Ὁ Ὅσιος Γέροντας Πορφύριος στήν ἀρχή τῆς ποιμαντικῆς του διακονίας, ἀπό ἔλλειψη πείρας, ἔβαζε μεγάλους κανόνες ἀκοινωνησίας καί μετανοιῶν. Τούς «ζεματοῦσε», ὅπως ἔλεγε χαρακτηριστικά. Διαπίστωσε, λοιπόν, ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἀπογοητεύονταν καί δέν ἔκαναν τίς καθορισμένες μετάνοιες[99].

Τότε ἄλλαξε τακτική, βασιζόμενος στόν κανόνα τοῦ Μ. Βασιλείου πού λέει ὅτι: «Ὁ τοῦ δεσμεῖν καί λύειν ἐξουσίαν λαβών, οὕτινος οὖν τῶν ἡμαρτηκότων ὁ μεγάλην ὁρῶν συντριβήν, ἐλαττῶσαι τόν χρόνον τῶν ἐπιτιμίων. Μή χρόνῳ κρῖναι ἀλλά τρόπῳ τά ἐπιτίμια»[100].

Κατάλαβε ὅτι ὁ στόχος τοῦ πνευματικοῦ ἡ ἐπιβολή κάποιων ἐξωτερικῶν θυσιῶν τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντι στόν Θεό, ἀλλά τό νά ἐμπνεύσει στούς ἀνθρώπους τήν ἀγάπη στόν ἴδιο τόν Χριστό, ὥστε νά Τόν γνωρίσουν καί νά θεραπευθοῦν πνευματικά. «Ἔτσι ἄρχισα», διηγεῖται, «νά παροτρύνω τούς ἀνθρώπους νά διαβάζουν κανόνες ἁγίων, προσευχοῦλες, νά κάνουν μετάνοιες, νά διαβάζουν τήν Ἁγία Γραφή. Κι ἔτσι ἄρχισαν νά δίνουν σημασία στά τῆς θρησκείας μας. Μαλάκωσαν οἱ καρδιές τους καί μόνοι τους ζητοῦσαν νά νηστεύουν, ν’ ἀγωνίζονται κι ἤθελαν νά γνωρίσουν τόν Χριστό»[101].

 Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

 [99] Πρβλ. Βίος καί Λόγοι, Ζ΄ σελ. 108-9.