ΚΟΣΜΑ ΜΟΝΑΧΟΥ ΦΛΑΜΙΑΤΟΥ
ΑΠΑΝΤΑ
ἤτοι
Φωνὴ Ὀρθόδοξος περὶ τῶν μελλόντων
καθώς
καὶ Ἐπιστολὴ πρὸς τοὺς ἐν τῷ ἁγίῳ Ὄρει Πατέρας
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Μεταξὺ τῶν μετὰ τὴν Ἑλληνικὴν παλιγγενεσίαν ὀρθοδοξοτάτων, ἅμα δὲ καὶ προφητικωτάτων Διδασκάλων τοῦ Ἔθνους, πρωτίστην θέσιν κατέχει ἀναμφιβόλως ὁ «θεοφιλής καὶ ἀθλητὴς τοῦ Χριστοῦ» Κοσμάς Φλαμιάτος. Οὗτος εἶχεν ἁγιώτατον βίον καὶ ἀσκητικὰς ἀρχάς, ἦτο ὄντως ζηλωτὴς τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑπῆρξε δὲ ἐκ τῶν πρώτων παραγόντων τῆς πνευματικῆς ἀναζωπυρώσεως τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος, μεταδώσας τὸν εὐσεβῆ ἐνθουσιασμόν καὶ τὸν ἱεραποστολικὸν ζῆλον του.
Ἐγεννήθη εἰς Πουλάτα Κεφαλληνίας, ἐγένετο δὲ διδάσκαλος καὶ ἱεροκήρυξ καὶ ἐδίδαξεν εἰς διαφόρους πόλεις και χωρία. Τῷ 1836 τοῦ ἐπροτάθη ἡ θεολογικὴ ἕδρα τῆς Ἰονίου Ακαδημίας τῆς Κερκύρας, ἀλλὰ δὲν τὴν ἐδέχθη, κατηγορών μᾶλλον σφοδρῶς τὸ ἐν λόγω «σεμινάριον», ὅτι εἶναι ἵδρυμα προτεσταντῶν ἢ προτεσταντιζόντων, ἐν ᾧ ἡ νεολαία ἐφθείρετο ὀρθοδόξως καὶ ἠθικῶς. Ὁμοῦ μὲ ἄλλους ἐπεδίωκον: νὰ βαπτισθῆ Ὀρθόδοξος ὁ παπολάτρης βασιλεύς Οθων καὶ νὰ ἐπανασυνδεθῆ μετὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία, διὰ τῶν ἐνεργειῶν τῶν τότε κυβερνώντων, ἀνορθοδόξων ὄντων, ἀπεσχίσθη τούτου καὶ ἦτα σχισματική μέχρι τοῦ 1850. Οἱ «Αγγλοι, οἱ ὁποῖοι κατεῖχον τότε τὰ Επτάνησα, γνωρίζοντες ποίαν δύναμιν ἀποτελεῖ διὰ τοὺς Ελληνας ἡ Ὀρθοδοξία, εἰργάζοντο καταχθονίως εἰς βάρος αὐτῆς, δπως καὶ εἰς τὴν δύσμοιρον Κύπρον, ἀπαιτήσαντες καὶ ἀπὸ τοὺς ιερεῖς τῆς Ἑπτανήσου να συνεργάζωνται μὲ τὴν ἀγγλικὴν κατοχήν. Ὁ Κοσμάς Φλαμιάτος ἔγραψε κατὰ τῶν ἀντορθοδόξων ἐνεργειῶν τῶν προτεσταντών Αγγλων, οἱ ὁποῖοι τὸν ἐξώρισαν ὁμοῦ μὲ ἄλλους ἱερεῖς, οἵτινες ἐπίσης ἀντέδρασαν κατὰ τῶν τοιούτων ἐνεργειῶν καὶ ἀπαιτήσεων.
