ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἀνανέωση τῆς ἀνθρωπίνης φύσης. Εἶναι ἀνάπλασις καί ἐπάνοδος πρός τήν ἀθάνατη ζωή τοῦ πρώτου Ἀδάμ τόν ὁποῖον γιά τήν ἁμαρτία, τόν καταβρόχθισε ὁ θάνατος καί ἐπέστρεψε στό χῶμα, ἀπ’ ὅπου ἐπλάσθηκε. Μεγάλος ὁ πόνος ἀδελφοί, ὅταν ζητᾶμε νά φτιάξουμε ψεύτικα εἴδωλα, μιά ψεύτικη εἰκόνα γιά τόν ἑαυτό μας, ὅπως ἔκαναν ἐπιπόλαια οἱ Πρωτόπλαστοι.
Ἐν τούτοις, ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ἔφερε τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, πρῶτα στήν Θεοτόκο Μητέρα, τήν Ἀειπάρθενο καί στή συνέχεια στίς Μυροφόρες· ἐξαιτίας ὅτι αὐτές ἀγάπησαν πολύ καί ἡ ἀγάπη ἔξω ἐκβάλλει τόν φόβο· «Μή φοβεῖσθε ὑμεῖς», λέγει ὁ Ἄγγελος στίς Μυροφόρες.
Σήμερα, ἐπικρατεῖ ἡ γνώμη σέ κάποιους: «Σκέφτομαι, ἄρα ὑπάρχω»· μεγάλο λάθος. Ἡ ἀλήθεια εἶναι: «Ἀγαπῶ, πιστεύω, ἄρα δέν φοβᾶμαι· ἄρα ὑπάρχω». Οἱ Ἀπόστολοι, ἁγία γερόντισσα, πρίν τήν Ἁγία Πεντηκοστή, μέτρησαν μέ τήν λογική τά πράγματα· εἶπαν: «Ἀπέναντί μας, ὁπλισμένοι στρατιῶτες, μῖσος θανατηφόρο τῶν Ἰουδαίων· τί κάνουμε; Κλεινόμαστε μέσα, ἀμπαρώνουμε τίς πόρτες, βάζουμε καί τό σύρτη· περιμένουμε».
Ἐξαίρεση στόν κανόνα, οἱ δύο πού τόλμησαν· ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος. Αὐτοί, εἶναι ἀλήθεια, ὅτι κινήθηκαν ἀπό τό ὀρθόδοξο ἀνδρικό φιλότιμο καί κατήγγειλαν μέ τήν στάση τους, τήν ἀδικία πού ἔγινε στόν Χριστό ἐκ μέρους τῶν ὑπερήφανων καί δόλιων ἀνθρώπων καί ἐφρόντισαν τήν ταφήν, λαμβάνοντες μοναδικήν εὐλογίαν στούς αἰῶνες. Ἐν τούτοις ἀδελφοί, ἡ ὑπερηφάνεια, δέν γνωρίζει τέλος στίς ἐπιδιώξεις καί στίς ἀπαιτήσεις της· φθάνει καί μέχρι τόν θάνατο τοῦ Θεοῦ καί τῶν φίλων Του. Ὅμως, ἡ ἀγάπη τῶν Μυροφόρων καί τό φιλότιμο τῶν νυκτερινῶν μαθητῶν, δέν δεσμεύεται ἀπό τούς μοχλούς τοῦ Ἅδη καί τόν φόβο τῶν κακοποιῶν ἀνθρώπων.
Ἐπειδή, ὅποιος ἀγαπάει πολύ, βρίσκει τό θάρρος καί τολμᾶ, ὥστε νά κατορθώνεται, τό ἀκατόρθωτο. Οἱ λίγες γυναῖκες πού πίστευσαν, διαιώνισαν καί ἀγάπησαν ἄχρι θανάτου, τόν Διδάσκαλό τους, νίκησαν μέ τήν Ἄκτιστον Χάριν τά πάνοπλα, ἀλλά δειλά καί φοβισμένα ἀνθρωπάκια τῶν δολίων καί φθονερῶν φονιάδων τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὅπως ἐπίσης καί οἱ νυκτερινοί μαθητές, περιφρόνησαν τήν δύναμη τῆς ἐπίγειας πολιτικῆς καί θρησκευτικῆς ἐξουσίας καί ἐκήδευσαν τόν Θεάνθρωπον. Ὑπερκέρασε ἡ ἀγάπη καί τό ὀρθόδοξο φιλότιμο ἀφ’ ἑνός, τούς νυκτερινούς μαθητές καί ἀφ’ ἑτέρου, τίς θαρραλέες μυροφόρες καί βραβεύτηκαν στο τέλος μέ χαρά μεγάλη σφόδρα καί μέ αἰώνιο μνημόσυνο.
