Προς: – Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών & Πάσης Ελλάδος

Κοιν: – Μέλη της Δ.Ι.Σ. της Εκκλησίας της Ελλάδος

Μακαριώτατε

Με βαθύτατη θλίψη, διαβάσαμε την ανακοίνωση της Δ.Ι.Σ. περί της τέλεσης Λειτουργιών κεκλεισμένων των θυρών, χωρίς πιστούς, από τις 11 Απριλίου και εφεξής και βιώνουμε από την 16η Μαρτίου, την απαγόρευση της τέλεσης Θείας Λειτουργίας στους ναούς και στα μοναστήρια μας.

Δεν εθελοτυφλούμε Μακαριώτατε! Γνωρίζουμε ότι διερχόμαστε μία μεγάλη περίοδο δοκιμασίας, λόγω της εξάπλωσης του κορονοϊού, ωστόσο η δοκιμασία αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με τη δημόσια υγεία, τις κρατικές δομές και δυνατότητες αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης, αλλά και με την πνευματική μας ζωή και πορεία, η οποία βάλλεται ανεπανόρθωτα από τα μέτρα που λήφθηκαν τόσο από την Πολιτεία, όσο και από την Διοίκηση της Εκκλησίας.

Δεν έχω σκοπό στην παρούσα επιστολή που σας απευθύνω, να θίξω θεολογικές γνώσεις ή στοιχεία της ιεράς παραδόσεως που μας άφησαν οι Θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ως παρακαταθήκη για κάθε δύσκολη περίοδο που επρόκειτο να διέλθει ο ορθόδοξος χριστιανικός κόσμος μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Θεωρώ ότι όλα αυτά, εσείς ως Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος και ως Πρόεδρος της Δ.Ι.Σ., τα γνωρίζετε πολύ καλύτερα από όλους εμάς τους απλούς λαϊκούς πιστούς.

 Η παρούσα επιστολή, απλώς έχει ως σκοπό να σας υπενθυμίσει τη μεγάλη πνευματική ευθύνη που φέρετε για την πρωτάκουστη αυτή απόφαση που για πρώτη φορά λήφθηκε στην ιστορία της Εκκλησίας μας, κάτω από συνθήκες πολύ πιο διαχειρίσιμες και λιγότερο σοβαρές, σε σχέση με άλλες ιστορικές περιόδους, όπως: σκληρούς διωγμούς, περιόδους εικονομαχίας, σκλαβιά από αντίχριστους Οθωμανούς, δύο παγκόσμιους πολέμους με σκληρή σκλαβιά της πατρίδος μας, περιόδους λοιμών και μεταδοτικών θανατηφόρων ασθενειών (π.χ. πανούκλα, χολέρα, λέπρα, φυματίωση) κλπ.

 Κατά τις περιόδους αυτές, οι ναοί μας δεν έκλεισαν ποτέ∙ Οι καμπάνες δεν σίγησαν∙ Οι πιστοί δεν λύγισαν∙ Οι ιερείς μας και οι αρχιερείς μας μπήκαν μπροστά υπερασπιζόμενοι τα Ιερά Μυστήρια και την πίστη στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό, το λυτρωτή του κόσμου και όπως γνωρίζετε, πολλοί από αυτούς βρήκαν μαρτυρικό θάνατο για το αλύγιστο φρόνημά τους. Ανάλογο βέβαια φρόνημα είχαν και οι πιστοί σε αυτές τις χρονικές περιόδους, όπου δεν λογάριαζαν τη ζωή τους μπροστά στον κίνδυνο να αρνηθούν το Χριστό και να μολύνουν την πίστη τους.

Ας αναλογιστούμε Μακαριώτατε, ο καθένας από τη θέση που κατέχει στην κοινωνία και στο σώμα της Εκκλησίας μας, όπου κεφαλή είναι μόνο ο Χριστός, αν πράττουμε θεάρεστα με την υπακοή που κάνουμε όλοι στις αποφάσεις της Κυβέρνησης, ή αν με τη δειλία μας προδίδουμε τελικά τον Άγιο Τριαδικό Θεό και την ορθόδοξη πίστη μας.

Πού θα έβλαπτε τελικά, εάν παρέμεναν οι ιεροί ναοί εξ αρχής ανοικτοί για τους πιστούς, τηρώντας τις προδιαγραφές που έχει θέσει η Πολιτεία σε όλες τις άλλες δραστηριότητες της κοινωνικής ζωής; Σας αναφέρω μερικά παραδείγματα όπως, η τήρηση ποσοστού προσέλευσης στους εργαζομένους του δημοσίου τομέα, περιορισμοί στα άτομα ανά τ.μ. εντός των καταστημάτων τροφίμων, τραπεζών, φαρμακείων κλπ. Επίσης, κανένα απολύτως μέτρο δεν τηρείται στα Μ.Μ.Μ. όπου βεβαιωμένα υπάρχει μεγάλος συνωστισμός τόσο στα λεωφορεία, όσο και στους συρμούς του μετρό, ηλεκτρικού και προαστιακού. Η συμμετοχή μας όμως στη Θεία Λατρεία ήταν το «μεγάλο πρόβλημα» τελικά για την Πολιτεία, όπου όλα τα απαγόρευσε, χωρίς καμία απολύτως συγκατάβαση. Το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, η Θεία Μετάληψη ήταν τελικά ο στόχος, κι εμείς κλήρος και λαός υποτασσόμαστε σε αυτή τη βλάσφημη ομολογία, ότι δηλαδή εντός των ιερών ναών και μέσω της Θείας Κοινωνίας μπορεί να μεταδοθεί ο ιός.