Εἰς Πάτρας εὑρισκόμενος, ὅπου κατέφυγεν, ἐξέδωσε το 1849 τὸ βιβλίον τοῦτο, ὅπερ ἐγράφη ὡς ἐπιστολὴ ἀπευθυνομένη πρὸς πάντα Ὀρθόδοξον Έλληνα. Ἐκεῖ συνηντήθη, τῷ 1842, καὶ μὲ τὸν Διδάσκαλον τοῦ Γένους Κωνσταντίνον Οἰκονόμον ἐξ Οἰκονόμων, ὁ ὁποῖος πολὺ τὸν ηὐλαβήθη καὶ ἐσεβάσθη καὶ τὸν χαρακτηρίζει εἰς τα συγγράμματά του «ἄνθρωπον τοῦ Θεοῦ, Θεοφιλή, πολύαθλον καὶ ἀθλητὴν τοῦ Χριστοῦ». Καὶ γραπτῶς, ἀλλὰ καὶ διὰ προφορικής διδασκαλίας, εἰς τὰς Πάτρας καὶ ἀλλαχοῦ, μετέδιδε τὸν εὐσεβῆ ζήλόν του καὶ τὰς πεποιθήσεις του καὶ ἐνεθουσίαζε τοὺς πιστοὺς εἰς σταθερότητα καὶ ἀγωνιστικότητα ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας καὶ τῶν Ὀρθοδόξων παραδόσεων. Ἐξ αὐτοῦ ἐνεπνεύσθησαν ὁ Ἰγνάτιος Λαμπρόπουλος (διδάσκαλος τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς «ΖΩΗΣ. Ευσεβίου Ματθοπούλου), ὁ Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος ἢ Παπουλάκος καὶ πολὺ εἰργάσθη ἐφ’ ὅρου ζωῆς διὰ τὴν ἀναθέρμανσιν τοῦ θρησκευτικού αἰσθήματος τῶν Ἑλλήνων. Εδίδασκεν, εἰς μοναχοὺς καὶ λαϊκούς, ὅτι διὰ τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας θὰ ἔλθη ἡ σωτηρία τῶν Ἑλλήνων. Εἰς τὴν ὕπουλον πολιτικὴν τῶν προτεσταντών Αγγλων διέβλεπεν ἐπιδίωξιν μειώσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, εἰς τοῦτο δὲ συνέβαλλον καὶ οἱ μασόνοι ἐπηρεάζοντες τὴν ἐκκλησιαστικὴν πολιτικὴν τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ἑπτανήσου, τῆς Τουρκίας καὶ ὅλης τῆς Μέσης Ανατολῆς. Κατεφέρετο πολὺ κατὰ τῆς διαφθαρείσης ἀπὸ ξένα πρότυπα Ελληνικής παιδείας, ἡ ὁποία, εμπνεσμένη ἀπὸ τὸν ὀρθολογισμόν τῶν δυτικῶν, τὰς γαλλικὰς ἰδέας καὶ τὸν ἀθεϊσμόν, ἀντεστρατεύετο τάς Ἑλληνικὰς Ορθοδόξους παραδόσεις.
Τῷ 1852, ὁμοῦ μετ ̓ ἄλλων 150 περίπου τὸ πλεῖστον μοναχῶν, συνελήφθη καὶ ἐρρίφθη εἰς τὰς φυλακὰς τῶν Πατρῶν, χωρίς ποτέ νὰ δικασθῆ. Ἐκεῖ ἔγινε μοναχὸς καὶ ἐκεῖ ἀπεβίωσε τὸν ̓Απρίλιον του 1852, δηλητηριασθείς, ὡς λέγεται, ὑπὸ τῶν ἀγγλοφίλων. Ἐκεῖ ἀπέθανε καὶ ἄλλος μοναχὸς καὶ μετὰ τοῦτο οἱ λοιποὶ ἀπελύθησαν.
Το βιβλίον του τοῦτο ἐξεδόθη δευτέραν φορὰν τῷ 1910. Όσα ὁ εὐλογημένος ἔγραψε πρὸ 140 σχεδὸν ἐτῶν, ἔχουν ἀπόλυτος καὶ τελείαν ἐφαρμογὴν καὶ ἐπικαιρότητα εἰς τὰς πλήρεις ταραχῆς καὶ συγχύσεως αποκαλυπτικὰς ἡμέρας μας’ νομίζει κανείς, μελετῶν ταῦτα, ὅτι ἔβλεπε καὶ ἐγραφεν αὐτὰ σήμερον. Με προφητικὸν ὄμμα προέῖδεν ἐν ἀκριβείᾳ τὴν σημερινὴν πραγματικότητα και κατάστασιν καὶ τὰ συμβαίνοντα εἴτε εἴς τε τὰ ἐκκλησιαστικὰ καὶ τὰ τοῦ Ἔθνους. Γράφων «εἰς ἀνακάλυψιν τῆς κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων ἐπιβουλῆς εἰς ὀρθόφρονα συμβουλὴν διὰ τὴν ἐκ τοῦ ἐπικειμένου κινδύνου ἀσφάλειαν, καὶ κοινὴν σωτηρίαν καὶ περὶ τῆς μελλούσης καταστάσεως τῶν καθ’ ἡμᾶς πραγμάτων», μὲ θαυμαστὴν ὀξυδέρκειαν καὶ προνοητικότητα διάβλεπε καὶ προέλεγε «περὶ τῆς μελλούσης καταστάσεως», τὰς εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους ραδιουργίας τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων καὶ τῆς «ξένης ἐπιβουλῆς», ὅπως ἀκριβῶς συνέβησαν καὶ συμβαίνουν· καὶ ὑποδεικνύει πῶς θὰ σωθῶμεν καὶ ὡς Ὀρθοδοξία καὶ ὡς Ἔθνος.
