναισθημάτων, λογισμών, λόγων ή πράξεων του προσευχόμενου αγωνιστή;»
– Οποιαδήποτε αμαρτία, τροφοδοσία κάποιου πάθους, όσο ασήμαντα και αν μας φαίνονται, απομακρύνουν τον άνθρωπο και τότε η καρδιά παγώνει, αισθανόμαστε εσωτερικά γυμνοί, παραλλημένοι. Πρέπει να προφυλασόμεθα από κάθε λογισμό, αίσθηση, λόγο ή πράξη που μπορεί να βαρύνει τη συνείδηση μας. Κάθε αγωνιστής της προσευχής θα αισθανθεί στην προσωπική του εμπειρία πως για κάποια αμαρτία, όσο μικρή και αν είναι αυτή, χάνει την ειρήνη και τη χαρά και σκορπίζεται η ζεστασιά της καρδίας.
Οι πιο σημαντικές αιτίες που οδηγούν στο πάγωμα της καρδίας και στην απώλεια της νοεράς προσευχής με το νου προσηλωμένο στην καρδιά είναι:
Οι λογισμοί, οι λόγοι και τα έργα του εγωισμού και της ματαιοδοξίας καθώς και τα τέκνα αυτών, από τα οποία, η υπεροψία, η υπερηφάνεια, η αυταρέσκεια και η εμπιστοσύνη στους κόπους μας, είναι τα χειρότερα.
Οι αμαρτίες πού αφορούν την αγάπη στον πλησίον, όπως είναι οι λογισμοί κρίσης, κατάκρισης, μίσους, θυμού και η ενθύμηση κάποιου κακού που μας έγινε, έπειτα οποιοσδήποτε λόγος πικρός για τα έργα στη ζωή του πλησίον μας, ακόμη και αν είναι αληθινές πράξεις ανελεημοσύνης, μίσους και άλλα.
Έλλειψη προσοχής στις αισθήσεις μας ιδιαίτερα στην δράση, στην ακοή και στην γλώσσα. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι ο άνθρωπος της προσευχής πρέπει να αποφεύγει με οποιοδήποτε τρόπο τις εκτεταμένες συζητήσεις ακόμη και πάνω σε πνευματικά θέματα, την αργολογία, τα χωρίς αιτία γέλια και αστεία.
Οι σαρκικές σκέψεις, αισθήσεις και πράξεις.
Η προσκόλληση και η μέριμνα για τα εγκόσμια.
Ο ασύδοτος ύπνος, η ραθυμία και όλες οι άλλες αμαρτίες, τα πάθη και τα έργα αυτών.
Υπάρχουν και άλλες αιτίες πού προέρχονται από την εξάσκηση χωρίς διάκριση της προσευχής όπως είναι: ο αλόγιστος ζήλος, η έλλειψη υπομονής, η λανθασμένη και άμετρη χρήση εξωτερικών μέσων και τεχνητών μεθόδων για την απόκτηση της προσευχής, η υπερηφάνεια και η παραπλάνηση εξαιτίας της φυσικής θερμάνσεως της καρδιάς.
Μπορεί και η ασθένεια να αποτελέσει καμιά φορά εμπόδιο στην εξάσκηση της προσευχής.
«Πόσες περίπου προσευχές κάνατε ημερησίως την περίοδο που η προσευχή είχε γίνει ήδη νοερά ή όταν ο νους είχε προσηλωθεί στην καρδιά;»
-Στην αρχή μετρούσα με το κομποσχοίνι 1.000 κόμπους. Αργότερα τους αύξησα στους 2.000 και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα 3.000, ενώ την υπόλοιπη ημέρα έλεγα την προσευχή χωρίς να μετράω, έτσι έφτανα περίπου τις 10.000 προσευχές. Ο π. Β. έλεγε ότι «όποιος κατορθώνει κάνοντας την προσευχή του Ιησού να μετρήσει 3.000 προσευχές, αυτός έχει τελέσει μία Θεία Λειτουργία στην καρδιά του, στην οποία συμμετέχουν η Θεοτόκος και ο χορός των Αγίων και των Αγγέλων».
Πώς αποκτήσατε την νοερά προσευχή;
-Μετά από οχτώ μήνες ακατάπαυστης προσευχής, ξύπνησα ένα πρωινό από τους χτύπους της καρδιάς καΙ άρχισα να προφέρω την προσευχή στο ρυθμό των χτύπων της καρδιάς. Αισθάνθηκα τότε στην καρδιά μου την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος σαν ένα γλυκό, βελουδένιο χάδι, σαν τα φτερά μιάς πεταλούδας που πετάριζε στην ψυχή μου λέγοντας: «Είμαι εδώ. Εγώ είμαι ο Ενεργών. Εσύ προσεύχου». Κράτησα γιά λίγο την αναπνοή μου γιά να νιώσω την γλυκύτητα και την αγαθότητα του Αγίου Πνεύματος. Έλαβα στην ψυχή μου μια ειρήνη Αγία, Θεϊκή.