Ἐμβάθυναν στά λόγια τοῦ Ἀρχαγγέλου καί πλημμύρισε τίς καρδιές τους, Φῶς ἀναστάσιμο Χριστοῦ. Ἄγγελος μετατόπισε τόν λίθον καί ἡ θέα τοῦ κενοῦ μνημείου, προσφέρει αἰώνια ἀπόδειξη τῆς Ἀναστάσεως. Ἄρα, ἡ γνώμη: «σκέφτομαι, ἄρα ὑπάρχω», εἶναι μεγάλη πλάνη. Ἐνῶ τό: «ἀγαπῶ, φωτίζομαι ἀπό τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, τότε ὑπάρχω σῦν Χριστῷ, εἰς τόν αἰῶνα», εἶναι ἡ μόνη Ἀλήθεια ὑπό τόν ἥλιον.
Συνεπῶς, βλέπουμε ἀδελφοί μου, ὅτι στήν οὑσία δέν ὑπάρχει ζωή, χωρίς τόν Ἀναστάντα Χριστό, τόν Ἀληθινόν Θεό, τόν Μεσσία. Αὐτή ἡ εἴδησις πού διαχέεται σήμερα στήν οἰκουμένη, προσφέρει καί τήν ἀνεκτίμητη ἰσοτιμία, μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν· καί καταρρίπτει τήν κάλπικη ἰσότητα πού προβάλλει ἡ Νέα Ἐποχή μέ τόν Μετανθρωπισμό καί τήν τεχνητή σατανική νοημοσύνη. Ἡ ἰσοτιμία, ἐν Πνεύματι Ἀγίῳ, εἶναι τό χάρισμα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ στόν κόσμο, ὅπου καθαρά φαίνεται καί ξεχωρίζει ἡ ἁγνή ἀγάπη πρός τόν Τριαδικό Θεό καί τόν πλησίον. Ὅποιος ἀγαπάει μ’ αὐτόν τόν ἀληθινό τρόπο, δέν ζητάει τίποτε γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά προσφέρεται στόν Θεό καί στούς συνανθρώπους ἀνιδιοτελῶς καί δέχεται ὡς ἀντίδωρο τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐκτίμηση τῶν ἀνθρώπων. Αὐτή δέ ἡ προσφορά χωρίς ἀνταπόδοση, πού φθάνει καί ἕως τούς ἐχθρούς, φανερώνει ὅτι ὁ Θεός εἶναι ἀληθής καί ὁ Χριστός ὁ μοναδικός Σωτῆρας καθώς καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του, ἡ μόνη καί μοναδική πηγή σωτηρίας.
Κατέχουμε λοιπόν ἀδελφοί μου ἐξακριβωμένη τήν ἀλήθεια, βεβαιουμένη άπό τά γεγονότα πού διαδραματίζονται σήμερα καί ἀπό τά ἑορταζόμενα πρόσωπα, ἄνδρες καί γυναῖκες. Δηλαδή, τούς φιλότιμους νυχτερινούς μαθητές, Ἰωσήφ και Νικόδημο, καθώς καί τίς Ἅγιες Μυροφόρες γυναῖκες, ὅπου μᾶς φανέρωσαν μέ τή ζωή τους, τήν ἀληθινή πίστη, ἐλπίδα καί ἀγάπη, μέ μοναδική οὐράνια τόλμη καί εὐσέβεια. Ἄς ἀφήσουν τό λοιπόν, τίς φαῦλες κουβέντες καί τά κούφια ἔργα, ὅλοι ὅσοι εἶναι προσκολλημένοι στή γῆ, στίς γήινες ἀπολαύσεις.
Ἐμεῖς οἱ Ὀρδόδοξοι χριστιανοί, ἀκολουθῶντας τόν Χριστό καί τά πρότυπα τούς Ἀγίους Του πού ἑορτάζουμε σήμερα, ἄνδρες καί γυναῖκες, χαιρόμαστε τήν ἀπαρχήν, ἄλλης βιοτῆς καί συμφώνως προσκυνοῦμε καί δοξολογοῦμε τόν Αἴτιον, Ἰησοῦν Χριστόν.[1]
Σ’ Αὐτόν ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία, τό Κράτος, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
[1][1]( Ἀναστάσιμος κανών, 2ο τροπάριο ζ’ ὠδῆς,) «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν, καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον, τόν μόνον εὐλογητόν τῶν Πατέρων, Θεόν καί ὑπερένδοξον».
πηγή:ἠλεκτρονικό ταχυδρομεῖο