 Μακαριώτατε, λυπάμαι πραγματικά που έρχομαι στη δυσάρεστη αυτή θέση να σας απευθύνω αυτή την επιστολή. Όμως θα ήθελα να θέσω υπόψιν σας έναν προβληματισμό και μία διαπίστωση την οποία, καθώς οι μέρες περνούν, τα απρόσμενα αυτά γεγονότα αποκαλύπτουν εμπρός μας. Η λεγόμενη «Πανορθόδοξη Σύνοδος» στο Κολυμπάρι της Κρήτης τον Ιούνιο του 2016, όπου χωρίς τη συμμετοχή τεσσάρων Τοπικών Αυτοκέφαλων Εκκλησιών και με δεδομένο ότι τριάντα τρεις συμμετέχοντες Επίσκοποι δεν υπέγραψαν το σχετικό 3 έγγραφο «οι σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο», παρά ταύτα προέβη στην «ιστορική ονομασία» των αιρετικών ετερόδοξων κοινοτήτων ως «εκκλησιών», ανοίγοντας το δρόμο για μία πραγματική ύπαρξη άλλων εκκλησιών παράλληλα με τη Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, την Ορθόδοξη. Επιπλέον, τον Οκτώβριο του 2018, ο Οικουμενικός Πατριάρχης, αφού επανέφερε, τον σχισματικό Πατριάρχη Φιλάρετο Ντενισένκο στην κανονικότητα της Εκκλησίας (του οποίου το ανάθεμα από το Πατριαρχείο Μόσχας είχε εγκρίνει προ εικοσαετίας περίπου), καθώς και τον σχισματικό Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Μαλέτιτς, παραχώρησε Τόμο Αυτοκεφαλίας στη λεγόμενη «Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας» υπό τον σχισματικό Επιφάνιο, τη στιγμή που υπήρχε και υπάρχει επίσημη Εκκλησία στην Ουκρανία υπό τον κανονικό Αρχιεπίσκοπό της Ονούφριο, η οποία αριθμεί 30 εκατομμύρια πιστούς. Η Εκκλησία της Ελλάδος μάλιστα, τον Οκτώβριο του 2019, μέσω της σχετικής απόφασης της Δ.Ι.Σ., με δική σας εισήγηση Μακαριώτατε, αναγνώρισε αυτό το αυτοκέφαλο. Πιστεύετε ότι οι ενέργειες και οι αποφάσεις αυτές, δεν αποτελούν προδοσία της πίστεως και δεν συνδέονται με την ενεργοποίηση του «πνευματικού νόμου» που αναπόφευκτα σχετίζεται με τα σημερινά γεγονότα που βιώνουμε;

 Απ΄ όλα τα παραπάνω φαίνεται καθαρά Μακαριώτατε, ότι ήλθε η ώρα για αληθινή μετάνοια και ομολογία. Ο καθένας από εμάς οφείλει να μετανοήσει για τις προσωπικές πτώσεις του και να αναλογιστεί ότι θα δώσει λόγο για όλα στο Φρικτό Βήμα του Χριστού, αλλά και για τη στάση και το φρόνημά του την περίοδο αυτή που διανύουμε. Είναι πασιφανές ότι βάλλεται ευθέως η Αγία Ορθόδοξη Πίστη μας. Έχουμε χρέος ιερό να την υπερασπιστούμε. Τα όσα ζούμε τώρα, δείχνουν καθαρά πως βαδίζουμε σταθερά προς τα έσχατα και ίσως προμηνύονται μεγαλύτεροι πειρασμοί και δοκιμασίες από αυτές που βιώνουμε σήμερα.

Το Άγιο Πάσχα είναι μπροστά μας και είναι αδιανόητο να το ζήσουμε χωρίς το Χριστό, χωρίς συμμετοχή στις Ιερές Ακολουθίες και χωρίς τη Θεία Κοινωνία. Το σπίτι μας πρέπει να είναι Εκκλησία όχι μόνο τώρα υπό αυτές τις συνθήκες, αλλά πάντα. Ο πιστός χριστιανός, έχει χρέος να προσεύχεται, να ζει θεάρεστα και να μελετά τα Ιερά Κείμενα και το Ευαγγέλιο. Όμως η μετοχή στο Μέγα Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας δεν μπορεί να αναπληρωθεί, όταν μας απαγορεύεται η μετοχή μας στη Θεία Λατρεία, μέσα στους ναούς μας. Πώς θα ζήσουμε τα Άγια Πάθη εκτός 4 των ναών όπου τελούνται οι Ακολουθίες; Πώς θα φθάσουμε να πούμε ανερυθρίαστα το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ Μακαριώτατε;

Η ευκαιρία είναι ενώπιόν μας! Στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν!

Με σεβασμό