Δόξα στην μακροθυμία και την αγαθότητα Σου, Κύριε!
«Γιατί οι Άγιοι πατέρες ονομάζουν αυτήν την προσευχή καρδιακή κα αυτενεργό; Πώς λειτουργεί η καρδιά ενός εργάτου της νοεράς προσευχής;»
Η καρδιακή προσευχή ονομάζεται «αυτενεργός» από τους Αγίους πατέρες διότι, όπως λένε οι ίδιοι, το Άγιο Πνεύμα εγκαθίσταται και ενοικεί στην ψυχή του ανθρώπου, στην καρδιά και την κινεί κάνοντας αισθητή την παρουσία του με την γλυκύτητα και την θέρμη. Αυτή η γλυκύτητα ανεβαίνει προς τον λαιμό και προκαλεί μιά τέτοια ουράνια ευτυχία, όπως δεν μπορεί να γίνει ποτέ αισθητή στη ζωή. Ο νους τότε πρέπει να σιωπήσει και να προσηλωθεί γιά να α-κούσει την προσευχή και τους χτύπους της καρδιάς. Οταν οι χτύποι της καρδιάς δεν ακούγονται πιά, τότε ο αγωνιστής πρέπει να αρχίσει να λέει την προσευχή νοερά ώσπου το Άγιο Πνεύμα να κινήσει ξανά την καρδιά. Έτσι ό νους διατηρεί και προστατεύει την καρδιακή προσευχή.
«Σάς εγκατέλειψε ποτέ ή καρδιακή προσευχή;»
-Μου έτυχε να χάσω την προσευχή εξαιτίας της μείωσης της προσοχής και ίσως της θερμής αγάπης στο Θεό.
«Ή νοερά προσευχή είναι αδιάλειπτος;»
Η νοερά προσευχή δεν είναι αδιάλειπτος για όλους, τουλάχιστον στην αρχή, όταν μας δίνεται αυτό το δώρο. Το παν στηρίζεται στο θέλημα του Θεού, αλλά ο αγωνιστής πρέπει να προσέχει και να εξασκεί την προσευχή. Γιά τους λαϊκούς η νοερά προσευχή γίνεται τις περισσότερες φορές με διακοπές εξαιτίας της αδυναμίας του νου να παραμείνει προσηλωμένος. Την αδιάλειπτη προσευχή την είχαν άγιοι και ίσως την έχουν και τώρα κάποιοι μοναχοί.
Μόνον η καρδιακή προσευχή μπορεί να είναι αδιάλειπτος διότι η καρδιά κινείται από το Άγιο Πνεύμα και έτσι προσεύχεται ενώ εμείς εργαζόμαστε ή κοιμόμαστε.
«Η καρδιακή προσευχή είναι καθαρά προσευχή; Παρουσιάζονται και τότε πόλεμοι με τους λογισμούς;»
-Η καθαρά προσευχή είναι τέλεια προσευχή και είναι μεγάλο δώρο από τον Θεό. Αυτή δίνεται στον αγωνιστή της αδιάλειπτης προσευχής πού και πού. Κατά τη διάρκεια της καθαράς προσευχής δεν παρουσιάζονται ούτε καν αθώοι λογισμοί, ικανοί να ταράξουν την τέλεια ηρεμία του νου μπροστά στο Θεό.
Συνήθως όμως κατά την διάρκεια της καρδιακής προσευχής παρουσιάζονται αθώοι λογισμοί ή πολύ σπάνια αμαρτωλοί λογισμοί με τους οποίους όμως πρέπει να παλέψουμε από την πρώτη τους εμφάνιση ακόμη.
«Τι είναι ή θεωρητική προσευχή;»
-Το να συλλογίζεσαι τον Κύριο στην προσευχή, σημαίνει ότι Τον γνωρίζεις, Τον αισθάνεσαι, Τον βλέπεις ζωντανό, με τα μάτια του νου, στην καρδιά του. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να φτάσει ούτε σε αυτήν την κατάσταση ούτε στην νοερά προσευχή με τις δικές του δυνάμεις. Όλα είναι ενέργεια και δωρεά του Θεού.