Φρονοῦντες ὅτι καὶ σήμερον ἔχει ἄκραν ἐπικαιρότητα αὐτὴ «η Σπουδαία Φωνή», ἐκδίδομεν ταύτην, ἐν τῇ βεβαιότητι, ὅτι ὠφεληθήσονται οἱ Χριστιανοὶ καὶ ἡ Ἐκκλησία καὶ τὸ Ἔθνος ἡμῶν, ἐὰν μὲ χριστιανικὸν ζῆλον καὶ ἐνδιαφέρον ἀξιοποιήσωσιν ὅ,τι προλέγει ὁ ὁσιομάρτυς Κοσμάς Φλαμιάτος.
Παῦλος Μοναχός
Ἐρημητήριον Ι. Μονής Εσφιγμένου Άγιον Όρος
…θεωροῦνται ἑπομένως ἀνώτεροι καὶ αὐτῶν τῶν ἐν Οὐρανοῖς Αγγέλων, ἔπειτα πόσης μεγίστης φρίκης δεν φαίνεται τοῦτο τὸ ὡς οὐδὲν ἄλλο ἀπαισιώτατον καὶ τρομερόν σύστημα τὸ γενέσθαι ὑπάλληλοι εἰς τὰ τῆς Ἐκκλησίας, πρὸς ἀνθρώπους, δὲν λέγω ἀσεβεῖς, ἀλλ ̓ ἁπλῶς κοσμικοὺς καὶ πολιτικούς; ! !
221 Τέταρτον δὲ ἐξάγεται ὅτι ἐγεννήθη ἐκ τῆς ἀνομίας τοῦ κλήρου τῆς Δύσεως καὶ ἐκ τῶν ἐφεξῆς. Καθὼς δὲ ὁ Θεὸς ἐνεπίστευσεν ἀπ ̓ ἀρχῆς καὶ ἐμπιστεύει εἰς τὸν ὀρθόδοξον κλῆρον μυστήρια ἀκατάληπτα εἰς τῶν ὁποίων τὴν διατήρησιν καὶ εἰς τὴν τελετὴν ὑποκρύπτεται ἡ ἀνάβασις ἐπὶ τοῦ φωτὸς, ἐπὶ τῆς εἰρήνης, ἐπὶ τῆς χαρᾶς, ἐπὶ τῆς μακαριότητος, ἐπὶ τῆς δόξης καὶ ἐπὶ τῆς αἰωνίου ζωῆς, ὡσαύτως καὶ εἰς τοῦτον τὸν υἱὸν τῆς ἀνομίας τοῦ κλήρου τῆς Δύσεως, τὸν ὑπάλληλον καὶ ἀντιπρόσωπον τοῦ νοητοῦ Σατανᾶ, ὑπάρχουσι μυστήρια τῆς ἀνομίας, εἰς τὴν ἀποδοχὴν τῶν ὁποίων ὑποκρύπτεται ἡ πτῶσις, εἰς τὸ σκότος τῆς πλάνης, εἰς τὸν δόλον, εἰς τὰς ταραχὰς, εἰς τὰς οδύνας καὶ θλίψεις, εἰς τὴν καταισχύνην, εἰς τὸν θάνατον καὶ εἰς τὴν αἰώνιον κόλασιν.
222 Ἐκτὸς τούτου πάμπολλα πρακτικά τούτου τοῦ υἱοῦ τῆς ἀνομίας τῆς Δύσεως διατελοῦσι τοῖς πᾶσι μυστήρια κεκρυμμένα καὶ ἄδηλα μέχρι τῆς γενικῆς κρίσεως. Τινὰ δὲ ἐξ αὐτῶν ἀνακαλύπτονται καὶ γίνονται γνωστὰ ἐν μέρει καὶ εἰς ὀλίγους μετὰ παρέλευσιν πολλῶν ἐτῶν, ἐνίοτε δὲ καὶ αἰῶνος.
