ΥΜΝΟΣ ΘΕΙΟΥ ΕΡΩΤΟΣ
ἀπό τό βιβλίο «ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΙ»
Ἁγ. Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου
ΤΟΜΟΣ ΤΡΙΤΟΣ
Στήν ὑπέροχη συλλογή «Ὕμνοι θείων ἐρώτων» ὁ ὅσιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος (949-1022) περιγράφει τά μυστικά βιώματα τῆς «τετρωμένης» ἀπό τή θεία ἀγάπη ψυχῆς του. Μία ἀντιπροσωπευτική ἐπιλογή στίχων σέ ἐλεύθερη ἀπόδοση εἶναι ἡ ἀκόλουθη:
«Κατάβαθα πληγώνομαι
ἀπό τή θεία ἀγάπη,
στενάζω, κατακαίγομαι
στόν νοῦ καί τήν καρδιά.
Ὁδοιπορῶ καί φλέγομαι,
ἐδῶ καί κεῖ τόν ψάχνω,
μά πουθενά τόν Ἐραστή
δέν βρίσκω τῆς ψυχῆς μου.
Στρέφω παντοῦ τά μάτια μου
νά δῶ τόν Ποθητό μου,
μά Κεῖνος, ὁ Ἀόρατος,
κρύβεται μυστικά.
Καί ὅταν μέ ἀπόγνωση
ἀγωνιῶ καί κλαίω,
εὐθύς ἐμπρός μου φαίνεται,
Τόν βλέπω ξαφνικά.
Θαμπώνομαι θαυμάζοντας
τήν ὀμορφιά, τό κάλος,
τήν ἄπειρη τή δόξα Του
τή θεία καί τερπνή.
Στά βάθη ἀκτινοβολεῖ
τῆς ταπεινῆς καρδιᾶς μου
καί καταυγάζει ἄπλετα
τριγύρω τό κελί.
Μ’ ἀγκαλίασε, μέ γέμισε
ἡ ἄρρητή Του χάρη,
ἡ ἀγάπη καί ὁ γλυκασμός,
τό κάλλος κι ἡ ἡδονή.
Μεταλαμβάνω τοῦ φωτός,
μετέχω καί τῆς αἴγλης
καί λάμπει μου τό πρόσωπο
σάν καί τοῦ Ποθητοῦ μου.
Καί γίνομαι ἀνώτερος
ἀπ’ ὅλους μές στήν πλάση,
στή δόξα καί τήν ὀμορφιά,
στόν πλοῦτο, τήν τιμή».
(Ὁσίου Συμεών, Τά εὑρισκόμενα)