«Ποια είναι τα συχνότερα εμπόδια πού συναντά ό αγωνιστής στην άσκηση της νοεράς προσευχής;»
«Με ποιους τρόπους μπορεί κανείς να επιταχύνει αυτό το έργο; Ποιες αρχές πρέπει να καλλιεργηθούν ιδιαίτερα;»
Από τις αρετές πρέπει να καλλιεργηθούν ιδιαίτερα, η αγάπη στο Θεό και στον πλησίον και οι άλλες θεολογικές αρετές – πίστη, ελπίδα, ταπείνωση, διάκριση, θάρρος, εγκράτεια, δικαιοσύνη και οι υπόλοιπες.
«Τι είδος προστασία του νου, των αισθήσεων και της γλώσσας πρέπει να καλλιεργεί μόνιμα ο αγωνιστής της προσευχής;»
- Η απώθηση των λογισμών και των φαντασιών από την πρώτη τους ακόμη εμφάνιση, η απαλλαγή του νοός από αυτούς.
- Η αντίσταση σ’ αυτούς.
- Η ακατάπαυστη επίκλησις του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού με αγάπη και χαρά.
«Επειδή αναφερθήκατε στον π. Β. εκτός από την οσιότητά του με ποιούς άλλους πνευματικούς πατέρες, πιο γνωστούς σε μας, συζητήσατε για τις πνευματικές σας καταστάσεις και τον αγώνα σας;»
«Σας παρακαλούμε σαν επίλογο να απευθύνετε δυο λόγια στους αναγνώστες».
Οι καρποί της προσευχής είναι δωρεές του Θεού και έρχονται ανάλογα με το μέτρο της αγάπης πού έχουμε προς Εκείνον και τον ζήλο στο έργο της προσευχής.
Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ο αληθινός διδάσκαλος της προσευχής να χαρίσει σε όλους πνεύμα προσευχής και την σωτηρία των ψυχών μας.
ΑΜΗΝ
20/1/1971
Και βλέπω πάλι ότι βρίσκομαι στο δρόμο και ο γέροντας είχε βγει από την εκκλησία, γιατί είχε τελειώσει η Θ. Λειτουργία. Τότε έτρεξα κοντά του γεμάτη εμπιστοσύνη και με ταπείνωση τον ρώτησα: «Γέροντα πείτε μου τι πρέπει να κάνω για να είναι ο Θεός ευχαριστημένος μαζί μου;».
-«Εσένα, ό προορισμός σου είναι να κάνεις το καλό».
Αυτή τη φορά ξύπνησα εντελώς.
Πριν αρχίσω την προσευχή του Ιησού, παρακάλεσα τον Θεό να μου δώσει την ευκαιρία, τουλάχιστον μιά φορά την ημέρα, να μπορώ να κάνω ένα καλό έργο ανάμεσα στους ανθρώπους.
Στο δρόμο μου συνάντησα ένα αγοράκι 6-7 χρόνων, πού έκλαιγε γοερά και τα δάκρυά του κυλούσαν ποτάμι στα μαγουλά του.
Πολύς κόσμος είχε μαζευτεί γύρω του, έτσι έμαθα ότι είχε χάσει 25 λέϊ (ρουμανική χρηματική μονάδα) και φοβόταν να γυρίσει στο σπίτι διότι θα τον έδερναν οι γονείς του.
Ήταν τα τελευταία μου χρήματα, στο σπίτι δεν είχα απολύτως τίποτε, ούτε ένα λέϊ. Βλέποντας ότι κανείς από τους γύρω δεν του έδινε τίποτε, του δίνω τα 25 λέϊ, τον χαϊδεύω στο κεφαλάκι του και του λέω:
Το παιδάκι δεν είπε τίποτε, σκούπισε τα μάτια του με το μανίκι του παλτού του, πήρε τα χρήματα και άρχισε να τρέχει.
Γύρισα στο σπίτι χωρίς να έχω πια με τι να αγοράσω κάτι για φαγητό, χωρίς κανένα λογισμό, ήρεμη και ευτυχισμένη, για τη χαρά αυτού του παιδιού και για το ότι είχα ακριβώς όσα χρήματα είχε χάσει.
Γνώριζα ότι μια καλή πράξη γίνεται με θυσία, δίχως κανένα φόβο, με πίστη και εμπιστοσύνη και με απόλυτη εναπόθεση στην έγνοια του Θεού – Πατέρα, ό όποιος τα βλέπει όλα και θα με βοηθήσει με κάποιο τρόπο, άγνωστο σε μένα. Να δανειστώ αδύνατον, έχοντας σύνταξη ασθενείας 200 λέϊ, και μη έχοντας πώς να τα επιστρέψω, κανείς δεν με δανείζει.
Και ω του θαύματος! Σωτήρα μου, μόλις έφθασα στο σπίτι βρίσκω την μοναδική μου κατά σάρκα αδελφή να με περιμένει φορτωμένη με μια σακούλα γεμάτη τρόφιμα.