223 Πέμπτον δὲ ὅτι αὐτὸς ὁ υἱὸς τῆς ἀνομίας τῆς Δύσεως ἐγεννήθη καὶ ἦλθεν εἰς καταρτισμόν τοιαύτης κακίας ἐκ τῆς ἀνομίας τοῦ κλήρου τῆς Δύσεως ἐξάγεται καὶ ἐκ τοῦ ἐφεξῆς. Τὸ πάλαι, καθ ̓ ὅλους τοὺς αἰῶνας τοῦ Χριστιανισμοῦ, πρὸ τοῦ ὀγδόου αἰῶνος (ὅστις ἔλαβεν ἀρχὴν ἐν ἔτει 1493 ἀπὸ Χριστοῦ) ὑπῆρχε κοινὴ καὶ ὁμολογουμένη γνώμη παρὰ πᾶσι τοῖς εὐσεβέσιν, ὅτι ἡ πασῶν τῶν ἄλλων μεγίστη καὶ βαρυτάτη, ἀνομία τοῦ κόσμου ἔσεται ἡ ἀνομία τοῦ κλήρου τουτέστι τῶν ἱερωμένων τῶν ἐσομένων εἰς τὸν ὄγδρον αἰῶνα. Τούτου ἕνεκα εἰς πᾶσαν προσβολήν μεγάλου καὶ δεινοῦ πειρασμοῦ, εἴτε ἐν ὀργῇ διὰ τῆς κατάρας κατὰ τῶν ἰδίων ἐχθρῶν, εἴτε δι ̓ ὅρκου εἰς ἀπόδειξιν τῆς ἰδίας αὐτῶν ἀθωότητος, εἰς πᾶσαν ἀπαίσιον συκοφαντίαν κατ ̓ αὐτῶν, ἔθος ἦν αὐτοῖς ἵνα καταρῶνται ἢ ὁμνύωσιν ἵνα κριθῶσιν ὡς οἱ ἱερωμένοι τοῦ ὀγδόου αἰῶνος. Οὗτος ἐνομίζετο παρ’ αὐτοῖς ὡς ὁ ἁπάντων τῶν ἄλλων φρικωδέστατος ὅρκος καὶ ἡ πλέον φρικτή κατάρα. Ἡ περὶ τούτου ἀλήθεια σώζεται ἐκ παραδόσεως, ἀπαντᾶται καὶ εἰς τινὰς τόπους τῶν πάλαι συγγραμμάτων, καὶ αὐτὴν μαρτυρεῖ ὁ ἅγιος Ἰσαπόστολος και νέος ἱερομάρτης Κοσμᾶς ἐν ταῖς αὐτοῦ διδαχαῖς ταῖς γενομέναις ἐν ἔτει 1777.
224 Παρατηρείται δὲ ὅτι εἰς τὴν ἀρχὴν τοῦ ὀγδόου αἰῶνος, τουτέστιν ἐν ἔτει 1517 ἀπὸ Χριστοῦ καὶ 7025 ἀπὸ κτίσεως κόσμου ανεφάνη ή Λουθηρο-Καλβινική αίρεσις, ἥτις ἔφερεν εἰς τοιαύτην προκοπὴν καὶ καταρτισμόν κακίας καὶ δόλου αὐτὸν τὸν υἱὸν τῆς ἀνομίας τῆς Δύσεως ὁποῖα εἰς οὐδένα ἄλλον αἰῶνα ἐφάνησαν ἀπὸ καταβολής κόσμου μέχρι τῆς σήμερον καὶ τοῦ οποίου πρώτιστον καὶ σπουδαιότερον ἔργον ἐστὶν ἡ νόθευσις τοῦ κλήρου καὶ τῆς νεολαίας καθ ̓ ὅλα τὰ χριστιανικὰ Κράτη.
225 Αὐτὸς ὁ υἱὸς τῆς ἀνομίας τῆς Δύσεως, ὡς ἐκ τῆς ἀνομίας τοῦ κλήρου γεννηθεὶς, κατ’ αὐτοῦ ἀνεφάνη ἀπ ̓ ἀρχῆς καὶ διατελεί μέχρι τέλους αἰώνιος καὶ ἀδιάλλακτος ἐχθρὸς καὶ ἐπίβουλος.
