Ο Άγιος Δαυίδ βοηθάει τον Γέροντα να κοινωνήσει τους πιστούς.

Από το νέο βιβλίο της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ: «Ένας σύγχρονος Άγιος ~ Ο Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης)»

~ Στο Μοναστήρι τις περισσότερες φορές έφθανα το Σάββατο το απόγευμα, συνήθως πριν τον Εσπερινό. Αποβραδίς ο Άγιος Γέροντας μου διάβαζε την ευχή για να κοινωνήσω την επομένη.

Ένα Σάββατο έφθασα αργά στο Μοναστήρι και δεν συνάντησα τον Γέροντα. Την Κυριακή από τις 5:30 είμαι στο Ναό και ο λογισμός μου – πως θα κοινωνήσω, χωρίς ο Γέροντας να μου έχει διαβάσει την ευχή – είναι έντονος κατά την ώρα του Κοινωνικού.

Και ενώ πλησιάζει η στιγμή για να ακουστεί η φωνή του Γέροντα «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε», έρχεται προς το μέρος μου ένας Μοναχός, ο π. Νικόδημος αν θυμάμαι καλά και μου λέει;

– Κώστα σε θέλει ο π. Ιάκωβος, στο Ιερό Βήμα.

Πλημμύρισε η ψυχή μου από χαρά και αγαλλίαση που θα συναντούσα τον Γέροντα.

Τον είδα καθισμένο σε μία πολυθρόνα, δίπλα από την Ωραία Πύλη, φαινόταν πολύ αδυνατισμένος -είχε πρόσφατα βγει από το νοσοκομείο- και το πρόσωπό του ήταν χλωμό, αλλά ιλαρό και λαμπερό, όπως πάντα.

– Έλα Κώστα μου, μου είπε με εκείνο το γλυκό, πατρικό χαμόγελο. Τι κάνεις; Έλα να σου διαβάσω την ευχή για να κοινωνήσεις.

Συγκλονίστηκα, που διάβασε και ανάπαυσε τον λογισμό μου. Δάκρυσα, γονάτισα και του ασπάστηκα το χέρι.

– Γέροντα, τι κάνετε, πως είναι η υγεία σας;

– Τι να κάνω, Κώστα μου, έχω τις ταλαιπωρίες μου. Καλά δεν είμαι, αλλά να, είναι εδώ ο Άγιος Δαυίδ για να με βοηθήσει να κοινωνήσω τους πιστούς, γιατί μόνος μου δεν μπορώ. Να, Κώστα μου, να είναι εδώ ο Άγιος Δαυίδ, και μου έδειξε με το χέρι του προς το μέρος της Αγίας Τράπεζας, όπου ήταν το Άγιο Ποτήριο.

Έστριψα το πρόσωπό μου προς τα εκεί που έδειχνε ο Γέροντας.

– Κώστα μου, να, να, εδώ είναι ο Άγιος Δαυίδ, επανέλαβε ο Γέρονατς και, δείχνοντας μου ξανά το σημείο, συμπλήρωσε:

– Εσύ Κώστα μου, όμως, δεν τον βλέπεις.

Μου διάβασε στη συνέχεια την ευχή και η ψυχική μου ευφορία και πνευματική μου αγαλλίαση την μέρα εκείνη ήταν μοναδική.

Και πολλές άλλες φορές ο Γέροντας «διάβασε» και ανάπαυσε τους λογισμούς μου…