-Δεν θα μπορέσω να έρθω στη γιορτή σου γιατί θα πάω στα παιδιά μου, σου έφερα μερικά τρόφιμα και σου δίνω και 100 λέϊ να αγοράσεις ότι θέλεις για την γιορτή σου.
Κύριε πόσο ζωντανός είσαι!!! όλα τα προετοίμασες από πριν και τώρα σκέφτομαι, τι τύψεις θα με κατελάμβαναν αν δεν έδινα όλα τα χρήματα στο τρομαγμένο παιδάκι. Σε ευχαριστώ, Κύριε, που μου έδωσες την ευκαιρία να κάνω ένα μικρό καλό σήμερα και με παρότρυνες φανερά να εργάζομαι σύμφωνα με το θέλημα Σου, χωρίς φόβο, χωρίς να σκέφτομαι τις συνέπειες, με απόλυτη εμπιστοσύνη σε Σένα, πού είσαι ό Παντογνώστης Πατέρας μας και πού θα με συντρέχεις πάντοτε και θα με σώζεις!
Είμαι έτοιμη να Σε διακρίνω σε όλους τους πικραμένους, τους ταπεινωμένους, τους μικρούς και αδύνατους, τους θλιμμένους ή τρομαγμένους, διότι Εσύ κλαις δι’ αυτών και πάσχεις για όλους.
Περιμένω ένα δείγμα της χαράς Σου, της αγάπης Σου, δίνοντάς μου την δωρεά της επίγνωσης της αληθείας στη ζωή μας, για να χαίρομαι ακατάπαυστα, κάνοντας το καλό χωρίς κανένα συμφέρον, εκτός αυτού του να Σε υπηρετώ σε όλη μου τη ζωή, σαν πιστή δούλη.
Έτσι επιθυμώ να υπηρετώ και όσους δεν με αγαπούν και να τους αγαπώ με την δική Σου αγάπη φυτεμένη στην ψυχή μου από Σένα, διότι όλοι είναι αδελφοί μου και παιδιά Σου, αλλά αυτοί πού κάνουν το κακό δεν γνωρίζουν τι κάνουν.
Αισθάνομαι την ψυχή μου γεμάτη από την αγάπη Σου και ήρεμη προσεύχομαι με χαρά, πλαισιωμένη από την αγία Ειρήνη Σου.
Λέω την «προσευχή του Ιησού» αργά και γαλήνια με την λαχτάρα να αισθανθώ ότι ζω στην Βασιλεία του ουράνιου Πατέρα, ευτυχισμένη από τώρα, από εδώ!
-«Δεν πρέπει να μπερδεύουμε την δική μας πίστη με αυτή του αγίου Ιωάννου του μαθητού του Κυρίου»!
Ναι, αλήθεια είναι, Κύριε μου Ιησού. Από που έρχομαι εγώ και με τι φορτίο βαρύ αμαρτιών στην πλάτη, ενώ ο μαθητής Σου ο και ονομαζόμενος Απόστολος της αγάπης Σου, άμωμος, παρθένος, διαλεγμένος από Σένα. Πως τολμώ εγώ η ανάξια να ζητώ, πράγματα για τα οποία δεν είμαι άξια!!! «Συγχώρεσέ με, Κύριε, και ελέησέ με». Εγώ πρέπει να σε αγαπώ χωρίς όρους, με όλη μου την ψυχή για το μεγάλο Σου έλεος στους αμαρτωλούς, σαν εμένα.
Κύριε Ιησού, άφ’ ότου άκουσα τον λόγο Σου, δια της φωνής του π. Β., ήξερα πια ότι ο μόνος δρόμος που θα ακολουθώ από δω και πέρα θα ‘ναι ο δρόμος της προσευχής.
Χρόνια ολόκληρα τρέχω και σε ψάχνω, Κύριε Ιησού, αλλά τώρα σε αισθάνομαι στην ψυχή μου, στο σώμα μου ενίοτε παρών. Κύριε τώρα ξέρω ότι όταν θα Σε καλώ, θα γίνεσαι καταφυγή μου, και με την αγία προσευχή Σου θα νικώ κάθε κακό και τίποτε• δεν θα μπορεί πια να με αγγίξει.
Δεν γνώριζα πως να Σε αγαπώ Κύριε. Τώρα έχω ειρήνη στην ψυχή μου και χαίρομαι από καρδιάς και δεν ξέρω πως να Σε ευχαριστήσω για την μεγάλη Σου αγαθότητα και για όλα όσα έκανες για μένα και για όσα μου αποκάλυψες.
