[…]θυμάμαι την πρώτη μου επίσκεψη στον π. Παίσιο. Νέος άνθρωπος τότε, με τη συνηθι­σμένη στους νέους ανθρώπους έπαρση και οξύτατη κριτική για τά κακώς κείμενα στο χώρο της Εκκλησίας.

Ό γέροντας με δέ­χτηκε με πολλή αγάπη και κου­βεντιάσαμε για πολλά θέματα. Προς το τέλος σηκώθηκε, πήγε στο μηχάνημα για να μου φτιά­ξει ένα εικονάκι. Σέ μια στιγμή γύρισε και μου είπε:

  – «Κοίταξε, εύλογημένε, να φτιάξεις τόν εαυτό σου. “Αν φτιάξεις τόν εαυτό σου, θα φτιαχτεί κι ένα κομμάτι άπ’την Έκκλησία. Κι αν φτιάξουμε ολοί τον εαυτό μας, αυτό θα έχει θετικό αντί­κτυπο στο σώμα τηςΈκκλήσίας!».

~ Δεν αισθανόμαστε το τι σημαίνει να είναι κανείς μέλος της ‘Εκκλησίας και πόση ευθύνη έχει απέναντι στον Χριστό και τούς αδελφούς του. Δεν συναισθανόμαστε το κακό πού προκαλεί ή δική μας αμαρτία στο σώμα τής’Εκκλησίας, σαν να ήταν ή αμαρτία ιδιωτική μας υπόθεση.Ούτε συνειδη­τοποιούμε ότι είμαστε συνυπεύθυνοι για τις πτώσεις των άλλων μελών της’Εκκλησίας.

Ή πτώση του άλλου γίνεται αφορμή αδιαφορίας, ειρωνείας ή κατακρίσεως, μία κατά­σταση και μία αντιμετώπιση πού πολύ συχνά επισημάνθη­κε και στηλιτεύτηκε από τους άγίους της Εκκλησίας. […] Ή κατάκριση έχει γίνει το κυριότερο αμάρτημα και ή νόσος των ευσεβών.”Αν πραγματικά είχαμε μία στοιχειώδη αυτογνωσία και ελάχιστη έστω συναίσθη­ση της ευθύνης μας ως μελών της’Εκκλησίας, ή στάση μας απέναντι στούς άλλους ανθρώπους θα ήταν πολύ πιο επιεικής και διαφορετική.

Αρχ.Νεκταρίου Αντωνόπουλου

 http://proskynitis.blogspot.gr/