226 Αὐτοῦ τοῦ υἱοῦ τῆς ἀνομίας τῆς Δύσεως φαίνεται ὅτι οὐδαμοῦ ἀλλαχοῦ εὑρίσκει χώραν ἡ ἐξ αὐτοῦ ἐπιβουλὴ, εἰμὴ ὅπου λάβη χώραν καὶ ἐπικρατεῖ ἡ ἐκ τοῦ κλήρου κατάχρησις καὶ ἡ ἀνομία. Αὐτὸς πρὸς τοῖς ἄλλοις πολλοῖς, πρὸ ολίγων αἰώνων ἐκίνησε καὶ ἀναφαίνονται εἰς τὰ χριστιανικά Κράτη Υπουργεία θρησκευτικά. Καὶ εἰς ποῖον ἐκ τῶν παρελθόντων αἰώνων πρὸ τοῦ Λούθηρο Καλβινισμοῦ, εἰς ὁποιονδήποτε χριστιανικὸν Κράτος, ἐφάνη ἡ ἠκούσθη αὐτὸ τὸ ἀπαίσιον καὶ ἱερόσυλον ὄνομα;!! Ἐὰν εἰς τοὺς παρελθόντας αἰῶνας ἦσαν Υπουργεῖα θρησκευτικά, ἐφαίνετο περιττὸν ἵνα συγκαλῶσιν οἱ ὀρθόδοξοι Αὐτοκράτορες Οἰκουμενικάς Συνόδους εἰς τὰς ἐκ τῶν αἱρετικῶν γενομένας κατὰ καιροὺς μεγάλας ἀνωμαλίας καὶ ταραχάς. Ὑπὸ τὸ ὄνομα ὅμως τοῦ θρησκευτικοῦ Ὑπουργείου, έχει σκοπὸν αὐτὸς ὁ υἱὸς τῆς ἀνομίας, ἵνα φέρῃ κατὰ μικρὸν καὶ ἀνεπαισθήτως τὴν κατάργησιν πάσης Οικουμενικῆς τε καὶ Τοπικῆς Συνόδου, Πατριαρχών, Μητροπολιτών, Επισκόπων καὶ ὅλης ἐν γένει τῆς Ἱεραρχίας. Γεννηθεὶς δὲ ἐκ τῆς ἀνομίας τοῦ κλήρου τῆς Δύσεως, κατ ̓ αὐτοῦ κατὰ πρῶτον καὶ κατὰ τοῦ ἐκεῖσε λαοῦ ἀνεδείχθη ἐχθρὸς ὀλέθριος, ὅπου διὰ τρόπων ὅλως δολίων καὶ μυστικῶν ἤνοιξε καὶ ἀνοίγει κατὰ καιροὺς, τόσας φρικτὰς καὶ μεγάλας Σκηνάς. Αφ’ οὗ δὲ καὶ ὁ κλῆρος ὁ ὀρθόδοξος καὶ πρὸ πάντων ὁ τῆς Ἀνατολῆς ἔπεσεν εἰς ἄλλας καταχρήσεις ὡς πρὸς τὴν πρᾶξιν τῆς πίστεως ἀπὸ τότε ἔλαβε χώραν, καὶ εἰς τὰ ὀρθόδοξα Κράτη, ὅπου συγχρόνως προπαρασκευάζει καὶ ὑπενεργεῖ, τόσον τὴν πτῶσιν καὶ τὴν κατάργησιν τοῦ κλήρου, ὅσον καὶ τὸν κατὰ μικρὸν καὶ κατὰ καιροὺς ὅλεθρον τοῦ λαοῦ.
227 Πρὸ πεντήκοντα περίπου ἐτῶν μέχρι τῆς ὥρας ταύτης προοδεύουσι καὶ ἐκτείνονται εἰς ὅλην ἐν γένει τὴν ̓Ανατολὴν τὰ μυστήρια τούτου τοῦ υἱοῦ τῆς ἀνομίας τῆς Δύσεως. Πρῶτον μὲν ἐνεργεῖ ἐμμέσως διὰ τῆς Γαλλίας καὶ ἄλλων αὐτῆς ὀργάνων καὶ εἰσάγονται εἰς τὴν ἑταιρίαν, πολλοὶ ἐπίσκοποι καὶ ἄλλοι κληρικοί, διὰ τῆς ὁποίας ἐνεργεῖτο ἡ κατὰ τοῦ κλήρου καὶ ἡ κατὰ τῆς πίστεως συνωμοσία, ἔπειτα αὐτὴ ἀνακαλύπτει τὸ πρᾶγμα καὶ ἐνεργεῖ διὰ τῶν Ὀθωμανῶν τὴν σφαγὴν τοῦ Οἰκου…
–https://drive.google.com/file/d/1z4xIxqRXXPBpDw3-6yfDAmufxvpfgmGV/preview
https://tasthyras.wordpress.com/2024/04/10/ο-μοναχός-κοσμάς-φλαμιάτος-προείδε-το/#more-90661