Μια μόνον επίκληση και Σε νιώθω στην καρδιά μου και σ’ όλο μου το σώμα! Κύριε Ιησού, αγαθέ μου Ιησού, Θεέ και Σωτήρα της ψυχής μου, δέομαι Σου όπως μου δώσεις πνεύμα δυνάμεως και ελπίδος για να μην πέφτω σε απόγνωση εξαιτίας κακόβουλων ανθρώπων. Μην αφήσεις τον πονηρό να κάνει κακό σε μένα ή σε αγαπημένα μου πρόσωπα, και να γελάει μαζί μας για τη νίκη του, έτσι ώστε να είμαστε ελεύθεροι και να αγαλλώμεθα, και μαζί με όλα τα παιδιά Σου να Σου προσφέρουμε ύμνους δοξολογίας και Αίνους.
Παρατηρήσεις πνευματικού οδηγού.
1: Η δωρεά της προσευχής μας απαλλάσσει από κάθε κακό. Αυτός ο όποιος δεν προσεύχεται μένει στην κόλαση.
2: Το ημερολόγιο να γίνει ο πνευματικός σου. Να καταγράφεις με ειλικρίνεια κάθε καλό και κάθε πτώση προς την αμαρτία. Να το ξαναδιαβάζεις, να κλαις για κάθε αμαρτία και να δοξολογείς το Θεό για κάθε τι καλό.
11/9/1971 «Στην εκκλησία νοιώθω, ότι βρίσκομαι στον ουρανό»
Το αισθάνομαι πως αόρατα με περιβάλλεις από παντού. Προσεύχομαι με προσοχή και νοιώθω προστατευμένη και ευτυχισμένη. Θα μπορούσα να κλαίω ακατάπαυστα με δάκρυα χαράς γι’ αυτό το συναίσθημα. Θα μπορούσα να ψάλλω αιώνια και να προσεύχομαι αιώνια γιατί αισθάνομαι την ψυχή μου πλήρη από τη θεϊκή παρουσία Σου και ξεχνώ όλα όσα βρίσκονται γύρω μου.
Στην εκκλησία, νοιώθω ότι βρίσκομαι στον ουρανό. Η εκκλησία με ένωσε με το Θεό. Εκεί παιδάκι ακόμα σε συνάντησα Ιησού μου, Εσταυρωμένο και από τότε όλη μου τη ζωή τρέχω γύρω από τα πόδια Σου και γονατιστή δακρύζω, με μετάνοια και αγάπη. Κανείς σ’ αυτή την γη δεν υπέφερε σαν Εσένα, για την αγάπη των ανθρώπων. Υποφέρουμε και εμείς για τις αμαρτίες μας. Εσύ όμως ο Κάλλιστος, ο Πραότατος, ο πιο Αθώος υπέφερες αγόγγυστα για τις δικές μας αμαρτίες. Εμείς δεν κάνουμε παρά ελάχιστα. Ο χρόνος μας δαπανάται ασυναίσθητα για τις ανάγκες του σώματος, ενώ για την ψυχή δεν μένουν παρά λίγα ψίχουλα. Βοήθησε μας Ιησού μου, ώθησε την ψυχή μας να αναλάβει να οδηγήσει αυτό το αδύναμο σώμα και να το σηκώσει από την λάσπη των αμαρτιών και δια Σου να πετύχουμε την ένωση με τον Ουράνιο Πατέρα.
Στο δρόμο είδα ένα τυφλό, που με ένα μπαστουνάκι έλεγχε τον δρόμο του, και συλλογίστηκα: Ευτυχισμένος είσαι εσύ ω τυφλέ. Η ζωή σου είναι εξασφαλισμένη στα χέρια του Θεού καΙ συ βαδίζεις ασφαλής πλάι στο Χριστό.
Συγχώρεσέ με Ιησού μου για την άγνοιά μου. Δίδαξε με Εσύ τον τρόπο να αναγνωρίζω την αλήθεια όπου αυτή βρίσκεται. Ξέρω ότι η ζωή κοντά Σου είναι ευτυχισμένη και εδω στη γη ακόμη. Δοκίμασα και εγώ μια σταγόνα της, αισθάνθηκα την γλυκύτητά της, Κύριε, και η λαχτάρα μου να βρίσκομαι κοντά Σου τρανώθηκε.
