Μια πλούσια και μορφωμένη κυρία γονάτισε μπροστά σ’ έναν έμπειρο και ευλαβή πνευματικό και με δάκρυα του είπε:
«Πάτερ μου, επιθυμώ να επιστρέψω στον Θεό μου, αλλά δεν μπορώ, δεν μπορώ! Η αγάπη του κόσμου με εξουσιάζει, οι κακές διασκεδάσεις με αιχμαλωτίζουν, τα πάθη μου με παρασύρουν. Λυπηθείτε με!

Δοκίμασα την ιερή Εξομολόγηση, αλλά είμαι διαρκώς η ίδια!

Μου είπαν να φύγω από τον κόσμο. Το έκανα. Αλλά ύστερα από λίγες εβδομάδες και πάλι η ίδια θλιβερή κατάσταση.

Μου είπαν να κάνω ελεημοσύνες. Και αυτές έγιναν. Αλλά οι αδυναμίες μου συνεχίζονται.

Μου είπαν να παρακαλέσω την Παναγία. Την παρακάλεσα θερμά. Ίσως η Παναγία μ’ έστειλε σε σάς σαν τελευταίο καταφύγιο. Τι πρέπει να κάνω για να βρω τη σωτηρίας μου;».Ο ιερέας άκουσε σιωπηλά την εξομολόγηση της κυρίας, κατέβασε το κεφάλι σκεπτικός και της είπε μία λέξη: «Η θλίψη!», δηλαδή αυτό υπολείπεται για τη σωτηρία σας.

Ύστερα από καιρό επέστρεψε η κυρία μαυροφορεμένη, καταβεβλημένη, δακρυσμένη αλλά αναπαυμένη. Είχε χάσει τα πάντα: πλούτη, υγεία, συγγενείς. Είχε βρει το Θεό!

Ο πόνος μας μεταδίδει τρόμο. Είναι όμως δώρο της θείας ευσπλαχνίας. Τρέχει σαν μυστικός απεσταλμένος του Θεού πίσω από κάθε πλανεμένη ψυχή για να την επαναφέρει κοντά Του.

Πηγή: «Προσφορά στο άρρωστο αδελφό», Αρχιμ. Χριστοδούλου Παπαγιάννη, Αδελφότης Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», Αθήναι 2007

http://makkavaios.blogspot.gr/2015/01/blog-post_53.html

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2015/01/blog-post_481.html

https://agathan.wordpress.com/2015/01/21/%CE%BF-%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CE%BC%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BC%CE%AD/