Εσύ Κύριε και Πατέρα Ουράνιε, γνώστη των πάντων, φωτίζεις το νου των ανθρώπων του πνεύματος και των γραμμάτων, όλων αυτών πού δημιουργούν για το καλό του κόσμου και έτσι μας έρχεσαι αρωγός στην ζωή μας εδώ στην γη. Η παρουσία Σου Κύριε, σκεπάζει ολόκληρο το σύμπαν…
Έξω βρέχει. Περπατώ στην βροχή με χαρά, κάνοντας προσευχή και αναπνέοντας καθαρό αέρα. Που είναι εκείνα τα χρόνια, που δεν άντεχα την βροχή; Αυτή την ευεργετική βροχή εγώ δεν μπορούσα να την αποδεχτώ, γιατί έπνιγε την ψυχή μου με την ατμόσφαιρα πού δημιουργούσε. Τώρα παρατηρώ με ευχαρίστηση τις σταγόνες, που πέφτουν στη γη με θόρυβο.
Εσύ Κύριε μας χαρίζεις τόσα αγαθά και εμείς είμαστε δυσαρεστημένοι αντί να χαιρόμαστε: αέρας, νερό, ήλιος και πόσα ακόμη αγγίζει το βλέμμα μας, όλα για να ζούμε σ’ αυτή τη ζωή και να τη φέρουμε σε πέρας εκτελώντας το Άγιο θέλημά Σου. Εμείς ούτε που αντιλαμβανόμαστε ότι δίχως αυτά δεν θα μπορούσαμε να υπάρχουμε. Τα θαύματα Σου Κύριε, βρίσκονται παντού, περιβάλλουν το στερέωμα και Σε θωρούμε μέσα από όλα όσα έπλασες. Θαυμάζουμε την μεγαλοσύνη, την δύναμη, το φως, την αγαθότητα Σου, Κύριε.
Διαβάζω ένα βιβλίο του Paul Claudel-βαπτίστηκε το 1886- ο οποίος δια της ελλάμψεως και του φωτισμού ολόκληρης της ύπαρξής του μπόρεσε και αισθάνθηκε το Θεϊκό φως στο Άγιο Βήμα. Για μια στιγμή ένοιωσε σαν να πετάχτηκε στο μέσο ενός άγνωστου κόσμου. «Ο Θεός είναι εδώ, παρών, διηγείται, είναι προσωπική ύπαρξη σαν και μένα και με καλεί με αγάπη. Δάκρυα ευτυχίας τον έπνιξαν, μια γλυκιά συγκίνηση δυνατή και ταυτόχρονα γεμάτη φόβο τον κατέκλυσε.
Ακριβώς ό,τι μέχρι τότε του προκαλούσε αποστροφή και περιφρόνηση ήταν αληθινό. Μελετάει την Αγία Γραφή και γυρίζει τον κόσμο. Γράφει στο έργο του: «Ο Θεός απευθύνεται στους ανθρώπους έμμεσα, δια του συνόλου των ορατών πραγμάτων, τα οποία μας μιλούν για Εκείνον, τον Κτίστη τους, αλλά από τα οποία πρέπει μόνον να περάσουμε για να Τον αγγίξουμε».
Ο Κύριός μας γνωρίζει ότι αυτός ο επιφανειακός κόσμος κρύβει έναν άλλον κόσμο, τον αληθινό, τον πραγματικό, τον αιώνιο κόσμο, τον όποιο μόνο μέσω της προσευχής μπορούμε να τον νοιώσουμε και να τον βιώσουμε…
Γύρω στις 3 μ.μ. γύρισα στο σπίτι υπερβολικά κουρασμένη, από μια άρρωστη πολύ σοβαρά με σκλήρυνση κατά πλάκας και μεγάλες πληγές. Περίμενα πώς και πώς να γυρίσω σπίτι να βγάλω το στενό παλτό μου και τις μπότες που με στένευαν άσχημα.
Έξω έκανε κρύο και ίσα ίσα που άντεξα να φτάσω ως το σπίτι. Ανάπνευσα ανακουφισμένη και έκανα με ευγνωμοσύνη στον Κύριο το σταυρό μου, γιατί έφτασα καλά. Κάθισα στο κρεβάτι και ξεκίνησα να ξεκουμπώνω το παλτό μου όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Το σήκωσα και άκουσα μια παιδική φωνή να μου λέει. «Με έστειλε ή κ. Βαλεάνου να σας τηλεφωνήσω και να σας παρακαλέσω να πάτε εκεί γιατί είναι βαριά άρρωστη και αυτή και ή κ. Ροζίνα και δεν έχουν φάει τίποτε 10 ημέρες, θα πεθάνουν και οι δύο μόνες τους στο σπίτι».
Στην κατάσταση στην οποία βρισκόμουν δεν μπόρεσα να απαντήσω τίποτε, ή φωνή μου πνίγηκε και σιώπησα. Το παιδάκι σε λίγο με ρώτησε: «Τι να τους πω; Θα πάτε;»
Ήταν αργά, έκανε κρύο και κατοικούσαν μακριά. Έπρεπε να αλλάξω συγκοινωνίες και ήμουν πολύ- πολύ κουρασμένη, όμως όλα αυτά δεν είχαν καμιά σημασία μπροστά στο γεγονός ότι δεν είχα παρά μόνον χρήματα, για ένα μόνον εισιτήριο. Δεν μπορούσα να δανειστώ από κανέναν, διότι ήδη είχα δανειστεί μια φορά και ή σύνταξη ασθενείας πού παίρνω δεν μου επιτρέπει να επιστρέψω περισσότερα χρήματα.
Στη σκέψη ότι αυτές οι ψυχές με περιμένουν, δεν έχουν φάει 10 ημέρες και είναι βαριά άρρωστες, κι εγώ δεν έχω ούτε μια δραχμή να τους αγοράσω κάτι φαγώσιμο, με κατέβαλε ένας δυνατός πόνος στο στήθος, από τη μεγάλη μου λύπη και έγνοια γι’ αυτές τις ψυχές.
Ό πόνος δυνάμωσε και ένοιωσα την ανάγκη να ξαπλώσω λίγο κρατώντας το σημείο που με πονούσε με τα χέρια λες και θα περνούσε έτσι. Πίεζα έντονα, πιστεύοντας ότι θα εμπόδιζα τον πόνο όσο μπορούσα, έπειτα έχασα κάθε επαφή με το περιβάλλον. Σε λίγο βλέπω τον ανατολικό τοίχο του δωματίου μου να χάνεται και από το κρεβάτι μου και μέχρι τον ορίζοντα φαινόταν ένας κήπος με δέντρα, πρασινάδα και λευκά σπάνια λουλούδια. Έπειτα βλέπω ανάμεσα από τα δέντρα μια νεαρά σαν να μην άγγιζε την γη, να πλησιάζει το δωματιάκι μου.
Εκείνη την στιγμή συνήλθα σαν από ένα όνειρο και δεν είχα χρόνο να σκεφτώ ξανά τις άρρωστες πεινασμένες ψυχές που με περίμεναν, γιατί βλέπω να μπαίνει από το τζάμι του παραθύρου μου στο δωμάτιο, ένα χαρτονόμισμα το οποίο το παρατηρώ μέχρι πού φτάνει και ακουμπά το μέσα του δωματίου.
Γρήγορα τους ετοίμασα φαγητό, έκανα καθαριότητα και έφυγα ευτυχισμένη, σχεδόν πετώντας για το σπίτι. Όλα είχαν λυθεί.
Κύριε κανείς δεν μπορούσε να γνωρίζει εκτός από Σένα. Πόσο είσαι ζωντανός, πόσο αληθινός! Κατάλαβα το θαύμα Σου!
Μου είπαν ότι αυτές τις 10 μέρες υπέφεραν περισσότερο από δίψα. Δίψα Κύριε, για το Άγιο Σου νερό που πλούσια μας το πρόσφερες δωρεάν. Δεν υπήρχε ένας άνθρωπος να τους δώσει ένα ποτήρι από το δικό Σου νερό!
Σ’ ευχαριστώ Κύριε για όλα. Εσύ έχεις άπειρο έλεος για τα παιδιά Σου. Δόξα Σοι Αγία Τριάς! Σ’ ευχαριστώ Κύριε, για τους Αγίους Σου από τους ουρανούς πού τους στέλνεις στη γη να μας βοηθήσουν. Σ’ ευχαριστώ Οσία μητερούλα μου Παρασκευή, και… να ξανάρθεις…!!!
Στην εκκλησία προσεύχομαι κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Η ψυχική μου διάθεση καθρεφτίζεται σε μια βαθιά ειρήνη. Αισθάνθηκα μια δύναμη κάτι σαν μια ευχάριστη δόνηση στο σώμα μου πού δυνάμωνε όλο και περισσότερο ενώ ή ψυχή μου είχε καταληφθεί από ανείπωτη ουράνια αγαλλίαση.
Έτσι 30 και κάτι χρόνια κύλησαν με αυτόν το τρόπο. Μόνο στην ανάγκη μου έτρεχα στον Κύριο, που όμως, στην άγνοιά μου, Τον έβλεπα κάπου πολύ μακριά, ψηλά στον ουρανό. Δεν ήξερα αν με ακούει πάντοτε, γιατί δεν ήξερα πώς Εκείνος βρισκόταν πλάϊ μου, για την ακρίβεια στην καρδιά μου, στην ψυχή μου. Δειλά – δειλά φέτος το 1971 πέρασα από ένα νέο φως της αγάπης Σου, Ιησού μου, που είναι τόσο μεγάλη για μας τους αμαρτωλούς. Μόνο τώρα καταλαβαίνω πόσο μας αγαπάς. Εσύ μας ελκύεις προς Εσένα.
Ένωσέ μας Κύριε όλα τα πιστά τέκνα Σου μαζί Σου, ώστε οι σκέψεις μας, οι αισθήσεις μας, οι πράξεις μας να γίνουν ένα και το αυτό, διά της Αγίας ευχής, και εδώ και στην αιώνιο ζωή.
8/11/1971 «Η μεγαλύτερη φτώχεια της ανθρωπότητας είναι η έλλειψη της αγάπης, και κανείς δεν είναι φτωχός αν έχει τον Θεόν».
Το έτος 1971 ήταν για την ψυχή μου μια αληθινή αποκάλυψη. Τα μάτια μου άνοιξαν. Ο ουρανός, η γη και όλα όσα έπλασε ό Θεός για μας μου φαίνονταν διαφορετικά, ανακαινισμένα και μέχρι τώρα τα ίδια ήταν, μόνο που εγώ δεν είχα μάτια να τα ατενίσω. Μόλις τώρα, μετά από δεκάδες χρόνια σκοτάδι, μπορώ να ατενίζω τον ουρανό και τη γη και συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο σ’ αυτόν τον κόσμο από τον ουρανό. Στο άπειρο του ουρανού αντικατοπτρίζονται άπειρα χρώματα και ιριδισμοί, πού όμοιά τους δεν υπάρχουν σε ολόκληρη τη γη.
Ναι έτσι είναι Κύριε, γιατί ποιός άλλος θα μπορούσε να μου πει κάτι τέτοιο εκτός από Σένα Ιησού μου; Αν στην θέση κάθε όπλου τοποθετούσαμε την αγάπη, που ο Θεός φύτευσε στις καρδιές μας, τότε θα υπήρχε μεγάλη ευτυχία στην γη. Κανείς δεν θα θεωρούσε τον εαυτό του ενδεή, γιατί η αγάπη θα γέμιζε κάθε κενό. Έτσι όπως οι ακτίνες του ηλίου θερμαίνουν ολόκληρη τη γη και θερμαίνει με τις ευεργετικές ακτίνες της, τις ψυχές όλων όσων την με-ταδίδουν και όσων βρίσκονται γύρω άπ’ αυτές.
15/8/1971 «Πρόσεχε να μη σε ελέγχει ή συνείδηση σου για τίποτε»
Όταν ησυχάζω, εξετάζω την συνείδηση μου και διαπιστώνω πόσο ανάξια είμαι και σε τι άγνοια βρίσκομαι. Γνωρίζω την αδυναμία και τα σφάλματα μου και παρ’ όλα αυτά συνεχίζω να ζω ανάμεσα στους ανθρώπους χωρίς να δίνω σημασία στις αμαρτίες μου. Μόνον ο Ιησούς που γνωρίζει καλά την αδυναμία της ψυχής μου και την άγνοιά μου, μου προσφέρει χέρι βοηθείας από το ύψος του ελέους Του, για μας τους αμαρτωλούς.
Ίσως πίκρανα κάποιον με το βλέμμα μου, με τον λόγο μου ή με την συμπεριφορά μου κι όμως δεν μπορώ να γνωρίζω το μέγεθος του σφάλματος μου. Η πλάστιγγα βρίσκεται στα χέρια του Κυρίου μου. Εγώ δεν μπορώ να γνωρίσω τον εαυτό μου. Τότε τι αγώνα κάνω εγώ με τις σκέψεις και τους λογισμούς μου; Τι τηρώ από όλα όσα λέω; Κάνω άραγε το θέλημα του Θεού;
Ακολουθεί επεξήγησις του πνευματικού οδηγού.
«Σου είπα και άλλη φορά και τώρα στο γράφω: έλεγξε αν ή μορφή σου είναι σύμφωνη με την μορφή του Θεού. Ποια είναι ή μορφή του Θεού σε σένα;
Θέλεις να ξέρεις αν ανέβηκες ακόμη και ένα σκαλοπατάκι; Παρακολούθησε τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος.
(Προς Γαλατάς κεφ. ε’ στίχ. 22-23).
Εάν τίποτε και κανείς δεν ταράζει αυτές τις δωρεές, τό¬τε πέτυχες το καθ’ όμοίωσιν. Μην τρέχεις με το νου στα σύννεφα, μην ακούς τις φωνές των ανθρώπων, διότι η οδός, η αλήθεια και ή ζωή είναι ΕΚΕΙΝΟΣ.
https://apantaortodoxias.blogspot.com/2019/02/1971.html